Σύνταξη-επιμέλεια: Αναστασία Μπαράκου
Είναι βράδυ και κάθομαι στο παρκαρισμένο σβηστό αμάξι μου, στη θέση του οδηγού. Το παράθυρο μισάνοιχτο, η μουσική στο ραδιόφωνο σχεδόν απαλά ακούγεται στα αφτιά μου.
Ανάβω το τσιγάρο μου και χάνομαι μέσα στο δυνατό φως που βγαίνει ζωηρά από τη λάμπα στο απέναντι πεζοδρόμιο και ο ήχος από τα αυτοκίνητα που περνούν μου θυμίζουν τον ήχο των απαλών κυμάτων της θάλασσας...
Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι... εκείνο το βράδυ στη χώρα μου, στον τόπο μου, στο παλιό μου αυτοκίνητο που ήμουν βράδυ, μόνη, στην ίδια θέση, του οδηγού, με το τσιγάρο μου, τη μουσική μου και άκουγα τα αληθινά κυματάκια να σκάνε απαλά στις πετρούλες της ακτής και απλά να χάνομαι στις σκέψεις της τότε χρονικής στιγμής!
Τώρα σε μια ξένη χώρα απλά αναπολώ... Αλλά ξέρω ότι θα ξαναβρεθώ στην χώρα μου, στην ασφάλειά μου, στον τόπο μου.
Και έχοντας πίσω μου ιστορίες, αναμνήσεις, σκέψεις, έχοντας ζήσει δύο ζωές όμορφες με τα καλά τους και τα άσχημά τους, ξέρω ότι τα κατάφερα. Και πλέον είμαι πιο δυνατή.
Είναι πολύ όμορφο οι σκέψεις σου να σε οδηγούν στις όμορφες στιγμές σου παρά τις δυσκολίες που έχεις βιώσει.
Και όταν θυμάσαι τα δύσκολα, να σκέφτεσαι πόσο δυνατή σε έκαναν γιατί απλά δεν σε καθήλωσαν στο έδαφος αλλά σε σήκωσαν και σε έκαναν να πετάξεις, να πιστέψεις σε εσένα και να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και τις δυνατότητές του.
Για αυτό το αποτέλεσμα άξιζαν όλα!
Και αναμένω την περαιτέρω εξέλιξη της ζωής μου!
Πιστεύω ΕΜΕΝΑ!
Πιστεύω σε ΕΜΕΝΑ!
Νιώθω ΔΥΝΑΤΗ!
Αφιερωμένο σε όλους εσάς που τα βιώματά σας... Σας έδωσαν φτερά!
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.