Επίκαιρος όσο ποτέ είναι ο Στρατηγός Μακρυγιάννης σε αυτές τις δύσκολες ώρες που διέρχεται η πατρίδα μας και η Ορθοδοξία. "Είµαστε εις το «εµείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις-το-εξής να µάθωµεν γνώση, αν θέλωµεν να φκειάσωµεν χωριόν, να ζήσωµεν όλοι µαζί. Εγραψα γυµνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι ‘Ελληνες ν’ αγωνίζωνται δια την πατρίδα τους, δια την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά µου και να λένε• «‘Εχοµεν αγώνες πατρικούς», «έχοµεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να µπαίνουν σε φιλοτιµίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας." έγραφε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ
'Οσοι είναι τίµιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας
και της πολιτείας.
Αυτά δεν τα λέγω εγώ µοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ‘φηµερίδες.
Κι’ όσα σηµειώνω τα σηµειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγη το δίκιον. ∆ια ‘κείνο έµαθα γράµµατα εις τα γεράµατα και κάνω αυτό το γράψιµον το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω• ήµουν φτωχός κ’ έκανα τον υπερέτη και τιµάρευα άλογα κι’ άλλες πλήθος δουλειές έκανα να βγάλω το πατρικό µου χρέος, οπού µας χρέωσαν οι χαραµήδες, και να ζήσω κ’ εγώ σε τούτην την κοινωνίαν όσο έχω τ’ αµανέτι του Θεού εις το σώµα µου.
Κι’ αφού ο Θεός θέλησε να κάµη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα µου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ’ εµένα να δουλέψω κατά δύναµη λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη µου ‘Ελληνα. Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασµένοι για την Ελλάδα -ένα πράµα µόνον µε παρακίνησε κ’ εµένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχοµεν όλοι µαζί, και σοφοί και αµαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον µικρότεροι άνθρωποι• όσοι αγωνιστήκαµεν, αναλόγως ο καθείς, έχοµεν να ζήσωµεν εδώ.
Το-λοιπόν δουλέψαµεν όλοι µαζί, να την φυλάµεν κι’ όλοι µαζί και να µην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; ‘Οταν αγωνιστή µόνος-του » και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ• όταν όµως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εµείς».
Είµαστε εις το «εµείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις-το-εξής να µάθωµεν γνώση, αν θέλωµεν να φκειάσωµεν χωριόν, να ζήσωµεν όλοι µαζί. ‘Εγραψα γυµνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι ‘Ελληνες ν’ αγωνίζωνται δια την πατρίδα τους, δια την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά µου και να λένε• «‘Εχοµεν αγώνες πατρικούς», «έχοµεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να µπαίνουν σε φιλοτιµίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας.
‘Οτι θα είναι καλά δικά-τους. ‘Οχι όµως να φαντάζωνται για τα κατορθώµατα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόµον και να ‘χουν την επιρροή για ικανότη.
από το βιβλίο: «Αποµνηµονεύµατα του Μακρυγιάννη» (Μεταγραφή από το πρωτότυπο του Γιάννη Βλαχογιάννη, επεξεργασµένη από τον καθηγητή Γιάννη Καζάζη).
Πηγή: https://www.iellada.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.