« Διόνυσος» Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας
Παίζεις με το τυχαίο
μέσα από βλέμματα, κοίταγμα επίμονο
η εικόνα τρέμει στο τζάμι
το πρωινό φιλί χλευαστικό
αμφιβάλλεις περιγράφοντας όνειρα
έφυγε το καλοκαίρι, πόσο δύσκολα.
Φοβάσαι πως η μελαγχολία
είναι η σίγουρη εγγύηση τής θλίψης,
μα δεν με θλίβει το φθινόπωρο, όχι,
αντιθέτως η πτώση των φύλλων
αναιρεί τη ματαιότητα
και την έπαρση της επιθυμίας.
Επιτήδειος εκδικητής ο καιρός
με ψάθινο καπέλο
κι όμως περισσότερο θύμα από θύτης
σε ρόλο κάλπικο
ανοίγει το σημειωματάριο ο Σεπτέμβρης.
Όλα, όλα μια ανόητη νοσταλγία,
εσύ το λες, πράγματα χαμένα,
ξεχασμένα, αδιάφορα,
εσύ το λες, αθάνατος Έρωτας,
μα δεν υπάρχει,
μα, πόσο πολύ διαφωνούμε τελικά,
αναλογίσου την αθωότητα,
τα όρια που πλησιάζεις
νομίζοντας , με τη συναίσθηση τού κοντινού
κι όμως, εκεί που έρχεσαι
ώρα δίκαιη μου φαίνεται πια
έχω ντύσει τα ναυάγια με κοράλλια.
Μελαγχολώ με τις λέξεις, ναι,
τα ανεκπλήρωτα συναισθήματα
και με τον εαυτό μου τελικά,
ο υπαρκτός εαυτός μου έχει παραμεριστεί
άγρια, αδιάφορα,
δρόμος που περπατήθηκε χωρίς σεβασμό.
Ένα σταχτί σύννεφο φορτωμένο καταιγίδα
στο θρόισμα της αιωνιότητας.
Μπρούτζινες λαβές στην ψυχή
μολυβένιες σκιές σκόρπισε η νύχτα
η μνήμη κυνηγά αποδείξεις
και σκέψεις που χάθηκαν
μέσα στην ειρωνεία τής ησυχίας
μυρίζει τόσο όμορφα απόψε το πεύκο.
Να μην ξεχάσω
να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό
ανέλπιστα το γιασεμί
έχει φτάσει στο περβάζι.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κρήτη Σεπτέμβριος του 2015
H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»
Βιβλία: «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον.
Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργη Κοντογιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.