ΠΟΙΗΜΑ: "ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ"!

Της Έμμας Τσιβρά //

Αμμόχωστος

Κατέβηκαν από τη θάλασσα της Κερύνειας

-μες στ’ αυγουστιάτικο φως την ώρα:

που στραφτάλιζαν στον ήλιο πετσέτες λινές

και τ ’ακροδάχτυλα χάιδευαν

φλιτζάνια πορσελάνινα

-με αχνιστό καφέ.

Η ζωή όρμησε στο σημείο μηδέν:

κλάματα, ποδοβολητά, κραυγές, ονόματα

-όλα ανάκατα στον αυγινό αέρα.

Κι ύστερα άδειασε η λεωφόρος Δημοφώντος

τα σπίτια έμειναν ξεκλείδωτα

-έβγαλαν ρίζες από ατσάλι

έζωσαν το χώμα κανείς να μην το πάρει-.

Τα παραθύρια ορθάνοιχτα συνομιλούν

με τους αέρηδες, με τις βροχές

-εκλιπαρούν τον ουρανό για μια γαλάζια καλημέρα.

Απάτητη η χρυσή αμμουδιά

στο κύλισμα του χρόνου αφουγκράζεται:

φωνές, όπλων ριπές, λόγια ερωτικά, υποσχέσεις.

Αδιανόητο καλοκαίρι

-αδιανόητη πράξη

ανοιχτή πληγή στο σώμα της Ιστορίας-.

Αμμόχωστος χαμένη πατρίδα:

-αποτύπωμα μουγγό

στη γλώσσα του χάρτη-.

Τόπος εξορίας των ξαφνιασμένων ονείρων

-απ’ τον πρωτόγονο τρόμο του ξεριζωμού

ενός λαού προδομένου

ενός λαού τραγικού

που ακόμα σε θωρεί μες στα συρματοπλέγματα

-μετρώντας το χρόνο αντίστροφα

τ’ όνειρο θαύμα να γενεί-.

Πηγή: https://www.fractalart.gr