H ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ. ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΗΣ ΤΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙΣ ΟΛΑ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι γυναίκα η μοναξιά μάτια μου.

Κι από εκείνες τις γυναίκες που ξέρουν να παίξουν το παιχνίδι, να σε νικήσουν και να τους πεις κι ευχαριστώ.

Είναι γυναίκα η μοναξιά μάτια μου. Ξέρει να σε αγκαλιάσει, να σε ζεστάνει και να πλέξει γύρω σου έναν τέτοιον ιστό που δεν θα θες ποτέ να ξαναφύγεις μακριά της.

Είναι γυναίκα η μοναξιά μάτια μου.

Κι όταν σε αγαπήσει, σου δίνει γοητεία από τη δική της.

Σου δανείζει την ομορφιά της και σε κάνει να τα βλέπεις όλα μέσα από τα μάτια της.

Και σαν γυναίκα, ξέρει κάθε αδύνατο σημείο σου.

Ξέρει κάθε φόβο σου. Ξέρει που βρίσκεται κάθε πληγή σου και στην επουλώνει με τα μαγικά της.

Είναι κυρία στην ζωή σου και πουτάνα στην ψυχή της. Γιατί ποτέ δεν σου λέει από την αρχή το αντίτιμο για την ζεστασιά που σου προσφέρει.

Για την συντροφιά που σου δανείζει τις νύχτες.

Για την ασφάλεια που σε κάνει να νιώθεις ακόμα και τις πιο κρύες νύχτες.

Για την ηρεμία μέσα στην αντάρα.

Δεν σου ζητάει ποτέ. Εσύ της τα δίνεις όλα απλόχερα.

Εσύ της παραδίδεις τις μνήμες σου, τις λέξεις σου, τις στιγμές σου. 

Εσύ της παραδίδεις τα κενά σου και της ζητάς να στα γεμίσει.

Όταν πια δεν έχεις άλλο να της δώσεις, τότε της δίνεις τον εαυτό σου.

Και τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η ασφάλεια που σου έδινε ήταν παροδική και ο χρόνος την έκανε φόβο.

Η ζεστασιά που σε τύλιγε, ζέσταινε εσένα, αλλά πάγωνε τα πάντα γύρω σου.

Η ηρεμία που τόσο απλόχερα σου πρόσφερε ήταν στην πραγματικότητα από την ερημιά που έχτισε στη ζωή σου.

Και τώρα, αυτά που ζητάς δεν υπάρχουν.

Πρέπει να τα ξανακερδίσεις ένα ένα.

Βήμα βήμα, σαν μωρό που ξεκινά να περπατήσει.

Μα πρώτα πρέπει να κοιτάξεις την μοναξιά στα μάτια, να την ευχαριστήσεις για όσα έκανε για σένα και να ζητήσεις πίσω τον εαυτό σου.

Ο χρόνος της τελείωσε και τώρα δεν έχει άλλη παράταση η ζωή.

Τώρα θα πρέπει να χωριστείτε και να ρισκάρεις.

Να κοιτάξεις έξω από το δίχτυ ασφαλείας σου, να ρισκάρεις να πέσεις και να σπάσεις τα μούτρα σου, να πονέσεις και να κλάψεις.

Να φτιάξεις καινούριες αναμνήσεις και να χτίσεις καινούριες στιγμές.

Να βουτήξεις σε έναν έρωτα και να τον ζήσεις μέχρι το τελευταίο κύτταρό σου.

Να εμπιστευτείς καινούριους ανθρώπους και να τους ανοίξεις την πόρτα της ζωής σου!

Να ρισκάρεις να τα χάσεις όλα, γιατί έτσι θα έχεις κερδίσει εσένα!

Και άκου… πού και πού… για λίγο όμως, όχι για πολύ, θα μπορείς να γυρνάς και σ’ εκείνη.

Τόσο όμως, όσο χρειάζεται για να σου λείψει η ζωή!!!

YΓ. Στους φίλους εκείνους που όταν τους λες “φοβάμαι”, σου λένε βούτα… θα το περάσουμε μαζί!

Σοφία Παπαηλιάδου Στο παρά κάτι των 40, χάραξα πάνω μου μια φράση. Amor Fati. Να αγαπάς την μοίρα. Να ακολουθείς την μοίρα. Να κάνεις την μοίρα σου επιλογή και ζωή. Οι άνθρωποι μου και οι λέξεις μου είναι τελικά η μοίρα μου. Μαμά, φίλη, πρώην στις σχέσεις μου, παρόν στο ότι.. Δεν ζω χωρίς τα παιδιά μου, την θάλασσά μου και τις λέξεις μου...