Δανάη Χριστοδούλου
Γράφει η Δανάη Χριστοδούλου
Οι άνθρωποι έχουμε ένα ταλέντο… θεϊκό και καταστροφικό μαζί.
Να κατεδαφίζουμε τη ζωή μας χωρίς καν να χρειάζεται κάποιος άλλος να μας αγγίξει.
Έχουμε μια φαντασία που δεν σταματάει ποτέ — μόνο που αντί να τη χρησιμοποιούμε για όνειρα, την κάνουμε εργοστάσιο εφιαλτών.
Στήνουμε σενάρια, πλάθουμε φωνές, γεμίζουμε το μυαλό μας με «αν» και «μήπως», και στο τέλος… χανόμαστε σε έναν λαβύρινθο που μόνο εμείς χτίσαμε.
Και το χειρότερο;
Ορκιζόμαστε πως είναι αλήθεια.
Πως κάτι συμβαίνει.
Πως κάποιος κάτι σκέφτεται.
Πως σίγουρα δεν μας λένε όλη την αλήθεια.
Και πριν το καταλάβεις, έχεις μετατραπεί σε έναν εσωτερικό ελεγκτή του σύμπαντος — κουρασμένο, ανήσυχο, και μόνιμα σε επιφυλακή.
Θες μια συμβουλή;
Πάτα pause.
Κλείσε τα αυτιά σου στον θόρυβο του μυαλού σου και άκου την καρδιά σου — όχι αυτή την τρομαγμένη, την άλλη, τη βαθιά, που ξέρει.
Αν κάτι σε τρώει τόσο έντονα, κάτσε κάτω και κοίτα το στα μάτια.
Όχι μέσα από φοβισμένες σκέψεις, αλλά μέσα από ειλικρίνεια.
Ρώτα τον εαυτό σου:
«Έχει βάση αυτό ή το έβγαλα γιατί πάλι φοβάμαι;»
Γιατί ναι — υπάρχουν φορές που η διαίσθησή σου φωνάζει.
Αλλά υπάρχουν και στιγμές που δεν φωνάζει εκείνη…
Φωνάζει ο φόβος σου.
Και δεν αξίζει να μπερδεύεις τα δύο.
Μάθε να διαχωρίζεις τον κίνδυνο απ’ το άγχος σου, τον άνθρωπο απ’ το τραύμα σου, την πραγματικότητα απ’ τις φανταστικές ταινίες στο κεφάλι σου.
Και όταν οι σκέψεις αρχίσουν να τρέχουν, μην τους κάνεις παρέα.
Γράψ’ τες.
Δες τες.
Και μετά… σκίσε τες, κάψ’ τες, πέτα τες.
Κάνε χώρο.
Γιατί το μυαλό σου δεν είναι σκουπιδότοπος.
Είναι κήπος.
Και κάθε σκέψη φυτρώνει — είτε θες είτε όχι.
Διάλεξε τι θα ανθίσει μέσα σου.
Μην αφήνεις τις σκιές να πνίγουν το φως σου.
Και πάνω απ’ όλα;
Θύμισε στον εαυτό σου κάθε μέρα:
Δεν γεννήθηκες για να φοβάσαι.
Γεννήθηκες για να ζεις.
Πάντα σε κίνηση, διασχίζω κόσμους μόνο και μόνο για να επιστρέφω στο ίδιο σημείο. Έχω ζήσει σε δυο ηπείρους, αλλά το αληθινό μου σπίτι είναι οι λέξεις. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο πέρα από το γράψιμο—είναι η μόνη σταθερά μου. Θα με βρεις κάπου στο βάθος, στη σκιά ενός μπαρ, εκεί όπου το βλέμμα σου θα πέσει πάνω μου μόνο αν πραγματικά ξέρεις τι ψάχνεις. Είμαι αυτός που διαλύει τα πάντα με έναν σαρκασμό που κόβει σαν ξυράφι, αλλά μπερδεύεται και σωπαίνει όταν νιώθει πολλά. Αυτός που ξοδεύει αμέτρητες ώρες γεμίζοντας σελίδες, αδειάζοντας μελάνια, χάνοντας κομμάτια του εαυτού του στις λέξεις. Γράφω για μένα. Πάντα για μένα. Κι όταν οι λέξεις μου φτάνουν σε εσένα, ξέρω πως δε θα τις διαβάσεις. Αν όμως κάποτε με θυμηθείς, θα είναι γιατί είπα κάτι που σου έμεινε—κάτι που, ίσως, εγώ ο ίδιος δεν τήρησα ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.