ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ...!

Επι­μέ­λεια: Οι­κο­δό­μος

Συ­μπλη­ρώ­θη­καν δεκαεννέα χρό­νια από τη μέρα (5 Μάη του 1999) που έφυγε από τη ζωή ο σπου­δαί­ος ηθο­ποιός και δά­σκα­λος του θε­ά­τρου Βα­σί­λης Δια­μα­ντό­που­λος.

Γεν­νή­θη­κε το 1920 στον Πει­ραιά και σπού­δα­σε νο­μι­κά πριν γίνει ηθο­ποιός. Η πρώτη του θε­α­τρι­κή εμ­φά­νι­ση έγινε στο Θέ­α­τρο Τέ­χνης το 1942, παί­ζο­ντας μαζί με το δά­σκα­λό του Κά­ρο­λο Κουν στην «Αγριό­πα­πια» του Ίψεν. Συ­νερ­γά­στη­κε με το Θέ­α­τρο Τέ­χνης μέχρι το 1949 και στη συ­νέ­χεια με το Εθνι­κό Θέ­α­τρο όπου έπαι­ξε σε πα­ρα­στά­σεις με σκη­νο­θέ­τη τον Κά­ρο­λο Κουν. Το 1958 ίδρυ­σε το δικό του «Νέο Θέ­α­τρο» που λει­τούρ­γη­σε ως και το 1966.

Ο Β. Δια­μα­ντό­που­λος έλεγε πως ενώ σα νε­α­ρός έβλε­πε με απα­ξί­ω­ση το επάγ­γελ­μα του «θε­α­τρί­νου», έγινε ηθο­ποιός εξαι­τί­ας του Κά­ρο­λου Κουν. Ανα­πό­φευ­κτα λοι­πόν δίπλα στον κο­ρυ­φαίο δά­σκα­λο του ελ­λη­νι­κού θε­ά­τρου, δεν θα μπο­ρού­σε παρά να επι­λέ­ξει τον δύ­σκο­λο δρόμο, αφιε­ρώ­νο­ντας τη ζωή του στην τέχνη. Μορ­φω­μέ­νος, καλ­λιερ­γη­μέ­νος, σο­βα­ρός και αυ­στη­ρός κρι­τής, πρώτα του εαυ­τού του, ξε­χώ­ρι­σε ανά­με­σα στους ηθο­ποιούς της γε­νιάς του.

«Μπρο­στά ή πίσω από τα φώτα, στο ημί­φως ή στο άπλε­το φως και με την πιο εξε­λιγ­μέ­νη τε­χνο­λο­γία ή μ’ έναν απλό προ­βο­λέα, ο ηθο­ποιός είναι ―πρέ­πει να είναι― ο ίδιος το αυ­τό­φω­το σώμα… αλ­λιώς είναι απλά διά­ση­μος, αλλά όχι ηθο­ποιός…»

Βα­σί­λης Δια­μα­ντό­που­λος

Με την επι­βο­λή της Χού­ντας των συ­νταγ­μα­ταρ­χών στην Ελ­λά­δα έφυγε στο Πα­ρί­σι. Όταν επέ­στρε­ψε συ­νερ­γά­στη­κε με το Κρα­τι­κό Θέ­α­τρο Βο­ρεί­ου Ελ­λά­δος και αρ­γό­τε­ρα με τον Γιώρ­γο Μι­χα­λα­κό­που­λο στο «Θέ­α­τρο Σά­τι­ρα». Εκεί­νη την εποχή Δια­μα­ντό­που­λος και Μι­χα­λα­κό­που­λος πρω­τα­γω­νι­στούν με με­γά­λη επι­τυ­χία στη θρυ­λι­κή τη­λε­ο­πτι­κή σειρά «Εκεί­νος κι Εκεί­νος», σε κεί­με­να του Κώστα Μουρ­σε­λά. Ο Λου­κάς (Βα­σί­λης Δια­μα­ντό­που­λος) και ο Σόλων (Γιώρ­γος Μι­χα­λα­κό­που­λος), γί­νο­νται γνω­στοί στο πα­νελ­λή­νιο περ­νώ­ντας στην μικρή οθόνη αλ­λη­γο­ρι­κά αντι­χου­ντι­κά μη­νύ­μα­τα και αγκα­λιά­ζο­νται από το κοινό.

Για τον Βα­σί­λη Δια­μα­ντό­που­λο καλ­λι­τέ­χνης σή­μαι­νε συμ­με­το­χή στα κοινά και ξε­κά­θα­ρη το­πο­θέ­τη­ση μέσα στο κοι­νω­νι­κό γί­γνε­σθαι. «Ήμουν, είμαι και θα είμαι κομ­μου­νι­στής. Κο­λα­κεύ­ο­μαι να πι­στεύω ότι το αξίζω να είμαι κομ­μου­νι­στής και γι’ αυτό θα αγω­νι­στώ, όσο μου το επι­τρέ­πουν τα μέσα μου και οι ικα­νό­τη­τές μου, για την ου­σια­στι­κή αλ­λα­γή και την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού», έλεγε.

Όπως ο ίδιος είχε δη­λώ­σει στο πα­ρελ­θόν στον «Ρι­ζο­σπά­στη», τα χρό­νια της ΕΑ­Μι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης ήταν που «έβα­λαν τα θε­μέ­λια της στα­θε­ρό­τη­τάς μου στο ΚΚΕ. Κι επι­πλέ­ον πι­στεύω ότι ο κομ­μου­νι­σμός είναι στέ­ρε­ος. Κυ­κλο­φο­ρεί μέσα στο αν­θρώ­πι­νο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύ­ρε έτσι μια φι­λο­σο­φία, αλλά την άντλη­σε από την αν­θρώ­πι­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Είναι όνει­ρο αν­θρώ­πι­νο, όνει­ρο δικό μας, το να υπάρ­ξει μια κοι­νω­νία ελεύ­θε­ρη και οι άν­θρω­ποι να ζουν με ισό­τη­τα και δι­καιο­σύ­νη».

Μια εμ­βλη­μα­τι­κή σκηνή από την ται­νία «Μάθε παιδί μου γράμ­μα­τα»

―Τι είναι αυτά που λες γιε μου;

―Δυ­στυ­χώς, από κει ξε­κι­νά­ει το κακό πα­τέ­ρα!

―Μα… αυτά τα λένε οι κομ­μου­νι­σταί…

―Όλος ο κό­σμος τα λέει.

Ο σπου­δαί­ος ηθο­ποιός έπαι­ξε τους με­γά­λους ρό­λους του πα­γκό­σμιου ρε­περ­το­ρί­ου, συμ­με­τεί­χε σε αρ­κε­τές κι­νη­μα­το­γρα­φι­κές ται­νί­ες και τη­λε­ο­πτι­κές σει­ρές, και μέχρι το τέλος ζούσε με τη λα­χτά­ρα για το επό­με­νο δη­μιουρ­γι­κό του βήμα. «Ακόμα και τώρα πι­στεύω ότι είμαι λει­ψός, δη­λα­δή «χω­ρά­ει κι άλλο»…, δε νο­μί­ζω ότι υπάρ­χει κα­νέ­να τέλος σ’ αυτό το «χω­ρά­ει»… Αυτό που με κρα­τά­ει ζω­ντα­νό είναι ότι μου λεί­πουν πράγ­μα­τα… δεν ξέρω πολλά πράγ­μα­τα, δεν έχω γευ­τεί πολλά πράγ­μα­τα. Γι’ αυτό λέω να ζήσω κι άλλο για να μπο­ρέ­σω να τα γευτώ», έλεγε σε τη­λε­ο­πτι­κή συ­νέ­ντευ­ξή του όντας σε προ­χω­ρη­μέ­νη ηλι­κία. Ζωή και τέχνη, τέχνη και ζωή, ήταν για τον Β. Δια­μα­ντό­που­λο ένας διαρ­κής αγώ­νας για το κα­λύ­τε­ρο, για την πρό­ο­δο.

Ο Βα­σί­λης Δια­μα­ντό­που­λος διο­χέ­τευ­σε την αγάπη του για την υπο­κρι­τι­κή τέχνη αλλά και για τη νέα γενιά δι­δά­σκο­ντας στις σχο­λές του Εθνι­κού Θε­ά­τρου και Κά­ρο­λου Κουν. Το 1989 ίδρυ­σε το «Θε­α­τρι­κό Ερ­γα­στή­ρι» του και αρ­γό­τε­ρα την Ανω­τέ­ρα Δρα­μα­τι­κή Σχολή «Ία­σμος».

Η σε­μνό­τη­τά του, το πάθος και η αγάπη του για το θέ­α­τρο και τους νέους θα μεί­νουν χα­ραγ­μέ­να στη μνήμη όσων είχαν την τύχη να γί­νουν κοι­νω­νοί της τέ­χνης του πάνω στο σα­νί­δι ή από την πο­λυ­θρό­να του θεατή και στους μα­θη­τές του που τον αγά­πη­σαν και τον πί­στε­ψαν.

«Ναι, είναι ελ­πί­δα να βλέ­πει κα­νείς αυτά τα παι­διά που το μάτι τους δεν έχει πα­γώ­σει ακόμη και αυτό είναι κάτι που μου δίνει κου­ρά­γιο»…

Πηγή: atexnos.gr