ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΝΤΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Γιατί κανένα παιδί που πεινάει δεν θα χορτάσει, ούτε θα ζεσταθεί με τις αναρτήσεις μας. Αγαπάμε όντως όλα τα παιδιά;

Κατερίνα Τζωρτζακάκη, Αρθρογράφος
Ψυχολόγος - Συγγραφέας

Street Children In the Rain, Concept Illustration, Leader Child

SEMIH AKGUL VIA GETTY IMAGES

Αν κάποιος εξωγήινος κατέβαινε στη γη και διάβαζε τις αναρτήσεις και τα άρθρα, που κυκλοφορούν αυτήν την εποχή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα θεωρούσε πως αυτή η κοινωνία αγαπάει πολύ τα παιδιά. Είναι όμως έτσι;

Για να μην παρεξηγηθώ, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα. Πρώτον, δεν ανήκω σε κανέναν πολιτικό χώρο και δεν πιστεύω σε ουτοπίες. Δεύτερον, με το παρόν άρθρο δεν επιθυμώ να προκαλέσω ενοχές σε κανέναν. Θεωρώ πως η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις συνειδήσεις των άλλων. Πιστεύω δε βαθιά στη θεωρία του Γιουνγκ για τη «Σκιά». Όταν με μίσος επικρίνουμε τους γύρω μας, προβάλλουμε σε αυτούς τα δικά μας σκοτεινά κομμάτια και στην πραγματικότητα είμαστε με κάποιο τρόπο ίδιοι με αυτούς και δεν το γνωρίζουμε. Οπότε θεωρήστε αυτά τα γραφόμενα ως απλές απορίες.

Ας επιστρέψουμε στον εξωγήινο. Τι θα διάβαζε αυτήν την περίοδο στο διαδίκτυο; Λυσσασμένες απόψεις και οργή, απορία, σοκ και αποτροπιασμό για τα όσα άσχημα συμβαίνουν σε κάποια παιδιά και μελοδραματικά κείμενα ευαισθητοποιημένων με μεταφορές, παρομοιώσεις και λέξεις, όπως «αγγελούδια», «πλασματάκια» και «αθώες ψυχούλες».

Τέλος, απαιτήσεις να προστατευτούν όλα τα παιδιά αυτής της χώρας. Όταν αυτός ο εξωγήινος έβγαινε στον δρόμο θα έβλεπε απορημένος πολλά παιδιά να ζητιανεύουν και όχλους καθισμένων σε καφετέριες και εστιατόρια να τρώνε, να πίνουν και να τα διώχνουν ενοχλημένοι. Αν υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον στους μισούς ανθρώπους από όσους δηλώνουν τόσο ενδιαφέρον για τα παιδιά, κάποιοι θα βρίσκονταν να τους αγοράσουν κάτι να φάνε ή θα τους μιλούσαν λίγο καλύτερα ή κάποιοι θα ρωτούσαν πώς μπορούν να βοηθήσουν παιδιά που υποφέρουν με κάποιο τρόπο αληθινό. Γιατί τις αναρτήσεις ούτε μπορούν να τις φάνε τα παιδιά που πεινάνε, ούτε μπορούν να τις φορέσουν και να ζεσταθούν τον χειμώνα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα φθινόπωρο, λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, που σε μια οργάνωση, στην οποία ήμουν εθελόντρια, ειπώθηκε η εξής φράση: «Πρέπει να βρούμε παπούτσια για τα τρία παιδιά αυτής της οικογένειας για να πάνε στο σχολείο». Σοκαρισμένη διαπίστωσα πως υπάρχουν παιδιά που ξεκινούν τη σχολική χρονιά χωρίς ρούχα, χωρίς παπούτσια, χωρίς σχολικές τσάντες και μολύβια, χωρίς τίποτα. Μου ήταν αδιανόητο τότε μα τώρα έχω κατανοήσει καλά τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Και γι’ αυτό και έχω όλες αυτές τις απορίες.

Βλέπω στην πόλη που ζω παιδιά να μεγαλώνουν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Κάθε χρόνο είναι λίγο ψηλότερα και το βλέμμα τους λίγο πιο σκληρό. Αν ένα τέτοιο παιδί κάποια μέρα με ληστέψει ή ληστέψει το παιδί μου, γιατί θα θέλει φάει, θα πρέπει να το κατηγορήσω; Κι όμως, κανείς δεν βλέπει την παραβατικότητα κάποιες φορές ως συνέπεια των άθλιων συνθηκών, στις οποίες μεγαλώνει ένας άνθρωπος. «Πώς έχει γίνει έτσι ο κόσμος!», λέμε αηδιασμένοι και αν παίξουν στον θέατρο τους Άθλιους του Ουγκώ φοράμε τα καλά μας και χειροκροτάμε δακρυσμένοι τον Γιάννη Αγιάννη που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί, ενώ εμείς είμαστε ένα κομμάτι από τον Ιαβέρη χωρίς να το συνειδητοποιούμε ποτέ. Νομίζουμε ότι δικαιούμαστε, μόνο δικαιούμαστε, ενώ απλώς είμαστε τυχεροί επειδή γεννηθήκαμε στην άλλη πλευρά. Γεννηθήκαμε σε ένα σπίτι, είχαμε φαγητό και εκπαίδευση, που μας εξασφάλισαν μια βάση για να μπορούμε μετά να προοδεύουμε.

Από την άλλη δίνουμε τα πάντα στα παιδιά μας και στα παιδιά των συγγενών και των φίλων μας. Αυτά τα παιδιά είναι έτοιμα να σκάσουν από τα τυροπιτάκια και εμείς προσπαθούμε να εξαγοράσουμε την αγάπη τους, για να καταλήξουμε τελικά να τους μιλάμε και να μην μας χαιρετάνε καν ή να κοιτάνε μόνο τη σακούλα στα χέρια μας, όταν μπαίνουμε. Όμως, ούτε αυτό είναι αγάπη. Αυτό είναι δημιουργία ανθρώπων που μαθαίνουν να σχετίζονται μόνο με ανταλλάγματα και να μην εκτιμούν τίποτα. Και είναι σαν να στρώνουμε τον δρόμο για μια ζωή χωρίς ικανοποίηση.

Ο εξωγήινος θα άκουγε και μια άλλη ατάκα, που φοριέται πολύ, αυτή που λέμε στα παιδιά μας για «τα φτωχά παιδάκια». Χρειάζεται να δουλέψει κανείς με παιδιά με δυσκολίες ή να δει παιδιά σε ιδρύματα για να καταλάβει ότι είναι παιδιά όπως όλα, καθόλου για λύπηση, με την αγνότητα των παιδιών, με την αγάπη που έχουν να δώσουν τα παιδιά και με τα δικαιώματα που όλο διαλαλούμε κι όλο καταπατάμε κατάφορα. Επίσης, το να δίνουμε τα ρούχα που δεν θέλουμε είναι όντως καλή πράξη ή είναι άδειασμα που κάνουμε για να έχουμε ελεύθερο χώρο στο σπίτι μας;

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και θα αρχίσουμε τις ιστορίες με τη φτωχική φάτνη γεμίζοντας τον κόσμο λαμπιόνια, αγοράζοντας ωραία ρούχα και τρώγοντας πάλι ασταμάτητα, ενώ δίπλα μας αμέτρητοι άνθρωποι θα πεινάνε ή θα κρυώνουν. Ο εξωγήινος της ιστορίας μας, βλέποντας πώς γιορτάζουμε αυτήν την ιστορία που μιλά μόνο για ταπεινότητα, σίγουρα θα αποφάσιζε να φύγει για άλλο πλανήτη ελπίζοντας ότι εκεί είτε θα κάνουν ό,τι λένε, είτε θα λένε ό,τι κάνουν.

Κι εμείς θα διαβάζουμε στα παιδιά μας το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, λέγοντάς τους στο τέλος ότι το κοριτσάκι δεν πέθανε, για να μην τα στενοχωρήσουμε. Κι ύστερα θα περπατάμε στους γεμάτους δρόμους γεμάτοι σακούλες προσπερνώντας το Κοριτσάκι όπως ακριβώς το προσπέρασαν τόσοι σε τόσες εποχές. Και ξαναλέω, το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να ενοχοποιήσει κανέναν, γιατί είμαστε εκπαιδευμένοι στην αδιαφορία. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά είναι πολύ αδύναμος απέναντι σε αυτό το τέρας της αδικίας και ούτε υπεύθυνος φυσικά για αυτήν. Οι άνθρωποι, όμως, ως σύνολα, ως ομάδες έχουν δύναμη και καθετί μικρό που μπορούν να κάνει μια ομάδα είναι πολύτιμο για τον κόσμο.

Οπότε, αν αγαπάμε τα παιδιά όσο λέμε, θα πρέπει θα φτιάξουμε περισσότερα τέτοια σύνολα. Αν δεν θέλουμε να διαθέσουμε χρόνο ή χρήματα για αυτό, ας παραδεχτούμε ότι η ζωή μας είναι φαγητό, καφέδες και ποτά, κοσμήματα στα συρτάρια που δεν πρέπει να μας κλέψουν, όνειρα για χαλαρωτικές διακοπές και θεματικά πάρκα για τους λατρεμένους μας απογόνους. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, δεν αγαπάμε όλα τα παιδιά. Οπότε, ας σταματήσουμε να το λέμε. Έτσι θα μπορούμε, χωρίς να σηκωθούμε από το πληκτρολόγιο, να γίνουμε λίγο πιο έντιμοι.

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr