Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Από τότε που ήμουν μικρή, η μαμά μου έλεγε: «Εσύ είσαι αετός. Φτιαγμένη για ψηλές πτήσεις, για μεγάλα πράγματα». Και τότε το πίστευα. Όλα έμοιαζαν πιθανά, ο ουρανός δεν είχε όρια, και τα φτερά μου ήταν γεμάτα αυτοπεποίθηση.
Αλλά η ζωή… Η ζωή ξέρει να σε δοκιμάζει. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο. Πιο πολύ κότα παρά αετός. Μέρες που φοβόμουν να ανοίξω τα φτερά μου, νύχτες που το βάρος των αποτυχιών με κράταγε καθηλωμένη. Έπεσα ξανά και ξανά. Ήμουν εκεί κάτω, κοιτώντας τους άλλους να πετάνε, να προχωράνε, και σκεφτόμουν: «Ίσως τελικά δεν είμαι αυτό που πίστευα».
Κι όμως, κάθε φορά που βρισκόμουν στο έδαφος, υπήρχε μέσα μου κάτι που δεν έλεγε να σβήσει. Εκείνο το παιδί που πίστευε στον ουρανό, που δεν φοβόταν να κοιτάξει το φως, δεν είχε χαθεί. Ήταν εκεί. Και μου θύμιζε: «Δεν γεννήθηκες για να μένεις κάτω».
Το οφείλω σε αυτό το παιδί, αλλά και στην ίδια τη ζωή που με έριξε τόσες φορές κάτω. Γιατί κάθε πτώση μου έμαθε κάτι. Μου έδειξε πως ο αετός δεν φοβάται την καταιγίδα. Ξέρει πως, μέσα από τον άνεμο, τα φτερά του γίνονται πιο δυνατά.
Τώρα ξέρω: Είμαι αετός όχι επειδή δεν πέφτω, αλλά επειδή πάντα βρίσκω τη δύναμη να ξαναπετάξω. Και κάθε πτήση, όσο δύσκολη κι αν είναι, είναι δική μου. Γιατί η ψυχή μου είναι φτιαγμένη για τον ουρανό, κι ο ουρανός είναι πάντα εκεί να με περιμένει.
Τζένη ΓιαννοπούλουΌταν μου λεν "δεν μπορείς" τους λέω "ΔΕΣ ΜΕ"
Πηγή: https://lovenmore.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.