Γεωργία Ανδριώτου
Η γονική αγάπη είναι από αυτές τις αγάπες που θεωρούνται δεδομένες, αλλά η μόνη που είναι αναμφισβήτητη.
Δε θα διαχωρίσω τη μάνα από τον πατέρα. Δε θα βάλω σε ζυγαριά τι προσφέρει ο ένας και τι ο άλλος. Δε θα αναφερθώ στις εξαιρέσεις που την αμφισβητούν, αλλά στον κανόνα που την ακολουθεί μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ζωής.
Είναι η μόνη μορφή αγάπης που δεν έχει όρια, όρους και προϋποθέσεις.
Είναι η μόνη μορφή αγάπης στην οποία δε χωράει ο εγωισμός, η κακία, η αχαριστία κι όλα αυτά τα μικροπρεπή που εισχωρούν στις σχέσεις μας και μας ταλαιπωρούν.
Όσοι έχουν παιδιά, καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Κι όσοι δεν έχουν παιδιά, έχουν γονείς που επιβεβαιώνουν τα λόγια μου.
Η γονική αγάπη αγκαλιάζει το σπλάχνο της δυνατά για να το προστατέψει, το κοιτάζει στα μάτια τρυφερά για να το ενθαρρύνει, του κρατά το χέρι αποφασιστικά για να του δείξει τον δρόμο.
Είναι μεγάλη η ευθύνη της, γιατί έχει το χρέος να διδάξει στο παιδί της το πώς αγαπούν, να του μάθει πως ο κόσμος έξω από τη δική της προστατευτική γυάλα είναι ίσως επικίνδυνος, αλλά και όμορφος.
Έχει όμως και το χρέος να μεγαλώσει το παιδί της με πρότυπα. Αυτά της αγάπης, της εμπιστοσύνης και του σεβασμού. Ώστε μεγαλώνοντας να μπορεί εκείνο να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, το καλό από το κακό και να μην πέφτει στην παγίδα των αρνητικών γενικεύσεων μέσα από τις επώδυνες εμπειρίες του.
Το μόνο που έχει ίσως ανάγκη ο γονιός ως αντάλλαγμα είναι ο σεβασμός του παιδιού του κι ας μην του το ομολογήσει ποτέ. Αυτό το «τίμα τη μητέρα σου και τον πατέρα σου» έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για τον γονιό. Έχει ανάγκη να νιώθει πως το παιδί του τον σέβεται, έστω κι αν γνωρίζει πως η αγάπη που του έχει εκείνο είναι αδύνατο να φτάσει στα όρια της αυταπάρνησης και αυτοθυσίας της δικής του.
Ο άνθρωπος που δε σέβεται τον γονιό του, δύσκολα θα σεβαστεί έναν ξένο άνθρωπο. Είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Ο άνθρωπος που προσβάλλει, απαξιώνει και απορρίπτει τον γονιό του, δύσκολα θα μπορέσει να δημιουργήσει έναν υγιή συναισθηματικό δεσμό με έναν ξένο. Αυτή φυσικά είναι μια από τις πτυχές του δράματος των συντροφικών σχέσεων σε συνάρτηση με τη γονική σχέση, κυρίως τη μητρική. Αλλά γι’ αυτήν την πτυχή γράφω σήμερα.
Ένας γονιός μπορεί να αντέξει πολλά. Μεγαλύτερη πίκρα και μεγαλύτερος καημός όμως από την έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του από το παιδί του δεν υπάρχει. Παρόλο που και πάλι μπαίνει στη διαδικασία να το δικαιολογήσει και να του βρει άλλοθι, τα σωθικά του μέσα διαλύονται κάθε φορά που η σκληράδα του παιδιού του χαστουκίζει την καρδιά του.
Αν μιλήσουμε με όρους ψυχολογίας, ίσως ο ίδιος ο γονιός να χρεώνεται το λάθος του να μάθει σωστά στο παιδί του πως ο σεβασμός προς τον άλλον είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Τουλάχιστον απέναντι στους ανθρώπους που είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
Ας μάθουμε, λοιπόν, από νωρίς στα παιδιά μας μέσα από τη δική μας πρότυπη συμπεριφορά να σέβονται τους ανθρώπους που τα αγαπούν, τα νοιάζονται και τα προστατεύουν. Για να γίνουν αύριο οι ενήλικες που θα σέβονται τον σύντροφό τους και τη μάνα ή τον πατέρα των παιδιών τους. Για να γίνουν τα ίδια πρότυπο σεβασμού στα μάτια των δικών τους παιδιών.
Πηγή: https://www.ewoman.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.