ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ
Αποχαιρετιόμαστε σαν να φεύγουμε για ταξίδι σε άγνωστα μέρη ή για χειρουργείο. Δεν γνωρίζουμε πότε θα ξαναβρεθούμε, αν θα είμαστε όλοι εδώ, οι ίδιοι. Διαλύονται ομάδες και συντροφιές· συνεργάτες, συμφοιτητές και συμμαθητές σκορπούν· μαγαζιά κλείνουν, επιχειρήσεις και επαγγέλματα «παγώνουν». Το ταξίδι είναι προς τα μέσα – η χώρα «κατεβάζει ρολά», εμείς κλεινόμαστε μέσα σε σπίτια που μετατρέπονται σε χώρους εργασίας, σε φροντιστήρια, παιδικές χαρές, κελιά μοναχών. Ο COVID-19 αποκαλύπτει πόσο συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας. Από τους πιο κοντινούς έως τον πρώτο άνθρωπο που προσβλήθηκε από τον νέο κορωνοϊό, μας ενώνει ένας ιστός φόβου, καχυποψίας και ελπίδας. Εξαρτιόμαστε από δίκτυα διανομής τροφίμων, φαρμάκων και ενημέρωσης, ελπίζουμε στο σύστημα υγείας μας, σε μελλοντικές θεραπείες και εμβόλια που θα προκύψουν από διεθνείς συνεργασίες.
Ο ιός αποκαλύπτει και τη μοναξιά μας: ο καθένας στο χείλος του αγνώστου, έρμαιο αόρατων και αναπόφευκτων δυνάμεων. Δεν γνωρίζουμε εάν ο κίνδυνος κρύβεται στον διπλανό ή σε εμάς. Δυνάμει θύτες και θύματα στο ίδιο δωμάτιο, αναμένουμε αμήχανα την απελευθέρωση ή την καταδίκη.
Κοντά σε άλλους κινδυνεύουμε από τον ιό, μόνοι κινδυνεύουμε από την απομόνωση. Είμαστε πολιτικά όντα, ταυτότητά μας οι συνεχείς αντανακλάσεις μέσα από τη συναναστροφή με γνωστούς αλλά και με άγνωστα μέλη της κοινωνίας. Ξαφνικά ζούμε κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες, αντιμετωπίζουμε νέες ανασφάλειες στο σπίτι, στις σχέσεις, στην εργασία, στον κόσμο. Στένεψαν οι ορίζοντές μας. Κόπηκαν βόλτες, ταξίδια, σχέδια και παρέες. Εκ φύσεως καχύποπτοι (ενίοτε δικαίως), καλούμαστε να εμπιστευθούμε το κράτος, την Εκκλησία, τη Βουλή, τους πολιτικούς, τον Τύπο, τη Δικαιοσύνη, την Ε.Ε., τους διεθνείς οργανισμούς. Πρέπει να εμπιστευθούμε ο ένας τον άλλον. Την ίδια ώρα, δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει με τη δουλειά μας, αν θα μπορέσουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας. Η οικονομία της χώρας, οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα αντέξουν;
Η μάχη είναι εθνική, αλλά και προσωπική. Η οικονομική κρίση ανέδειξε τις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής· απέδειξε, όμως, και ότι η κοινωνία μας διαθέτει αποθέματα υπομονής και αλληλεγγύης. Η ξαφνική απομόνωση μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε εαυτούς, να βρει ο καθένας το κουράγιο, τη δύναμη και την αγάπη που χρειάζονται για να αντέξει, να βοηθήσει άλλους. Για να συναντηθούμε στην απέναντι όχθη, να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.