ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ ΣΕ ΜΙΑ!

Ναταλία Δαδίδου*

Κάθε τεχνολογική επανάσταση ακολουθείται πάντα από κοινωνική επανάσταση. Αυτό σημαίνει, ότι όποτε αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο παράγουμε, ακολουθεί ο μετασχηματισμός της κοινωνίας προκειμένου να συμβαδίσει, να εξυπηρετήσει και να έρθει σε ισορροπία με τα νέα δεδομένα. Έτσι έγινε για παράδειγμα με τη βιομηχανική επανάσταση: η φεουδαρχία πέθανε και ήρθε η αστικοποίηση.
Θα τολμήσω να κάνω μια αναγωγή. Θα τολμήσω να πω ότι και το ευρώ ήταν μια επανάσταση. Μια επανάσταση στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, της κοινωνίας και των θεσμών τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Στη χώρα μας, όμως, με την έλευση του ευρώ δημιουργήθηκαν δύο Ελλάδες: Η μια υιοθέτησε με ενθουσιασμό το ευρώ, και η άλλη το δέχτηκε με δυσπιστία ως αναγκαίο κακό που της επιβλήθηκε. Η μια Ελλάδα ολιγώρησε, και δεν βοήθησε στον απαραίτητο κοινωνικό μετασχηματισμό. Θεώρησε ότι είναι αρκετή η υιοθέτηση του ευρώ και έκρυψε τις ευθύνες της πίσω από τη βολή που της πρόσφερε αφειδώς η ευμάρεια των δανεικών. Η άλλη Ελλάδα, οχυρώθηκε πίσω από μια ρητορική πολεμικής εναντίον του ευρώ, των κακών ξένων, της λιτότητας, της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα για να αποφύγει οποιαδήποτε αναγκαία μεν, αλλά στα μάτια της οδυνηρή αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού και των κακώς εννοούμενων κεκτημένων.

Αυτές τις δυο Ελλάδες, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν τις αντιλήφθηκαν στο μέτρο που έπρεπε. Τώρα τις βρίσκουν μπροστά τους. Αυτές τις δυο Ελλάδες οι πολιτικοί μας τις υπέθαλψαν και τις χρησιμοποίησαν προς όφελός τους. Αυτές οι δυο Ελλάδες συγκρούονται σήμερα: η μια δεν αναγνωρίζει τα λάθη της ολιγωρίας της, η άλλη βρίσκει ενόχους μόνο έξω από τον εαυτό της. Η ευθύνη της πολιτικής και των πολιτικών ήταν και παραμένει μια: να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα επιτρέψουν την κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα. Να συμβάλλουν στην ουσία, στη γέννηση της νέας Ελλάδας. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Υπάρχει μόνο ο δρόμος της δημιουργικής σύνθεσης κι όχι της στείρας σύγκρουσης και τελικά εξόντωσης. Δεν μπορείς να πετάξεις, ούτε να αγνοήσεις, καμία από τις δυο Ελλάδες. Θα ήταν καταστροφικό. Σήμερα βιώνουμε αυτή την καταστροφή. Σήμερα παλεύουν οι δυο Ελλάδες για το ποια θα επικρατήσει. Αυτή όμως θα είναι η μεγαλύτερή μας αποτυχία. Και είναι μύθος ότι φταίει το ευρώ επειδή αποτύχαμε. Είμαστε μια χώρα που δεν έχει παραγωγικό μοντέλο. Το παραγωγικό μοντέλο δεν χτίζεται σε λίγα χρόνια. Θέλει μακρόπνοο σχεδιασμό.

Η πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη μορφή ανεργίας είναι η διαρθρωτική. Αυτή επικρατεί στην Ελλάδα. Το εργατικό μας δυναμικό δεν έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί και οι δομές της οικονομίας μας χωρίς μεταρρυθμίσεις ριζικές δεν μπορούν να ανταποκριθούν και να εξυπηρετήσουν τις τεχνολογικές και οικονομικές μεταβολές σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως, η διαρθρωτική μορφή ανεργίας έχει και μια επιπλέον παρενέργεια: εμποδίζει και δεν εξυπηρετεί τις ενέργειες προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης, καθώς υπάρχει μια διαρκής διαρθρωτική ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης εργασίας. Δεν αρκεί να υπάρξουν επενδύσεις, αν δεν μπορούμε να τις υποστηρίξουμε. Οι φόροι από μόνοι τους, στραγγίζουν την οικονομία και εξαντλούν τη δυναμική της. Τα νέα δάνεια δεν αρκούν. Το ζήσαμε και το ζούμε. Χρειαζόμαστε χρόνο. Όχι όμως χρόνο για χάσιμο, όπως κάναμε πέντε χρόνια τώρα. Χρειαζόμαστε χρόνο που θα τον χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις.

Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα στο εργατικό δυναμικό που μπορεί να τραβήξει την ανάπτυξη. Είναι χρέος της πολιτικής να δημιουργήσει τις συνθήκες, ώστε αυτή η κρίσιμη μάζα να βγει μπροστά, και να παίξει δυο ρόλους: να γίνει η αιχμή του δόρατος για την ανάπτυξη, αλλά και η προστατευτική ομπρέλα που έχει ανάγκη το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που αδυνατεί να ακολουθήσει τη δύσκολη πορεία του μετασχηματισμού και της προσαρμογής. Είναι αναγκαίο να μπούμε στην εντατική. Να το πω σε ορολογία business: πρέπει η ελληνική οικονομία και κοινωνία να μπει σε θερμοκοιτίδα, όπως γίνεται με τις νεοφυείς επιχειρήσεις παγκοσμίως. Επιτέλους, ζητήστε το!

*Η Ναταλία Δαδίδου είναι οικονομολόγος

Πηγή:http://www.protagon.gr