ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ, ΑΛΕΞΗ;

ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΜΑΥΡΟΦΙΔΗ*

Να λοιπόν Αλέξη, που έφτασες στην «διακεκαυμένη ζώνη». Όλα γύρω σου γκρεμίζονται και τώρα πλέον πιάνεσαι από ο,τιδήποτε, μέχρι κι από το έλεος του Σόιμπλε ή από την τρελή ελπίδα ότι ο Ολάντ θα συγκρουστεί με τη Μέρκελ για χάρη σου· γιατί, αν επρόκειτο να το κάνει για χάρη τη Γαλλικής οικονομίας, θα το είχε κάνει ήδη από την πρώτη μέρα του.
Κάτσε λίγο, μέσα στα σοβαρά και σπουδαία κυβερνητικά(;) σου καθήκοντα, να δούμε πώς φτάσαμε ως εδώ.

Η αλήθεια ήταν ότι καθόσουν ήσυχος – κανέναν δεν ενοχλούσες. Στα 29 σου, αρχηγός ενός μικρού κόμματος, πιο πολύ συναθροίσματος κοινωνικών κινημάτων διαμαρτυρίας παρά κόμματος δηλαδή, μια χαρά ήταν η ζωή. Ούτε ιδέες χρειαζόταν να κατεβάσεις, κι όταν κάποιος ζητούσε τη γνώμη σου, τράβαγες κάτι από τις μεγάλες αποθήκες της Αριστεράς και το σερβίριζες. Βέβαια, από τότε ήσουν απρόσεκτος, όπως εκείνη τη φορά που δήλωσες ότι «η Ελλάδα χρειάζεται μια Πολιτιστική Επανάσταση, όπως η Κίνα του Μάο»· αλλά εντάξει, σε λάθος ράφι είχες στραφεί, συγχωρέθηκες, πέρασαν τα χρόνια, ξεχάστηκε…

Όμως η άτιμη, η ανελέητη η Ιστορία, σε είχε στοχοποιήσει. Δυο καταστροφικά ανεπαρκείς πρωθυπουργοί, ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου, άνοιγαν ήδη το δρόμο για την πρωθυπουργία σου, την «πρώτη φορά Αριστερά». Όλη η σαπίλα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ξεχύθηκε στον καιρό των μνημονίων, κι άρχισε μια πλημμυρίδα πάνω στην οποία έπλεες προς την εξουσία. Με καράβι ένα κόμμα που σου κληρονόμησε ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος προσπάθησε να ελέγξει την εξουσία σου εκ των υστέρων. Δεν γνώριζε ούτε αυτός ότι οι βλακείες πληρώνονται…

Όπως και να ‘χει, οι πρώτες σου δημόσιες εμφανίσεις ως «η νέα πρόταση προς την Ελληνική κοινωνία», ήταν τραγικές. Ομολογώ ότι δυο φορές έχω σηκωθεί να φύγω από κινηματογράφο πριν τελειώσει το δρώμενο, η μια ήταν σε μια ταινία του Γκοντάρ κι η δεύτερη σε ομιλία σου εκείνη την εποχή. Δράμα σου λέω, ειλικρινά. Αποσπασματική κι αντιφατική σκέψη, υποτονική εκφορά, κάποιος που φαινόταν να περιγράφει κάτι που διάβασε μάλλον, παρά κάτι που γνωρίζει, το προσεγγίζει δημιουργικά και στο οποίο πιστεύει.

Από τότε βέβαια, βελτιώθηκες. Και δεν το λέω ειρωνικά, καθόλου. Βέβαια, στην ομιλία σου στη Μυτιλήνη στις ευρωεκλογές του 2014, είχα την επαναλαμβανόμενη παραίσθηση ότι ακούω τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν σου κρύβω πως μου έδωσες την αίσθηση ότι είχες μελετήσει εντατικά και προσεκτικά τον μεγάλο ρήτορα του 1981 και δοκίμαζες τα διάφορα «επικοινωνιακά» κόλπα του, σε ένα μικρό κοινό, να δεις πώς θα πάει. Μη με παρεξηγήσεις, δεν το θεωρώ κακό· τέχνη είναι η ρητορική. Αλλά, ο πειστικός λόγος πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύεται από την ικανότητα να γεννάς ιδέες, και τότε, μόνον τότε, να τις σερβίρεις κατάλληλα γαρνιρισμένες. Τέτοια ικανότητα όμως Αλέξη, δεν έδειξες πουθενά, δυστυχώς.

Οι μόνες σου ιδέες, ήταν «το μέτωπο των χωρών του Νότου», «ο ορθολογισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και «τα νταούλια». Η μόνιμη επωδός σου, κι εσένα και της ομάδας που συγκεντρώθηκε γύρω σου, ότι «σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υπάρξει σχέδιο Β». Βέβαια, κάποιοι από την εν λόγω παρεούλα, ψιθύριζαν εσχάτως ότι «υπάρχει σχέδιο Β, αλλά δε σας το λέμε, μη διαρρεύσει». Λες και απευθύνονταν σε ηλίθιους ή, λες και ένα σχέδιο Β μπορούσε να υπάρξει εν αγνοία του λαού που ήταν ο πρώτος που θα έπρεπε να το γνωρίζει, και μάλιστα λεπτομερώς. Μια «φωτισμένη» ομάδα που θα καθοδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ελλάδα στο λαμπρό μέλλον. Σε λίγες εβδομάδες βέβαια, η επωδός άλλαξε σε «στηρίξτε όπως – όπως γιατί θα πέσει η αριστερή κυβέρνηση». Δεν κατάλαβες, ούτε συ ούτε ο κύκλος σου, ότι ο σκηνοθέτης ήταν πάντα ο Σόιμπλε, κι εμείς κομπάρσοι στο έργο. Εσύ το επέτρεψες αυτό.

Μη μιλήσω για το δημοψήφισμα και τον ανεκδιήγητο βοναπαρτισμό και βολονταρισμό σου, να ερμηνεύεις το αποτέλεσμα σύμφωνα με το ανερμάτιστο παραμύθι σου. Και μάλιστα να λες ότι αυτό ακριβώς κάνεις, σε επήκοον όλης της Ευρώπης στο Ευρωκοινοβούλιο. Να λες, σχεδόν ευθέως, ότι είσαι πρωθυπουργός που ελέγχει και ερμηνεύει τον λαό του, όπως επιθυμεί. Ξέρεις, εκτός από το «ανεπαρκής», υπάρχει και παρακάτω κλίμακα, το «γελοίος»· αν δεν σε τρομάζει αυτό (δικαίωμά σου), δεν έχεις εξουσιοδότηση να βαφτίζεις τους Έλληνες πολίτες «πρόβατα». Βεβαίως, ναι, συμφωνώ, κι ο Ανδρέας Παπανδρέου αυτό έκανε. Αλλά, κάποιος από τον κύκλο σου, ας μπει στον κόπο να σε προστατέψει και να σου πει ότι δεν λέγεσαι «Ανδρέας». Θα συμπλήρωνα μάλιστα, ότι δεν χρειαζόμαστε «Ανδρέα», δεν θέλουμε «Ανδρέα» και δεν χωράει «Ανδρέας» στην Αριστερά.

Μην ελπίζεις να σε ρίξει το κόμμα σου: θα χρεωθείς μόνος σου τις επιλογές σου, την πεισματική, φανατική, ανερμάτιστη κι εν τέλει καταστροφική βολονταριστική προσήλωσή σου σε ένα παραμύθι που ο ίδιος κατασκεύασες (ή σου το πρότειναν – αδιάφορο). Η Αριστερά δεν βρίσκεται στη διακεκαυμένη ζώνη – μόνος σου είσαι εκεί. Η Κ.Ο. σου σε στηρίζει, ορίστε λοιπόν, λύσε το. Προειδοποιήθηκες επίμονα επί τρία συνεχή χρόνια κι απαντούσες άλλοτε με απειλές, άλλοτε με χλευασμούς, άλλοτε κωφεύοντας κι άλλοτε με αποκλεισμούς. Τώρα, κανείς δεν θα χρεωθεί την «επιτυχία» σου. Θα την σηκώσεις μόνος σου.

Τώρα που σου γράφω, ακούω ταυτόχρονα Real FM. Το «σύστημα» σε στηρίζει. Με ενθουσιασμό και με ανακούφιση. Σ’ αυτούς θα ακουμπήσεις. Μην ανησυχείς, δεν χρειάζεται να βγάζεις έρπη. Και «Παπανδρέου» θα σε εξυμνήσουν και εθνικό ηγέτη θα σε πούνε (το άκουσα ήδη πριν λίγο). Μπορεί να φτιάξουνε και «Ίδρυμα Πολιτικών Μελετών Αλέξης Τσίπρας», όλα είναι ανοικτά. Δεν υπάρχει παρεξήγηση, ειλικρινά: κάποιοι, κοιτάνε να τη βολέψουν, αυτό το έχω αποδεχτεί, «ζωή» λέγεται. Βέβαια, δεν λέγεται «Αριστερά», πολύ περισσότερο «Ριζοσπαστική Αριστερά». Αλλά, αυτά είναι λεπτομέρειες (ουπς, ακούω ότι κάποια μνημονιόφωνα μόλις σε βάλανε δίπλα στον «Εθνάρχη» Καραμανλή και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καλά πάει το πράγμα). Αυτοί ακριβώς που πριν λίγα 24ωρα σε έβριζαν και σου μιλούσαν για εκτέλεση στου Γουδή, τώρα σε αποθεώνουν. Επαναλαμβάνω: μην ανησυχείς. Δεν θα καταλήξεις να πίνεις καφέ με τον Γιωργάκη, όχι άμεσα τουλάχιστον. Εντάξει, δεν θα σε δεχθούν μάλλον και στα σαλόνια για πολύ, αλλά ζήσε τη χαρά της αποδοχής από τον ταξικό αντίπαλο – συγγνώμη «συνεργάτη» εννοούσα… Έχεις μια δουλειά να ολοκληρώσεις πλέον· άλλη από αυτή που ανέλαβες, αλλά – τι διάολο – όλοι αλλάζουν επάγγελμα την σήμερον ημέρα, ψέματα;

Βέβαια, το μνημόνιό σου δεν θα βγει, όπως δεν βγήκαν και τα προηγούμενα. Κι όταν αρχίσουν να υποβάλλονται οι εφαρμοστικοί νόμοι, θα μεγαλουργήσει κι ο Πανούσης. Διότι ο πρωθυπουργός, πρέπει να δείχνει πυγμή. Ιδέες μπορεί να μην έχει, φαντασία μπορεί να μην διαθέτει, αλλά χωρίς πυγμή, δεν είναι ηγεμόνας. Οπότε, θα το δούμε κι αυτό. Αλλά, το παραμύθι θα συνεχίζεται – θα το λέτε μεταξύ σας, πίνοντας καφέ στη Νέα Σμύρνη(;) όπως κάνετε τόσα χρόνια· ή στου Μαξίμου. Ίσως· ίσως κι όχι, εξαρτάται πια από τον Σταύρο, τον Σουλτς, τον Γιούνκερ, ένα άλλο παρεάκι δηλαδή, κάπως καλύτερα οργανωμένο, θα δούμε.

Εμείς πάντως δεν ανησυχούμε Αλέξη. Η Αριστερά υπήρξε πριν από τον κάθε Τσίπρα, Αλαβάνο ή και Λαφαζάνη, και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει ταξική κοινωνία. Το μεγάλο λάθος σου, ήταν το δημοψήφισμα. Τα εκατομμύρια των πολιτών που δήλωσαν με το ΟΧΙ τους ότι «το ευρώ δεν είναι κόκκινη γραμμή, η αξιοπρέπεια είναι». Η υπέρβαση αυτή, έγινε εν μέσω κλειστών τραπεζών, αφραγκίας, τρομοκρατίας, απειλών και πρωτοφανών παρεμβάσεων από τους «εταίρους». Η νίκη αυτή δεν σου ανήκει. Έγινε ήδη παρακαταθήκη του κάθε πολίτη που έδωσε αυτή την άνιση και νικηφόρα μάχη, και μπήκε στα ράφια της Αριστεράς. Αλλά σε ράφια, που είναι πολύ ψηλά για να τα φτάσεις Αλέξη.

Καληνύχτα και καλή θητεία στα νέα σου καθήκοντα.

Υ.Γ.: Μην ελπίζεις να σε σώσει κάποια άρνηση του Σόιμπλε κι ένα πιθανό ελεγχόμενο Grexit. Ό,τι και να γίνει, το γεγονός ότι οδήγησες τη χώρα σε αδιέξοδο με αποκλειστικά δικές σου επιλογές, δεν διαγράφεται.

*Διδάκτορας - Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας & Επικοινωνίας

Πηγή: imerodromos.gr, 12/07/2015, http://iskra.gr