Ο Ερρίκος Ιωάννης Ντυνάν (γαλλικά: Jean-Henri Dunant) ήταν Ελβετός συγγραφέας και φιλάνθρωπος (1828–1910).
Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται «Η ανασυσταθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», «Η δουλεία παρά των Μουσουλμάνων και στις Η.Π.Α.» κ.ά. Έγινε όμως γνωστότερος από τη φιλανθρωπική του δράση.
Χωρίς να είναι γιατρός παρακολούθησε την νοσηλεία των τραυματιών του Ιταλοαυστριακού πολέμου (1859) και παρέστη στο πεδίο της μάχης του Σολφερίνο. Από αυτήν περιέγραψε τις φρικαλεότητες που αντίκρισε στο έργο του «Αναμνήσεις εκ Σολφερίνο» που τόση ήταν η εκ του βιβλίου του προκαλούμενη εντύπωση ώστε το 1863 να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη στη Γενεύη για τη σύναψη διεθνούς σύμβασης για την περίθαλψη τραυματιών. Ένα χρόνο δε μετά ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.
Χωρίς να είναι γιατρός παρακολούθησε την νοσηλεία των τραυματιών του Ιταλοαυστριακού πολέμου (1859) και παρέστη στο πεδίο της μάχης του Σολφερίνο. Από αυτήν περιέγραψε τις φρικαλεότητες που αντίκρισε στο έργο του «Αναμνήσεις εκ Σολφερίνο» που τόση ήταν η εκ του βιβλίου του προκαλούμενη εντύπωση ώστε το 1863 να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη στη Γενεύη για τη σύναψη διεθνούς σύμβασης για την περίθαλψη τραυματιών. Ένα χρόνο δε μετά ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.
Ένας άνθρωπος με πολύ όμορφη συμπεριφορά και καλή αντιμετώπιση των συνθηκών που η ζωή του έφερε.
Ο Ερρίκος Ντυνάν αφιέρωσε όλη του την περιουσία στο έργο αυτό. Τη γαλήνη των τελευταίων ετών της ζωής του του την εξασφάλισε το χρηματικό βραβείο Μπινέ-Φελντ (1897), που του απονεμήθηκε από την Ελβετική Ομοσπονδία, αλλά και το μεγαλύτερο οικονομικό βραβείο, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1901.
Ο Ερρίκος Ντυνάν, ο οποίος γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1828, προερχόταν από μία πολύ αφοσιωμένη οικογένεια Καλβινιστών, η οποία ασχολούταν με φιλανθρωπίες. Μετά από μη ολοκληρωμένες σπουδές στο γυμνάσιο, μαθήτευσε σε μία Ελβετική τράπεζα. Το 1853, ταξίδεψε στην Αλγερία για να αναλάβει την ελβετική αποικία του Σετίφ. Άρχισε την κατασκευή ενός αλευρόμυλου, αλλά δεν κατάφερε να του παραχωρηθεί η γη που ήταν ουσιαστική για την επιχείρηση. Αφού ταξίδεψε στην Τυνησία επέστρεψε στη Γενεύη, όπου αποφάσισε να προσεγγίσει τον Ναπολέοντα τον Τρίτο προκειμένου να αποκτήσει τα έγγραφα που χρειαζόταν. Τον καιρό εκείνο, ο αυτοκράτορας διέταζε τους Γαλλο-Σαρδινίους στρατιώτες που μάχονταν τους Αυστριακούς στη Βόρεια Ιταλία, και εκεί αποφάσισε να τον ψάξει. Έτσι συνέβη να είναι παρών στο τέλος της μάχης του Σολφερίνο, στη Λομβαρδία.
Επιστρέφοντας στη Γενεύη, έγραψε το “Μία ανάμνηση από το Σολφερίνο”, που τελικά οδήγησε στην ίδρυση της Διεθνούς Επιτροπής για Βοήθεια στους τραυματίες, τη μελλοντική Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ). Ο Ντυνάν ήταν μέλος και εργάστηκε ως γραμματέας. Ήταν τώρα διάσημος, και γινόταν δεκτός από αρχηγούς κρατών, βασιλείς και πρίγκιπες των Ευρωπαϊκών αυλών. Οι οικονομικές του υποθέσεις όμως παρέπαιαν και κήρυξε πτώχευση το 1867. Εντελώς κατεστραμμένος, είχε χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ελβετικών φράγκων της εποχής εκείνης.
Ως αποτέλεσμα του σκανδάλου που προκάλεσε στη Γενεύη η πτώχευσή του, παραιτήθηκε από τη θέση του ως γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1867 η Επιτροπή αποφάσισε να κάνει δεκτή όχι μόνο την παραίτησή του από γραμματέα, αλλά και ως μέλος.
Ο Ντυνάν έφυγε για το Παρίσι, όπου κατέληξε να κοιμάται στα παγκάκια. Την ίδια εποχή, ωστόσο, η αυτοκράτειρα Ευγενία τον κάλεσε στο Παλάτι του Κεραμεικού προκειμένου να τον συμβουλευτεί για την επέκταση της Συμφωνίας της Γενεύης στις θαλάσσιες μάχες.
Ο Ντυνάν έγινε τιμητικό μέλος του Ερυθρού Σταυρού της Αυστρίας, Ολλανδίας, Σουηδίας, Πρωσίας και Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου επισκέφθηκε και ανακούφισε τους τραυματίες που είχαν μεταφερθεί στο Παρίσι, και εισήγαγε τη χρήση περιβραχιονίου προκειμένου να αναγνωρίζονται οι νεκροί.
Όταν αποκαταστάθηκε η ειρήνη, ο Ντυνάν ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου επεδίωξε να οργανώσει μία διεθνή διάσκεψη για το πρόβλημα των αιχμαλώτων πολέμου – ο Τσάρος τον ενθάρρυνε, αλλά η Αγγλία ήταν ενάντια στο σχέδιο. Μία διεθνής διάσκεψη για την “ολοκληρωτική και τελική κατάργηση της διακίνησης των Μαύρων και του εμπορίου σκλάβων” ξεκίνησε στο Λονδίνο την 1η Φεβρουαρίου 1875, κατόπιν πρωτοβουλίας του Ντυνάν. Ακολούθησαν χρόνια περιπλάνησης και υπέρτατης φτώχιας για τον Ντυνάν – ταξίδεψε με τα πόδια στην Αλσατία, Γερμανία, και Ιταλία ζώντας με φιλανθρωπίες και φιλοξενούμενος από μερικούς φίλους.
Τέλος, το 1887, κατέληξε στο ελβετικό χωριό του Χέυντεν, που βλέπει στη λίμνη Κωνστάνς, όπου και αρρώστησε. Βρήκε καταφύγιο στο τοπικό άσυλο, και εκεί τον ανακάλυψε το 1895 ένας δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για αυτόν, το οποίο μέσα σε λίγες μέρες ξανατυπώθηκε στον τύπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μηνύματα συμπάθειας έφτασαν στον Ντυνάν από όλο τον κόσμο – σε μία βραδιά ήταν πάλι διάσημος και τιμημένος. Το 1901, έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Σήμερα πλείστα Νοσοκομεία – Θεραπευτήρια και Ινστιτούτα ανά το κόσμο καθώς και δρόμοι πλησίον αυτών φέρουν το όνομά του.
Είναι ο Ανθρωπος που αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και και όλη την περιουσία του υπερασπιζόμενος την Ιδέα για την ζωή και την φροντίδα και την επιβίωση των ανθρώπων που πολεμούν σε καιρούς πολέμου, μαχόμενος υπερ της Ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δρώντας και ανθίζοντας μέσα από το θανατικό του Πολέμου!
Είναι ο Άνθρωπος που στα τριάντα του χρόνια (1859), έμπορος ως τότε, του συνέβη να δεί και να ζήσει κάτι ισχυρό! Βρέθηκε, κατά πως τα φέρνει το τυχηρό καθώς λένε, να δεί και να βιώσει την εννιάωρη μάχη του Solferino και San Martino. Αυτό το θανατικό που είδε που είδε και ο πόνος που βίωσε τότε, ήταν που τον συντάραξε και αυτό ήταν ο λόγος που ο ίδιος άλλαξε την ζωή του, την μέχρι τότε ! Και τον σκοπό υπάρξεώς του! Και μετά, άλλαξε και την ζωή όλου του κόσμου, την μέχρι τότε!
Είναι ο Άνθρωπος που τότε στα 1859, από αυτό που είδε και βίωσε, παθιάστηκε με μια Ιδέα. Και που την Ιδέα αυτή, αυτός ο ρομαντικός ιδεαλιστής την έκανε έργο ζωής του, ξεκινώντας τη με ένα βιβλίο του ανθρώπινου πάθους, πόνου και θανάτου μα και της ιδέας που εμπνεύστηκε από αυτόν, πρωτοδημοσιεύοντας στα 1862 το «Αναμνήσεις από το Σολφερίνο» (A Memory of Solferino) και συγκλόνιζοντας τον Κόσμο, φτειάχνοντας μετά στις 17/2/1863, μόλις στα 35ου χρόνια, την πρώτη ιδιωτική ανθρωπιστική Οργάνωση με το όνομα “Διεθνής Επιτροπή για την ανακούφιση των τραυματιών” που αργότερα σε “Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού”(ICRC) Και η οποία κατέληξε με την ίδρυση Του Ερυθρού Σταυρού, στα 1864, όταν και υπογράφτηκε η πρώτη Διεθνήςσύμβαση της Γενεύης! Ηταν τότε ο Ερρίκος Ντυνάν, μόνο 36 ετών!
Είναι ο ΄Ανθρωπος που έγινε μετά, διάσημος σε όλο τον Κόσμο, εκείνος που τιμήθηκε στα σαλόνια των αυτοκρατόρων και των μεγάλων Ηγετών του Κόσμου,μα και από τους συναθρώπους του για τις ανθρώπινες ζωές που είχε διασώσει και διασώθηκαν χάρις στην Ιδέα του, την Προσφορά του και το όλο του έργο!
Είναι ο ‘Ανθρωπος ο μέγας, ο φιλάνθρωπος, που αφου έδωσε ο,τι είχε και δεν είχε στο έργο του Ερυθρού Σταυρού, πτώχευσε στα 40ου χρόνια και αποδιωγμένος από την Κοινωνία του, κατέληξε να ζεί αστεγος και πάμπτωχος στο Παρίσι, όπου από εκεί τον κάλεσε στα σαλόνια της η Αυτοκράτειρα Ευγενία του Μοντίχο, σύζυγος του Ναπολέοντος του ΙΙΙ του Βοναπάρτη, οπότε και ανέλαβε πάλι την ανθρωπιστική του δραστηριότητα εργαζόμενος πάνω σε ιδέες που απετέλεσαν μέχρι και την Βάση για την μετέπειτα UNESCO, έως και την πρωτοπορία του στα 1875 στην διεθνή διάσκεψη για την “ολοκληρωτική και τελική κατάργηση της διακίνησης των Μαύρων και του εμπορίου σκλάβων” μα και σε πλείστα άλλα ακόμη ανθρωπιστικά έργα.
Είναι ο Άνθρωπος εκείνος που στα μετέπειτα του 1875, δώδεκα και πλέον έτη, έζησε περιπλανώμενος πεζοπορώντας ανά τις χώρες, άπορος και άστεγος, ζώντας απ’ τις φιλανθρωπίες των άλλων έως ότου κατέληξε στα 59ου χρόνια, άρρωστος κι ανώνυμος σε Οίκο Ευγηρίας σε ένα μικρό χωριό το (Heiden) Χεύδεν της Ελβετίας, δίπλα στην λίμνη Κωνσταντέν, μέχρις ότου στα 1895, ένας δημοσιογράφος, ο Georg Baumberger, έγραψε ένα άρθρο γι ‘αυτόν, τον ιδρυτή του Ερυθρού Σταυρού. Και έτσι, χάρις την δημοσιότητα του άρθρου, έλαβε ένα χρηματικό βραβείο με την απονομή σε αυτόν του βραβείου Swiss Binet-Fendt, μια ακόμη χρηματική βοήθεια από την Τσαρίνα Maria Feodorovna και μαζί με άλλες δωρεές μα και από τα χρήματα του έπαθλου από το Βραβείο Νόμπελ που έλαβε το 1901, κατάφερε να ζήσει παραμένοντας στον οίκο ευγηρίας του Heiden μέχρι το τέλος της ζωής του στα 82 του χρόνια (30/10/1910)
Ναι, Ο Ερρίκος Ντυνάν είναι ο Άνθρωπος που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης στα 73 του χρόνια, είναι αυτός για τον οποίον η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, είπε κατά την απονομή, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«There is no man who more deserves this honour, for it was you, forty years ago, who set on foot the international organization for the relief of the wounded on the battlefield. Without you, the Red Cross, the supreme humanitarian achievement of the nineteenth century would probably have never been undertaken.»
Είναι αυτού του Ανθρώπου που η ημέρα γενεθλίων του–στις 8 του Μάη γιορτάζεται κάθε χρόνο ως η Παγκόσμια Ημέρα του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου και που, ένα κρεββάτι –σύμφωνα με την διαθήκη του- θα είναι πάντα διαθέσιμο για τον όποιο ανώνυμο άπορο καταφύγει στο οικο Ευγηρίας του Χάϊντεν..
Εδώ, στην εικόνα, το μνήμα του Ερρίκου Ντυνάν, στο Κοιμητήριο του Sihlfeld στην Ζυρίχη, όπου ενταφιάστηκε χωρίς καμιά τελετή, κατά την επιθυμία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.