ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παροιμία του λαού μας λέει: "εγώ τα μάτια τα χασα, τα φρύδια τι τα θέλω;" Και μια άλλη: "καλύτερα να χάσεις το μαλλί παρά το πρόβατο". Και μια τρίτη λέγει: "απού χασε το χοίρο του, όλο μουγκρές ακούει".
Αυτές είναι τρεις παροιμίες από τις πολλές που υπάρχουν για την απώλεια. Η απώλεια της ύλης είναι ένα γεγονός που όταν λάβει χώρα, σοκάρει.
Γιατί, μας στερεί την σταθερότητα στην κείμενη θέση μας και εμποδίζει την εν δυνάμει ανάπτυξή μας. Το πράγμα που χάνεται, συνήθως άψυχο έχει μονάχα τυπικό αντίκρισμα στον κάτοχό του. Άλλες φορές αποτελεί ένα μέσο προς την ασφάλεια της παρούσας διαβίωσής μας.

΄Οταν όμως αυτό που χάνεται είναι ζωή, τότε τα συναισθήματα και οι θέσεις των ατόμων αλλάζουν. Δεν έχει σημασία αν αποκόπηκε βίαια το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου ή αν ήταν σε κατάσταση πλήρης ημερών και έφυγε. Σημασία έχει ότι ο συναισθηματικός κόσμος μας πληγώνεται και παθαίνει ένα σοκ. Και ότι το κενό που δημιουργείται είναι δυσαναπλήρωτο. Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλο άτομο να πάρει τη θέση του. Και τότε βυθιζόμαστε στο πένθος.

Είναι αναγκαίο να θρηνήσουμε τις απώλειές μας, είτε αυτές είναι υλικές είτε αυτές είναι ανθρώπινες. Η απώλεια, αποτελεί μία κατάσταση που το άτομο είναι καλό να είναι προετοιμασμένο ότι θα συμβεί στη ζωή του κάποια στιγμή. Για να μην πονέσει περισσότερο, για να μην μείνει στο πένθος μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι ορίζει ο συναισθηματικός του κόσμος. Από την πλευρά μας, η έκφραση συμπόνοιας και συμπαράστασης προς το δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο δεν βοηθά μονάχα να στηριχθεί εκείνος στα πόδια του, αλλά βοηθά κι εμάς,που καθώς συνειδητοποιούμε την ματαιότητα, μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Η απώλεια είναι μέρος της ζωής. Ενός ανελέητου κρυφτού ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία.

Τελικά, τι είναι ποιο δυνατό; Τι είναι πιο καθοριστικό; Με απλωμένα τα χέρια πλάι πλάι ταξιδεύουν μέσα στη ζωή, μέσα στη ζωή μας. Ότι δεν μας σκοτώνει, λέει ο στίχος, μας κάνει πιο δυνατούς. Έτσι, αντλούμε από την απώλεια δύναμη προκειμένου να αντικαταστήσουμε το κενό. Όταν ο θρήνος τελειώσει, θα ήμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε πάλι. Να πάμε ένα βήμα παραπέρα, σε πείσμα της κατάστασης. Αυτό λέγεται δύναμη. Αυτό λέγεται ξεπερνώ τα όριά μου. Και δοκιμάζω τις αντοχές μου.

Είναι στη φύση του ανθρώπου να ταλαιπωρείται. Είναι γνώρισμά του να ξεπερνά τα όριά του. Αυτό λέγεται ΖΩΗ! Και όντας έχοντες μία ζωή μονάχα, τουλάχιστον ας τη ζήσουμε με αξιοπρέπεια και όσο γίνεται με λιγότερες απώλειες.

*Πολιτικός Επιστήμων