Δύο αντιπροσωπευτικά ποιήματα του Έλληνα ποιητή Ιωάννη Γρυπάρη.
ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΙ
Τ’ αστέρια τρεμοσβύνουνε κ’ η νύχτα είναι λίγη
με φως χλωμό και άρρωστο οι κάμποι αντιφεγγίζουν
κι ολόγυρά του, όπου στραφή το μάτι σου, ξανοίγει
εδώ κορμιά εκεί κορμιά στρωμένα να μαυρίζουν.
Φίλους κ’ εχθρούς ο θάνατος σ’ ένα τραπέζι σμίγει
όπου ταγρίμια ακάλεστα με πείνα τριγυρίζουν·
χαρά στον όπου γλύτωσε, χαρά στον πόχει φύγη,
μα όσους το βόλι εξέσχισε, κοράκια ξανασχίζουν.
Κι άξαφνα ορθός ο Σαλπιχτής πηδάει ο λαβωμένος,
στριγγή φωνή και σπαραχτήν η σάλπιγγα του βγάζει
που λες τον ίδιο της χαλκό –κι όχι αυτιά– σπαράζει.
Μα δεν ξυπνάει στο ορθινό κανένας πεθαμένος,
μόν' τα κοράκια φεύγουνε κοπαδιαστά σα νάναι
των σκοτωμένων οι ψυχές που στα ουράνια πάνε.
ΤΕΡΡΑΚΟΤΤΕΣ
Δικό μου φως
Μεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ως πέρα
το φως της μες στον έρημον αιθέρα
της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβύνει.
Μα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνη,
έν’ άστρο λίγο μα δικό του χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.
Κ’ είπα: τέτοιο καλό μακριά ΄πο μένα,
αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει,
Καλύτερα μακριά και μοναχός μου!
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου
λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει.
Πηγή: http://logotexnika.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.