Ο ΡΩΜΗΟΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΟΥΡΗΣ!

Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος

του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ

και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος

κανένα δεν κοιτάζω, κανένα δεν ψηφώ.

Σε μια καρέκλα το `να ποδάρι μου τεντώνω,

το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί

αφήνω το καπέλο και αρχινώ με τόνο

τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τι λιακάδα, τι ουρανός, τι φύσις!

Αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές

κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις

και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους και όποιους άλλους θέλω

και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ

και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω

τον ίδιον εαυτό μου και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω το νου στο Διάκο και εις τον Καραΐσκο,

κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,

τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω

κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Τη φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,

απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…

Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω

κι όσες βλασφήμιες ξέρω, αρχίζω να τις πω.

Στον καφετζή ξεσπάω… φωτιά κι εκείνος παίρνει,

αμέσως άνω-κάτω του κάνω τον μπουφέ,

τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει

και τέλος… δεν πληρώνω δεκάρα στον καφέ.

Πηγή: https://greekpoems.wordpress.com