και με βαρύ το βήμα
- απ' το πολύ το κρίμα -
και έπεσε γονατιστός
μεσ' το Ναό, χλωμός, βουβός
και κτύπαγε τα στήθια
....................................................
Το βλέμμα του δεν γύρισε,
στη γη τόχει καρφώσει
- το κρίμα τό χει νοιώσει -
δάκρυα επλημμύρισε
και ιλασμό εζήτησε
πίκρα' χει μετανοιώσει
....................................................
"Ιλάσθητη τί μοι ο Θεός"
τρεμάμενα ψελλίζει
με λυπημένα χείλη
"είμαι πολύ αμαρτωλός..."
Κι ο ουρανός ανοίγει
Κι' υψώνεται ο ταπεινός
..........................................................
Κάθε ψυχή όπου ποθεί
του ουρανού τα ύψη
κι απ' το κακό να λυτρωθεί
μέχρι τη γη να σκύψει
και με ταπείνωση πολλή
να πει: "Ιλάσθη τί μοι".
Πηγή: fos-kastoria.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.