ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ «ΠΥΓΜΗΣ»!

Το μεταναστευτικό και το προσφυγικό αποτελούν σύνθετα προβλήματα, και η επίδειξη «πυγμής» όχι μόνο δεν αποτελεί απάντηση, αλλά είναι και επικίνδυνη

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Η «σκληρή γραμμή» στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό είναι καιρό τώρα ένα από τα βασικά αιτήματα της Ακροδεξιάς.

Είναι, επίσης, πολύ καιρό τώρα, πολύ ψηλά στις προτεραιότητες των κεντροδεξιών κυβερνήσεων (και όχι μόνο) που πιστεύουν ότι πρέπει να υιοθετήσουν θέσεις της Ακροδεξιάς για να μπορέσουν να ανακόψουν την άνοδό της.

Έχουμε παραδείγματα χωρών που υιοθετούν ή υπερασπίζονται σκληρή γραμμή στα ευρωπαϊκά όργανα, ακόμη και εάν οι χώρες τους στην πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζουν κάποια μαζική εισροή μεταναστών ή προσφύγων.

Στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ έχει αποφασίσει να επιδοθεί σε ένα κυνήγι μεταναστών, κυρίως για να ικανοποιήσει το «πατριωτικό αίσθημα» μερίδας των οπαδών του, ακόμη και σε Πολιτείες που στην πραγματικότητα στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην παρουσία και μεταναστών.

Άλλωστε, παγκοσμίως, έχει καθιερωθεί να μιλάμε για το μεταναστευτικό ή το προσφυγικό με όρους «προβλήματος» ή ακόμη χειρότερα «υβριδικής απειλής», παραβλέποντας ότι σε τελική ανάλυση έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που κυρίως αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον σε έναν πλανήτη που παραμένει τρομακτικά άνισος και όπου σε μεγάλα τμήματα κυριαρχεί η βία.

Δεν υποτιμώ καθόλου ότι γύρω από τη μετανάστευση και τις προσφυγικές ροές παίζονται συχνά γεωπολιτικά παιχνίδια. Ότι υπάρχουν χώρες που έχουν εργαλειοποιήσει το μεταναστευτικό και το έχουν αξιοποιήσει ως μοχλό πίεσης. Ότι υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα στη διακίνηση.

Όμως, δεν ξεχνώ ότι πρόκειται για ανθρώπους που τους κινεί η ανάγκη. Δεν είναι «εισβολείς». Και βεβαίως, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, σε χώρες με «δυτικά» δημογραφικά χαρακτηριστικά (γήρανση πληθυσμού κ.λπ.) έχουμε ανάγκη τη μετανάστευση.

Ούτε ξεχνώ ότι κατά βάση εάν θες να «αντιμετωπίσεις» τη μετανάστευση, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να βοηθήσεις ώστε οι άνθρωποι στις χώρες τους, να έχουν ευημερία και δυνατότητες να προκόψουν. Γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι η μετανάστευση δεν σταματά με «φράχτες»: αυτοί απλώς κάνουν πιο επικίνδυνη – ενίοτε και κυριολεκτικά θανατηφόρα – τη μετακίνηση. Αλλά εάν κάποιον τον σπρώχνει η ανάγκη, τότε θα αναζητήσει τρόπο.

Τα γράφω αυτά γιατί παρατηρώ τις δηλώσεις του νέου αρμόδιου υπουργού για τη μετανάστευση και το άσυλο, του Θάνου Πλεύρη, που ως προς αυτό ακολουθεί τη «γραμμή» του προκατόχου του, του Μάκη Βορίδη. Πάλι η λογική είναι ότι τα μέτρα θα γίνουν πιο αυστηρά, ότι θα υπάρξουν φυλακίσεις όσων δεν πάρουν άσυλο, ότι το καθεστώς για το άσυλο θα γίνει πιο αυστηρό, ότι θα υπάρξουν μαζικές απελάσεις, ότι θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή η φύλαξη των συνόρων. Είδα επίσης τις διάφορες δηλώσεις για «μέτρα τύπου Έβρου» νοτίως της Κρήτης, παρότι βεβαίως αντιλαμβανόμαστε ότι στην ανοιχτή θάλασσα «φράχτες» δεν μπαίνουν και ότι κατά βάση εκεί αυτό που προέχει είναι η διάσωση για να αποφεύγονται τραγωδίες.

Το ξαναλέω καταλαβαίνω κάποιες πρωτοβουλίες διπλωματικές και είμαι ο τελευταίος που θα αμφισβητήσει ότι γύρω από τη μετανάστευση παίζονται ευρύτερα γεωπολιτικά παιχνίδια. Αυτό ισχύει και για Λιβύη, μια χώρα που εξακολουθεί να έχει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη μια μεριά και μία ακόμη στην άλλη μεριά (αυτή του «στρατάρχη» Χαφτάρ που μάλιστα κάνει και «επιδείξεις δύναμης»). Για όλα αυτά προφανώς και χρειάζεται διπλωματικός συντονισμός για να αποφευχθούν φαινόμενα εργαλειοποίησης.

Όμως, η ουσία παραμένει. Μια «αυστηροποίηση» της γραμμής για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό απλώς και μόνο με κριτήριο να δοθεί το «μήνυμα» ότι η κυβέρνηση διατηρεί «σκληρές δεξιές» ρίζες, το μόνο που θα κάνει είναι να ταλαιπωρήσει ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα σε τελική ανάλυση, θα υπονομεύει την κατάσταση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου στη χώρα, και τελικά θα μας κάνει μέρος του προβλήματος.

Πηγή: https://www.in.gr