ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ-ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΒΕΤΑΓΕΒΑ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)!

Επιμέλεια: Εφημέριος Τσαμπίκος Π. Πετρόπουλος

• Τραγούδι:Carbon Based Lifeforms - Central Plain [Interloper - 2015 Remaster]

αφιέρωση 

   

Ριγώντας- τα βουνά θα τα κινήσω,
ν’ ανέβει η ψυχή- σ’ άλλο βουνό.
Για σένα θλίψη μου, να τραγουδήσω:
για το δικό μου το βουνό.
Μαύρο- και δεν μπορώ πια να το σβήσω,
να τ’ αποδιώξω τούτο το κενό.
Για σένα, θλίψη μου, θα τραγουδήσω-
απ’ το δικό μου το βουνό.
[…………………………………………..]
V.
Δεν ξεγελά το πάθος- δεν το μηχανεύτηκαν.
Ούτε και ψεύδεται- αν σύντομα χαθεί…
Ω, αν κυλούσαμε στον κόσμο, εγώ κι εσύ,
σαν δυο πληβείοι που εδώ κάτω ερωτεύτηκαν!
ω εξαρχής τότε θα είχαμε προσέξει.
Λόφος- θα λέγαμε. Απλώς- λόφος: τόσος δα!
(Λένε πως μόνο χάρη στων γκρεμνών την έλξη
μετράμε πόσο ύψος έχουν τα βουνά…)
Πάνω σε ρείκια καστανόχρωμα, σωρό,
πευκοβελόνες- σαν νησιά στο καταχείμωνο…
(Πάνω απ’ τη στάθμη της ζωής παραληρώ.)
– Δικός σου είμαι, Πάρε με…
Μα όσο- (αλίμονο!)-
μα όσο για σπιτάκι που να μας σκεπάσει-
μα όσο για να τιτιβίζουνε παιδιά-
εμείς στον κόσμο εδώ κάτω έχουμε φτάσει
να πούμε πώς ειν’ η αγάπη εκεί ψηλά…
[……………………………………………….]
ΙΧ
Τα χρόνια θα περάσου. Θα λειάνουν
την επιτύμβια πέτρα- κι όλα θα σβήσουν. […]
Κι ας κλείσουν, ας χτιστούνε τα περάσματα.
Ας γίνουν οι γκρεμοί μας άνω- κάτω.-
ζωή στο σπίτι, κάτω απ’ τα σκεπάσματα:
τι είναι ευτυχία, στο κάτω- κάτω,
αν όχι αυτό; Αγάπη- απλουστευμένη
και δίχως νεύρα. Έρωτας- κατ’ οίκον.
Να ‘σαι γυναίκα: τι λαμπρό καθήκον!
(Κι όμως, ήμουνα τόσο ευτυχισμένη
όταν ερχόσουν στο σπίτι…) αγάπη- δίχως
μαχαίρι- ή χωρισμός- να τη γλυκαίνει. […]