- ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Από την ποιητική συλλογή ''ΑΜΠΕΛΟΣ'' του εκλεκτού Κορίνθιου Ποιητή Κυριάκου Δοσαρά
1. Τὸ «εὐαγγέλιο τῶν εὐαγγελίων»
Ἡ Παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ποὺ ἀναγινώσκεται σήμερα, χαρακτηρίστηκε ὡς τὸ «εὐαγγέλιο τῶν εὐαγγελίων». Διότι, ἂν ὑποθέσουμε ὅτι χανόταν ὅλη ἡ ὑπόλοιπη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἦταν ἀρκετὴ καὶ μόνο αὐτὴ ἡ Παραβολὴ γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεὸς τῆς ἄπειρης ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας. Θὰ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ περιγράψει τὴν ἱστορία τῆς ἀποστασίας τοῦ κόσμου καὶ τῆς σωτηρίας του.
Ἡ ἱστορία τοῦ νεότερου υἱοῦ ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν πατέρα τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας του καὶ ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι σπαταλώντας την καὶ «ζῶν ἀσώτως», ἀποτυπώνει μὲ τὸν πλέον παραστατικὸ τρόπο τὴν τραγωδία τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ παραδίδεται στὰ ἁμαρτωλὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. Ἡ ἴδια ἱστορία ὅμως φανερώνει καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ κάθε ἁμαρτωλοῦ. Περιμένει καὶ τὴ δική μας μετάνοια…
2. Μιὰ ἀγκαλιὰ γεμάτη ἀγάπη
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀσυγκίνητος ὅταν ἀναλογίζεται τὴν πολὺ χαρακτηριστικὴ εἰκόνα τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἀσώτου. Τότε ποὺ ὁ σπλαχνικὸς πατέρας εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν ἄσωτο γυιό του νὰ ἐπιστρέφει σὲ ἄθλια κατάσταση κι ἔτρεξε, τὸν ἔσφιξε στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὸν καταφιλοῦσε μὲ στοργή. «Καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν».
Πόσο μᾶς συγκινεῖ αὐτὴ ἡ ἀνοιχτὴ ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα!… Τέτοια εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Μακροθυμεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ περιμένει τὴ μετάνοιά μας. Μᾶς παρέχει πολλὲς καὶ ποικίλες εὐκαιρίες γιὰ νὰ διορθωθοῦμε. Κι ὅταν δεῖ τὴν παραμικρὴ κίνηση ἐπιστροφῆς, ἀφήνει νὰ ξεχυθεῖ τὸ ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης Του. Μολονότι φέρουμε ἔντονα τοὺς ρύπους καὶ τὴ δυσωδία τῆς ἁμαρτίας, ὁ σπλαχνικὸς Πατέρας μας μᾶς ἀγκαλιάζει καὶ μᾶς καταφιλεῖ! Δέχεται τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴ μετάνοιά μας καὶ θυσιάζει τὸν «μόσχον τὸν σιτευτόν», γιὰ νὰ μᾶς τὸν προσφέρει στὴν ἱερὴ καὶ πνευματικὴ τράπεζα τῆς θείας Κοινωνίας. Ὁ πανάγαθος Θεὸς μᾶς ἀναγνωρίζει ὡς ἀγαπημένα παιδιά Του καὶ κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του. Ἀλήθεια τί ἄλλο ὑπάρχει στὸν κόσμο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ ἀξεπέραστο μεγαλεῖο αὐτῶν τῶν δωρεῶν τῆς θεϊκῆς ἀγάπης;…
3. Ἕνας ἄλλος ἄσωτος…
Καὶ μόνο τὸ ὄνομα τῆς Παραβολῆς – «τοῦ Ἀσώτου» – ἑστιάζει τὴν προσοχή μας στὸ πρόσωπο τοῦ νεότερου γυιοῦ, ποὺ ἔγινε ἄσωτος καθὼς ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα.
Ὅμως ἀξίζει νὰ προσέξουμε καὶ τὸν ἄλλο γυιό. Τὸν μεγαλύτερο υἱὸ τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ζοῦσε μέσα στὸ σπίτι στὴν οὐσία ἦταν πολὺ μακριά…
Αὐτὸς ἐξωτερικὰ φαινόταν ὡς ὁ πιστὸς γυιὸς τοῦ πατέρα καὶ ἀκριβὴς τηρητὴς τῶν ἐντολῶν του. Ὅμως τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ μικρότερου ἀδελφοῦ του, φανέρωσε τὴν πραγματική του εἰκόνα. Ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ἐπέστρεψε ὁ ἄσωτος ἀδελφός του, ἀντὶ νὰ χαρεῖ, ὀργίστηκε καὶ ἀρνήθηκε νὰ λάβει μέρος στὸ πανηγύρι. Μάλιστα μὲ ἐπιθετικὸ τρόπο ξέσπασε ἐναντίον τοῦ πατέρα του. Ἐνῶ ὅμως καυχιόταν γιὰ τὴν τυφλὴ ὑπακοὴ πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ πατέρα του – «οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον», ἔλεγε – τὴν ἴδια στιγμὴ ἀντιστεκόταν μὲ πεῖσμα ὄχι σὲ ἐντολὴ ἀλλὰ στὴν πατρικὴ παράκληση καὶ προτροπὴ νὰ εἰσέλθει στὸ σπίτι.
Ἴσως μᾶς ξαφνιάζει τὸ πρωτοφανὲς ξέσπασμα ἐγωισμοῦ, ζηλοτυπίας καὶ φθόνου τοῦ μεγαλύτερου υἱοῦ. Δὲν ἀποκλείεται ὅμως κι ἐμεῖς νὰ ζοῦμε συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα σὰν αὐτόν. Ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ μεγαλώνουμε μέσα στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ Πατέρα, τὴν Ἐκκλησία. Κι ἐπειδὴ ἐνδεχομένως κάποιοι ἀποφεύγουμε σοβαρὲς παρεκτροπὲς καὶ πιστεύουμε ὅτι ἐφαρμόζουμε μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, εὔκολα διαχωρίζουμε τὴ θέση μας ἀπὸ κάθε ἄσωτο καὶ νομίζουμε ὅτι εἶναι αὐτονόητη ἡ θέση μας στὸν Παράδεισο. Ἐπαναπαυόμαστε καὶ θεωροῦμε περιττὴ γιὰ μᾶς τὴν ἐξομολόγηση, τὴν προσευχή, τὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ κλπ. «Ἐγὼ τὰ ξέρω αὐτά…», λέμε. Ἀλίμονο! Πόσο πολὺ μοιάζουμε ἴσως μὲ τὸν πρεσβύτερο υἱό!…
Ἂς μὴν ἀφήνουμε νὰ ἀναπτύσσεται στὴν ψυχή μας τέτοια ὑψηλὴ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἂς παραδεχθοῦμε ταπεινὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μας κι ἂς ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας. Εἴτε μοιάζουμε μὲ τὸν νεότερο εἴτε μὲ τὸν πρεσβύτερο υἱό, ἂς γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕτοιμη νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ‧ νὰ ὑποδεχθεῖ τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν!
Πηγή: https://antexoume.wordpress.com
ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΛΕΚΤΟ ΚΟΡΙΝΘΙΟ ΠΟΙΗΤΗ ΚΥΡΙΑΚΟ ΔΟΣΑΡΑ
~ Του Ασώτου ~
Κυριακή του Ασώτου, η δική μας Κυριακή.Το φευγιό, μακριά από την αγκάλη του Κύρη,
για ταξίδια μακρινά και απατηλά, για όνειρα
που μοιάζουν εφιάλτες, γιατί δεν έχουν Θεό.
Πλάνητες, πένητες, ταλαίπωροι ανθρωπίσκοι,
αναζητήσαμε την φτώχια του πλούτου,
την ασκήμια του ωραίου, προσκυνήσαμε νέα είδωλα,
γλεντήσαμε, πορνεύσαμε, ξενυχτήσαμε...και λοιπόν;
Κουφάρια βρώμικα, σκιάχτρα, που πάνω τους ασελγούν
σαρκοβόρα πτηνά.
Κυριακή του Ασώτου, η δική μας Κυριακή.
Μαμωνάς, το λίκνισμα της μοιχαλίδας,
ο ήχος των τριάκοντα αργυρίων,
πορνεία, μοιχεία, λαιμαργία, βόρβορος, νιόκτιστα Σόδομα,
ξενύχτια δίχως προσευχή,
TV, μέθη, κραιπάλη...και λοιπόν;
Κυριακή του Ασώτου, η δική μας Κυριακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.