ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ: «ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΠΙΑ ΚΑΝΕΝΑ;»

Ο Τίτος Πατρίκιος είναι Έλληνας ποιητής, μυθιστοριογράφος και μεταφραστής που ανήκει στην πρώτη γενιά συγγραφέων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γεννημένος στις 21 Μαΐου 1928 στην Αθήνα από τους ηθοποιούς Σπύρο Πατρίκιο και Λέλα Σταματοπούλου, ο Τίτος Πατρίκιος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο το 1946 και αργότερα αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το ντεμπούτο του ως ποιητής έγινε το 1943, όταν το έργο του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ξεκίνημα της Νιότης. Σε αναγνώριση της σημαντικής συνεισφοράς του, τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1994. Στις 28 Νοεμβρίου 2000 ήταν μεταξύ των δώδεκα Ελλήνων ποιητών που συμμετείχαν στον “Κύκλο της Ελληνικής Ποίησης” που διοργάνωσε το Θέατρο Moliere, Maison de la Poesie στο Παρίσι.

Το 2001, ο Τίτος Πατρίκιος επιλέχθηκε ως ένας από τους συγγραφείς που θα εκπροσωπούσαν τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία στην “53η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης”, όπου η Ελλάδα γιορτάστηκε ως τιμώμενη χώρα. Το 2008 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, από κοινού με τον Μένη Κουμανταρέα, για το σύνολο του έργου του.

Οι διακρίσεις του συνεχίστηκαν το 2013, όταν τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Ποίησης στην Ιταλία (LericiPea), ένα από τα παλαιότερα και πιο σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία της Ιταλίας.

Το λογοτεχνικό έργο του Τίτου Πατρίκιου έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων γαλλικά, φλαμανδικά, γερμανικά και ολλανδικά.

Τίτος Πατρίκιος, Η ηδονή των παρατάσεων

Για το θεό, τι είναι αυτό που μου συμβαίνει

και δεν αγαπώ πια κανένα;

Παλιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε τον κόσμο

τώρα μου προκαλούνε πλήξη και μ’ ένα τηλεφώνημά τους.

Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον

μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος στο θάνατο

τώρα με κάνουν ν’ αποφεύγω

ακόμα και τις τυχαίες συναντήσεις.

Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη

όσο κι αν καταπίεζε, όσο κι αν καταπιεζόταν,

τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις

μας άφησαν γυμνούς από περιστατικά και μνήμες.

Γυναίκες που κάποια στιγμή τα σώματά μας ελικώθηκαν

λες για πάντα, τώρα τίποτα δεν ξέρουμε

ούτε έχουμε την περιέργεια

για να μάθουμε ο ένας για τον άλλο.

Μπορεί και να ‘ναι για καλύτερα,

έτσι βαδίζω προς το τέρμα

χωρίς αποσκευές βαριές

που δυσκολεύουν το περπάτημα.

Πηγή: https://www.lavart.gr