Της Λεμονιάς Γεμουρτζίδου //
Υφάντρα
Δεν είναι μια γυναίκα, όπως οι άλλες.
Ήρθε από την αρχαιότητα, ανήκει στο τώρα, θα υπάρχει και στο μετά.
Τόλμησε να αναμετρηθεί με τη θεά Αθηνά, αποτυπώνοντας
στο κεντητό υφαντό της τα ουράνια των θεών εγκλήματα.
Προκάλεσε την οργή της Εργάνης με την αλαζονεία της και η θεά
την καταράστηκε να ζει κρεμασμένη αιώνια και την τέχνη της να εξασκεί
με την υγρή σαΐτα της, γυρεύοντας από το άλγος της τιμωρίας την ατραπό της λύτρωσης.
Τα διηνεκή νερά της ύφανσης, η έδρα της και το οδυνηρό σύμπαν της, κυκλωμένο από κλωστές.
Κλεισμένη στον εαυτό της, παγιδευμένη στον ιστό της σταλαγματιάς,
ξεκίνησε το ασταμάτητο ταξίδι της, αφήνοντας ξοπίσω της το γήινο σημάδι της.
Ερχόμενη από τον μυστηριώδη κόσμο της, τελετουργικά στροβιλίζεται στον κόσμο μας,
ανιστορώντας το άλογο πάθημά της.
Αδράχνει τα αέναα. Τα κρυμμένα δείχνει.
Σκλαβώνει στα στημόνια και στα υφάδια της, τα θνητά και τα αθάνατα,
τα μεριστά και τα αμέριστα.
Στα νήματά της ταξιδεύουν τα νοητά και τα αισθητικά, τα σώματα και τα ασώματα.
Αράχνη σάρκινη, η διάφανη φυλακή σου, η ασύλληπτη δύναμή σου.
Ονείρατα, μυστικά, ποθεινά, τρομάγματα ταΐζουν την υφάντρα.
Σάρκινη αράχνη, αλαφροπατεί στους μύχιους φόβους μου.
Σε αυτόν τον αργαλειό…
…πανί δεν έχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.