ΠΟΣΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΧΩΡΑΕΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ;

από Φιλίνα Ιγνατιάδου

Η μοναξιά τρύπωσε εντός μου.

Η ψυχρή της αγκαλιά παγώνει τα σωθικά μου.

Νόμιζα πως οι αγκαλιές ζεσταίνουν την ψυχή.

Κάτι μου ξέφυγε μάλλον στην πορεία.

Νιώθω ολομόναχη απόψε.

Σαν στον κόσμο τούτο, να μην έχω μια ψυχή δική μου.

Έναν ώμο να γείρω και να αποκοιμηθώ.

Μια αγκαλιά να στεγάσω τους φόβους μου.

Νιώθω παγωμένη.

Αποκομμένη από την αλλοτινά γεμάτη ζωή μου.

Ένα ρίγος με διαπερνά, όσο τρέμω

να συγκρατήσω τους λυγμούς μου.

Παρίας είμαι στο παραμύθι μου.

Γιατί ο φόβος με επέλεξε ξανά;

Τι βρίσκει τόσο εύφορο

και φυτρώνει στην καρδιά μου;

Βαρέθηκα να με κυβερνούν σκιές

και να κρύβομαι από τους εφιάλτες μου.

Με εγκαταλείπει η ελπίδα μου.

Ίσως κουράστηκε να την αμφισβητώ.

Ίσως να μην υπήρξε και ποτέ.

Πώς να ονειρευτώ όταν

ο κόσμος μου ματώνει κι η ψυχή μου αιμορραγεί;

Η μοναξιά φώλιασε μέσα μου.

Κι εγώ δεν ξέρω πώς να τη διώξω.

Ίσως να πρέπει απλά να την αποδεχτώ…

Φιλίνα Ιγνατιάδου

Πηγή: https://metaximas.org