Οι πύλες άνοιξαν σαν παραπετάσματα
και σαν τη πρώτη κι αδιαπέραστη ακτίνα του ηλίου
εισχώρησε η εμπροσθοφυλακή.
Σκιές κατέκλισαν την πλάση.
Ακόμα και τις θεόρατες λεύκες στην αντίπερα πλαγιά,
που απορροφούσαν τις προσευχές μας
και στόλιζαν τα βασανισμένα μας κορμιά στα απογυμνωμένα κλαδιά τους.
Οι σταγόνες αίματος έρπονταν στα σώματά μας.
Τ’ αγάλματα τρυπούσαν το χώμα
με τα μαρμάρινα τους δάκρια
και γεννιόντουσαν αγριόχορτα,
στο χρώμα της ψυχής τους.
Τα πουλιά από το μελωδικό κελάηδημα,
που γαλήνευε κάθε συσκοτισμένο σοκάκι
κατέληγαν σε κρώξιμο,
που ζωντάνευε πλάσματα πεθαμένα στον σκοτεινό μας εαυτό.
Η μάχη επικροτεί τους νικητές,
αγκαλιάζει τους νικημένους
και μεταμορφώνει τις αναμνήσεις των αγόγγυστων σε αχλή .
Οι μάχες άρχισαν από τις θωπείες μας
που στραγγάλιζαν τα όνειρά μας
καθώς η χλωμή μα ονειροπόλα ψυχή,
χανόταν στην τέφρα που σκέπαζε τις αναμνήσεις μας.
Η αυγή βυθίστηκε σε πένθος
και θάφτηκε μαζί με άλλους στο σκοτάδι.
* Ο Αλέξανδρος Σαγρής είναι 15 ετών και πηγαίνει στο Ζάννειο Πειραματικό Γυμνάσιο. Γνωρίζει αγγλικά και γαλλικά και έχει ασχοληθεί με την ποίηση, την μουσική, την ρητορική και την οικολογία. Ποίημά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και έχουν πάρει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.