Ελένη Ιωαννάτου
Είναι αυτά τα ατέλειωτα χρώματα...
Κίτρινο, πράσινο...
Είναι αυτά που ήρθαν.
Κι αυτά που δεν θα έρθουν ποτέ.
Ένα όνειρο πεταλούδα.
Μια υπόσχεση νερό.
Ένα γιατί τρεμάμενο.
Ποτάμι ο δρόμος σου.
Δέντρο ανθισμένο το σπίτι σου.
Σταγόνες ο ήλιος κυλά.
Ζωή.
Γκρι, μπλε, καφέ...
Ένα αντίο μέλισσα.
Μια χειραψία με σκιασμένο πρόσωπο.
Δάκρυ ραγισμένο στην γιορτή.
Δοξάρι που ξέχασε τις νότες του.
Γεράνι που δεν βρήκε τ' άρωμά του.
Πέλματα λαβωμένα.
Σε μονοπάτι κινούμενο,
δίχως πέρας.
Καταχνιά.
Κόκκινο...
Ένα φιλί
πνοή περιβολιού.
Δυο σώματα
κελάηδισμα χελιδονιού.
Ένας χειμώνας
θάλασσα.
Λευκά πανιά
τα όνειρά μας.
Μεθά το καλοκαίρι.
Χαρταετός η καρδιά
στον ουρανό.
Δυο φτερά
η ψυχή.
Αγάπη.
Ροζ...
Η αυγή στα όνειρά μας
στρώνει το πέπλο της.
Όταν χάνεται η ρωγμή,
φυτρώνει μια παπαρούνα στην καρδιά μας.
Όταν σβήνει η φωτιά,
αναβλύζει πηγή στα σύνορά μας.
Ανατολή.
Λευκό...
Ως τραγούδι της ψυχής μας.
Ως γράμμα του μύθου μας.
Ασχημάτιστος χρόνος η αγάπη.
Περίγραμμα της ζωής μας η αλήθεια.
Ηλιαχτίδες.
Το μονοπάτι των ορίων μας
φωτίζουν.
Δυο σταγόνες αιωνιότητα,
στις φλέβες μας κυλούν.
Ύπαρξη.
Μοβ...
Όταν τα φεγγάρια χωριστούν,
το τραγούδι της ψυχής μας θα ενώνει.
Κι όταν τον ήλιο θα κοιτάς,
η μορφή της καρδιάς μας θα λυτρώνει.
Τα μάτια κλείνουν.
Τα άστρα σβήνουν.
Σιωπή.
Μια πινελιά ακόμα θα γυρέψω...
Πηγή: http://eikonakailogos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.