Το ημερολόγιο ενός πρόσφυγα
Χρονολογία : 1922; 1942; …. 2016; 2046;
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Για μία ακόμη μέρα κοιμάμαι στην αγκαλιά της μητέρας μου. Το σπίτι μας δεν υπάρχει πια. Δεν θα ξανακοιμηθώ στο κρεβάτι μου, δεν θα αγκαλιάσω ποτέ ξανά το αρκουδάκι μου. Δεν πρόλαβα να το πάρω μαζί μου εκείνη την ημέρα. Τώρα θα νιώθει μόνο του δεν θα έχει εμένα να το πάρω αγκαλιά. Θα κρυώνει, θα με ψάχνει! Εγώ είμαι πιο τυχερός έχω τη μαμά μου που με παίρνει στην αγκαλιά της και έτσι δεν κρυώνω. Η μαμά θέλει να φύγουμε… Φοβάται και αυτή τις βόμβες. Κλαίει συνέχεια, την ακούω που κλαίει τις νύχτες όταν με έχει στην αγκαλιά της. Mε πονάνε τα αυτιά μου, το κεφάλι μου… Βλέπω τη φωτιά που ανοίγει το στόμα της και πλησιάζει για να φάει τη μαμά και τον μπαμπά. Δεν θέλω να με αρπάξουν τα τρομακτικά χέρια του καπνού. Μισώ τη φωτιά! Μου πήρε μια μέρα την αδερφή μου. Τώρα μου πήρε και το αρκουδάκι που μου είχε κάνει δώρο η γιαγιά. Εχθές έψαχνα να βρω τον Κερέμ όμως δεν τον είδα κάπου. Η μαμά και ο μπαμπάς μου είπαν ότι θα πάμε να τον βρούμε σε μια άλλη χώρα. Άραγε εκεί θα έχω σπίτι; Δεν θέλω να κλαίει ξανά η μαμά, δεν θέλω να κλείνω με τα χέρια μου τα αυτιά εκεί που θα πάμε. Εδώ βλέπω παντού την φωτιά που προσπαθεί να με φάει, η μαμά ποτέ όμως δεν με αφήνει από την αγκαλιά της και έτσι η φωτιά δεν μπορεί να με κάψει. Εμένα μου αρέσει η θάλασσα! Όταν ήμουν στο σχολείο εγώ και ο φίλος μου ο Κερέμ θέλαμε να γίνουμε καπετάνιοι. Ο δάσκαλος μας έδειχνε τη θάλασσα σε ένα μεγάλο χάρτη. Τα βράδια ονειρευόμουν ότι ήμουν καπετάνιος! Πάνω στο καράβι ήταν όλοι οι συμμαθητές μου και ταξιδεύαμε. Όταν φτάσαμε στη θάλασσα με τη μαμά και τον μπαμπά τους άκουσα να λένε ότι δεν θα γυρίσουμε ποτέ ξανά στη χώρα μας. Καταλαβαίνω ότι φεύγουμε για να μην σκοτωθούμε και εμείς. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί θέλουν να μας σκοτώσουν. Έβλεπα τη βάρκα, όμως δεν είδα πουθενά τους φίλους μου. Να έφτασαν άραγε στην καινούργια χώρα; Έμεινα όλη τη νύχτα στην αγκαλιά της μαμάς.. Τελικά η θάλασσα δεν μου αρέσει. Δεν θέλω τώρα πια να γίνω καπετάνιος… Όλοι έκλαιγαν και εγώ έπεσα δύο φορές μέσα στην θάλασσα. Τα δάκρυα μου έπεφταν στο νερό και η μαμά ούρλιαζε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι τα αυτιά μου θα σπάσουν. Όταν φτάσαμε στην καινούργια χώρα είδα ότι είχε σπίτια, εκεί δεν υπήρχε φωτιά. Πονούσε όλο μου το σώμα. Περισσότερο όμως πονούσε ο μπαμπάς. Έβλεπα το λευκό του πουκάμισο να γίνεται όλο και πιο κόκκινο. Πολλοί άντρες και γυναίκες ήρθαν να μας βοηθήσουν με το που βγήκαμε από την βάρκα. Ο Κερέμ δεν ήταν πουθενά. Το βράδυ κοιμήθηκα και πάλι στην αγκαλιά της μαμάς. Ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί. Δεν ονειρεύτηκα ότι ήμουν καπετάνιος. Δεν θέλω να πάω στην θάλασσα. Ποτέ ξανά……
* Η Μαρίνα Τόλη είναι θεατρολόγος με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή. Έχει εργαστεί σε παιδικούς σταθμούς, πολιτιστικούς συλλόγους και Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης για Παιδιά ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Επιπλέον, έχει σκηνοθετήσει παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Σήμερα εργάζεται ως δασκάλα θεατρικής αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.