ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΣΤΑΔΙΑ!

Ανδρέας Ζαμπούκας*

Ο δρόμος που πήραμε δεν έχει επιστροφή. Νομοτέλεια είναι πια να πληρώσουμε. Δεν γίνεται να μην μας κοστίσει ακριβά η καταστροφή μας. Ακόμα και αν στις επόμενες μέρες έχουμε μια πρόσκαιρη ανάταση με πιθανή συμφωνία, τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή της.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ούτε ο Λαφαζάνης ούτε οι διάφοροι υπουργοί που θα αντισταθούν στο νέο μνημόνιο.
Το πρόβλημα είναι ο κόσμος που θα τους στηρίξει. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, κλείστηκαν μέσα στα «τείχη» χωρίς να ακούσουν «ήχο κτιστών».

Δεν κάνω τον διαχωρισμό που επιβλήθηκε στους ανθρώπους του «ναι» και του «όχι». Είναι κατασκευασμένος και υποκριτικός. Οργίζομαι για όλους αυτούς που κατέστρεψαν τον μέσο Έλληνα στα χρόνια και στις δεκαετίες που πέρασαν.

Σε πέντε στάδια, τον πέταξαν στην αποθήκη της απομόνωσης, χτίζοντας τείχη γύρω του που ποτέ δεν κατάλαβε.

Πρώτο στάδιο: Σχολείο 

Τα πάντα στηρίχτηκαν στο τερατούργημα της ελληνοχριστιανικής κυρίαρχης ιδεολογίας που χρησιμοποίησε τον μεσσιανισμό και την προγονοπληξία για να ξεριζώσει την ευθύνη από την ψυχή μας. Δεν υπάρχει καμία σχέση του αρχαίου κόσμου με τον χριστιανικό! Η υποκριτική εκπαιδευτική διαδικασία δημιούργησε τον αμέτοχο, αδιάφορο και μηδενιστή Έλληνα.

Δεύτερο στάδιο: Εκκλησία

Από όλη την Ευρώπη, μόνο εμείς συνεχίζουμε ακόμα να στρέφουμε το βλέμμα στον φονταμενταλισμό. Μόνο εμείς δεν προχωρήσαμε στον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και μόνο εμείς αναγορεύουμε τις «πατρογονικές» μας αρχές πάνω από τις πολιτικές και πολιτισμικές μας αξίες! Η μεταβίβαση της ευθύνης στον θεό τη στέρησε από τον εαυτό μας.

Τρίτο στάδιο: Το πολιτικό σύστημα 

Τα δίκτυα, οι συναλλαγές, ο συγκεντρωτισμός, η πολιτική απραξία για τον πολύ κόσμο και η «δικτατορία» μιας ιδιότυπης βαλκανικής ολιγαρχίας μας πέταξαν έξω από τις αποφάσεις. Εκχωρήσαμε τη διαχείριση της ζωής μας στους άλλους και γίναμε μια ανεύθυνη μάζα που κινητοποιείται με ενθουσιασμό αλλά ανεύθυνα, για λίγο διάστημα, πριν και μετά τις εκλογές.

Τέταρτο στάδιο: Η υποκουλτούρα και τα μίντια 

Δεν αναπτύξαμε ποτέ αστική πολιτιστική συνείδηση. Κουβαλήσαμε τα χωριά μας στην Αθήνα και προτάξαμε τον επαρχιωτισμό ως ιδεολογία. Αυτό πέρασε στην ψυχαγωγία, στον τρόπο ζωής, στις κοινωνικές μας συναλλαγές, στην πολιτική ιδεολογία. Ο λαϊκισμός και το κιτς υιοθετήθηκαν ως υποκατάστατα της αισθητικής και της τέχνης. Τα ιδιωτικά κανάλια έβαλαν στη ζωή μας τις ζωές των άλλων και κατάργησαν τις δικές μας. Η υποκουλτούρα έδιωξε την ευθύνη της προσπάθειας από μέσα μας ως στάσης ζωής.

Πέμπτο στάδιο: Η μικροκαπιταλιστική οικονομία 

Μας έβαλαν στον καπιταλισμό χωρίς να μας τον εξηγήσουν. Και πάλι, μας πήγαν από το χωριό στην πόλη, να οργώσουμε τις πλατείες. Γίνεται καπιταλιστική οικονομία χωρίς δομές παραγωγικότητας και αστικής δημοκρατίας; Ο νεοπλουτισμός και η άγνοια των υποχρεώσεων δημιούργησαν έναν φανταστικό κόσμο ανευθυνότητας που δεν μπορούσε να διαρκέσει για πολύ.

Αυτός ο Έλληνας δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στον δυτικό κόσμο. Η απομόνωση, η εσωστρέφεια, η πλάνη, η άγνοια, οι φαντασιώσεις, η αναζήτηση των συνθημάτων τον καθιστούν ανίκανο να συνεννοηθεί με τους άλλους.

Γι' αυτό και δεν μπορεί να εφαρμόσει ούτε μέτρα, ούτε αποφάσεις, ούτε και συμφωνίες. Όταν μάλιστα διοικείται από ανθρώπους που αποθεώνουν τον χαρακτήρα-πρότυπο, που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Δεν ελπίζω πλέον σε κάτι. Μόνο στο σοκ που αναγκαστικά θα το υποστούμε οι πάντες. Και αυτοί που χρειάζονται «μάθημα» και οι υπόλοιποι που βρεθήκαμε στην ίδια αίθουσα μαζί τους. Τα ίδια ακριβά και δυσβάστακτα «δίδακτρα» θα πληρώσουμε όλοι.

*Γεννήθηκα στην Καρδίτσα το 1969. Mεγάλωσα στην «Άγρια Δύση» της θεσσαλικής επαρχίας, μέχρι να μετακομίσω στην Αθήνα. Σπούδασα κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική, γιατί θεωρούσα πως η καλλιέργεια του ανθρώπου βασίζεται στη θεωρητική κατάρτιση. Ασχολούμαι με μαθήματα, σεμινάρια δημιουργικής γραφής και αρθρογραφώ. Πιστεύω στον ολοκληρωμένο άνθρωπο, στην ομορφιά, στη δύναμη και στην πνευματικότητα. Βλέπω ξεκάθαρα τις σύγχρονες δημοκρατίες εγκλωβισμένες σε ένα ελεγχόμενο σύστημα, χωρίς δυνατότητες επιλογών. «Φαντασιώνομαι» κοινωνίες συμμετοχικότητας όπου οι πολίτες θα είναι αυτεξούσια μέλη και θα αποφασίζουν για την τύχη τους.

Πηγή: http://www.protagon.gr