Είναι μικρό το νηπιαγωγείο στην Κυψέλη για να στριμωχτούμε κι εμείς με τις απειλές μας εκεί μέσα.
Ο Μπογδάνος είναι καλυμμένος γιατί αν τον ρωτήσεις, θα σου πει: «Α, δεν έχω πρόβλημα με το συγκεκριμένο παιδί, έχω με το ελληνόπουλο, που σιγά σιγά εξαφανίζεται ως είδος». Εικονογράφηση: bianka/LiFO
Θύμιος ΤζάλλαςΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ξεκίνησαν τα σχολεία στην Αγγλία. Πολλοί από τους 75.000 Έλληνες μετανάστες έστειλαν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο. Στην Αγγλία ο αριθμός των παιδιών από μειονότητες αυξάνεται κάθε χρόνο, όπως αυξάνονται και οι μαθητές που δεν έχουν τα αγγλικά ως πρώτη γλώσσα. Περίπου το ⅓ των παιδιών στα δημοτικά ανήκει σε μειονότητες. Ένας στους δέκα μαθητές έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα.
Κάποια πεντάχρονα ελληνάκια είναι τυχερά: γεννήθηκαν στην Αγγλία, επομένως ξέρουν τα αγγλικά φαρσί, πάνε στο νηπιαγωγείο έτοιμα όσον αφορά τη γλώσσα. Ίσως κάποια στιγμή ντραπούν για την προφορά των γονιών τους, θα ακούσουν πιθανώς κάτι δηλητηριώδες γιατί είναι από χώρα ολίγον εξοτίκ, μπας-κλας, όπως θεωρούν την Ελλάδα οι Άγγλοι.
Μικρό το κακό. Βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τους συνομηλίκους στο νηπιαγωγείο της Κυψέλης που έβαλε στο μάτι ο Μπογδάνος. Είναι επίσης σε καλύτερη θέση όχι απλώς σε σχέση με τα παιδιά που έφτασαν στην Ελλάδα από εμπόλεμες ζώνες αλλά και από τα ελληνόπουλα που ήταν ήδη πέντε χρονών το 2012 ή το 2013 και οι γονείς τους τα έφεραν άρον άρον στην Αγγλία μέσα στην οικονομική κρίση. Κάποια από αυτά τα παιδιά ρίχτηκαν στη μάχη του αγγλικού σχολείου, χωρίς καν να έχουν το εφόδιο της γλώσσας.
Αν στη λίστα της Κυψέλης τα επίθετα ήταν Έρικσον, Μακάλιστερ και Κρίστενσεν, τότε ο Μπογδάνος θα την περιέφερε στο Τουίτερ με άλλους όρους. Θα πανηγύριζε ξαφνικά το έθνος γιατί η Ελλάδα από Μαντ Μαξ θα είχε μετατραπεί σε βουκολικό παράδεισο, με τους ψηφιακούς νομάδες και τα high tech βοσκόπουλά τους να συρρέουν μιλιούνια για να πλουτίσουν άνευ κόπου οι Ελληνίδες Έλληνες.
Θυμάμαι την ιστορία ενός φίλου που έστειλε τον εξάχρονο γιο του στο αγγλικό σχολείο τον Σεπτέμβριο, ενώ η οικογένεια είχε μετακομίσει από την Ελλάδα στη βόρεια Αγγλία τον Ιούλιο. Τον Οκτώβριο ο προπονητής ποδοσφαίρου έδινε οδηγίες στα αγγλικά και ο μικρός κουνούσε καταφατικά το κεφάλι σε όλα, ενώ δεν καταλάβαινε ούτε τα μισά. Ο μπαμπάς είδε στα μάτια του μικρού την αγωνία του να συγχρονιστεί με τους συμμαθητές του και να μην καταλάβει ο προπονητής ότι χάνει τις οδηγίες. Μήπως όμως τα ίδια δεν έκανε και ο πατέρας στη δική του δουλειά;
Όποια και όποιος έχει δουλέψει σε ξένη χώρα ξέρει πόσο επίπονο είναι αυτό το 10-20% (κάποιες φορές σε τεχνικές συζητήσεις και το ⅓) που χάνεις σε πληροφορία γιατί η γλώσσα δεν είναι η δική σου. Είναι, λοιπόν, μάχη για μικρούς και μεγάλους.
Ποιος ξέρει ποιες αγωνίες θα βλέπουν όταν κοιτάζονται στα μάτια οι γονείς και τα παιδιά τους που ήρθαν πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα; Και ποιος ξέρει πώς βιώνουν αυτή την τελευταία ιστορία του στιγματισμού τους; Εδώ φοβάσαι μη βγάλει στη σέντρα το παιδί σου κάποιο άλλο πεντάχρονο με μια χοντράδα που θα πετάξει στο νηπιαγωγείο, όχι να το βάλει στο μάτι, και μάλιστα με το ονοματεπώνυμό του, ολόκληρος βουλευτής.
Βέβαια, ο Μπογδάνος είναι καλυμμένος γιατί αν τον ρωτήσεις, θα σου πει: «Α, δεν έχω πρόβλημα με το συγκεκριμένο παιδί, έχω με το ελληνόπουλο, που σιγά σιγά εξαφανίζεται ως είδος».
Κάθε τρεις και λίγο αφανίζεται αυτή η χώρα και μυστηριωδώς οι πιο θανάσιμοι εχθροί της είναι οι κατεξοχήν απροστάτευτοι της κοινωνίας μας: σήμερα τα νήπια-πρόσφυγες, χθες οι ΛΟΑΤΚΙ και τις προάλλες οι μαμάδες που δήθεν, βουτηγμένες στην αμεριμνησία, ξέχασαν να κάνουν παιδί πριν από τα σαράντα. Συνέδρια γονιμότητας, επιστολές σοφών και τώρα λίστες με εξάχρονα για να αφυπνιστεί το έθνος. Λίστες με ονοματεπώνυμα κατά προτίμηση από Πακιστάν, Μπαγκλαντές, δηλαδή χώρες που κοιτάζουμε αφ’ υψηλού, όπως οι Άγγλοι την Ελλάδα.
Ο πιο ηδονικός τρόπος να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου την ισχύ σου είναι να παριστάνεις τον φοβισμένο με αυτούς που έχουν πραγματικό λόγο να σε φοβούνται. Όσοι παίζουν το παιχνίδι με αυτούς τους όρους είναι και οι ίδιοι δουλικοί στη θέα του πιο ισχυρού. Γιατί αν στη λίστα της Κυψέλης τα επίθετα ήταν Έρικσον, Μακάλιστερ και Κρίστενσεν, τότε ο Μπογδάνος θα την περιέφερε στο Τουίτερ με άλλους όρους. Θα πανηγύριζε ξαφνικά το έθνος γιατί η Ελλάδα από Μαντ Μαξ θα είχε μετατραπεί σε βουκολικό παράδεισο, με τους ψηφιακούς νομάδες και τα high tech βοσκόπουλά τους να συρρέουν μιλιούνια για να πλουτίσουν άνευ κόπου οι Ελληνίδες Έλληνες.
Όλα αυτά είναι κουβέντες για καφενείο και όχι για νηπιαγωγείο. Στην καλύτερη καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, στη χειρότερη τον φόβο. Κι αυτός ο φόβος είναι ο μοναδικός αληθινός τους αντίκτυπος. Είναι μικρό το νηπιαγωγείο στην Κυψέλη για να στριμωχτούμε κι εμείς με τις απειλές μας εκεί μέσα. Και είναι έτσι κι αλλιώς πολύ επείγουσες οι αγωνίες των συνανθρώπων μας για να τις φουσκώνουν κάποιοι αχρείαστα.
Δεν χωράει κανένας άλλος στο νηπιαγωγείο της Κυψέλης, αυτός ο χώρος είναι μόνο των παιδιών, για τις αγωνίες και τα όνειρά τους.
Πηγή: https://www.lifo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.