Γράφει η Πόπη Ντόβα – Μπαζάκα //
Η ρήση του Γκαίτε ότι “η εφηβική ηλικία είναι η ηλικία από την οποία εξαρτάται η τύχη οποιουδήποτε έθνους” έχει διαχρονική αξία, γιατί, πράγματι, οι νέοι είναι η ακτινογραφία κάθε εποχής και η αναπαράσταση της ζωής όλων όσων σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τη διαπαιδαγώγηση τους.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Κοινωνικής Δικτύωσης πολλά περιστατικά οπαδικής βίας, όπως και παιδικής και εφηβικής παραβατικότητας που αρκετές φορές παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όπως σοβαρά ατυχήματα μέχρι και απώλεια ανθρώπινων ζώων σε σχολικούς η εξωσχολικούς χώρους.
Μελετώντας, επισταμένως, αυτά τα θλιβερά φαινόμενα βίας τα οποία διαδραματίζονται στον κοινωνικό ιστό, συνάγεται το συμπέρασμα ότι υποκρύπτεται μία” ηθική αυτουργία”, γιατί, ως γνωστόν, η εκάστοτε εποχή διαμορφώνεται και αναμορφώνεται από τη δράση, την αντίδραση και τις πρακτικές των μεγαλύτερων σε επίπεδο οικογένειας ή γενικότερα κοινωνίας.
Έτσι, υπάρχει το αποτύπωμα και η έντονη σφραγίδα της ευθύνης γονέων, δασκάλων, παιδαγωγών, κοινωνικών καθοδηγητών, όσον αφορά τον τρόπο που διαπλάθεται και εκπαιδεύεται η νεολαία της σύγχρονης εποχής, γιατί οι ενήλικες αποτελούν τα βασικά πρότυπα που ασυνείδητα ή ενσυνείδητα προσφέρουν τα δομικά υλικά τα οποία σφυρηλατούν χαρακτήρες και συγκροτούν προσωπικότητες.
Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί εμείς οι μεγάλοι αν ανταποκριθήκαμε στον παιδαγωγικό μας ρόλο απέναντι στη νεολαία, αν ήμασταν συμπαραστάτες και αρωγοί, αν με περίσσιο συναίσθημα αγάπης και με την πλούσια εμπειρία μας ήμασταν παρόντες στις αντιξοότητες και στις δύσκολες στιγμές της εφηβικής ηλικίας;
Εκδηλώνουμε την απαρέσκεια μας, όταν βιώνουμε το σύμπτωμα, βλέποντας ότι το παρόν ολοένα και περισσότερο αποσυνδέεται από τις αξίες και τον ηθικό κώδικα του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να αποφεύγει ο άνθρωπος την ενδοσκόπηση και την αυτογνωσία του και έτσι ο ανθρώπινος βίος να λειτουργεί μέσα από μία μαζική διαδικασία να γίνεται όχλος με ακρισία , με συσκότιση των πνευματικών λειτουργιών, με φανατισμό και φυσικά να απελευθερώνει χαμερπή ένστικτα και πάθη χωρίς ηθικούς φραγμούς και να τα διοχετεύει στο σχολικό ή στο κοινωνικό του περιβάλλον.
Επίσης, μπορούμε να προσδιορίσουμε και άλλα αίτια, τα οποία με την ανοχή “των υπευθύνων” έχουν την αφετηρία τους στην παιδική ηλικία, όπως η επιρροή της τηλεόρασης, η οποία αλλοιώνει το χαρακτήρα αποδομεί τον ψυχισμό του παιδιού, μειώνει τη δραστηριότητα και την ενεργητικότητά του, γιατί ο μικρός τηλεθεατής αποχαυνώνεται, όταν δέχεται πληροφορίες που δεν έχει ακόμη τη νοητική ικανότητα να τις επεξεργαστεί και να τις συνδυάσει με την πραγματικότητα.
Και επειδή η δύναμη της εικόνας είναι ισχυρή αποτυπώνονται στο νου και στην ψυχή του βίαιες σκηνές και συμπεριφορές που συμβάλλουν στην αύξηση της επιθετικότητας και στην ώθηση της μίμησης εγκληματικών πράξεων.
Ακόμη, κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές με χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο και έλλειψη ευγένειας και διακριτικότητας που αποδομούν προσωπικότητες και δολοφονούν χαρακτήρες οδηγούν άτομα κυρίως ανήλικα και ανώριμα σε μία αμφισβήτηση και καχυποψία όσον αφορά τη δομική σύσταση της κοινωνίας.
Σαφώς, τα τεχνολογικά επιτεύγματα και τα ψηφιακά συστήματα προάγουν τον πολιτισμό. Ωστόσο κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, έτσι οι μικρές ηλικίες όταν δεν οριοθετείται η πλοήγηση τους στο διαδίκτυο, υφίσταται τις αρνητικές επιπτώσεις.
Εδώ, επιβάλλεται η παρέμβαση των ώριμων και των ενηλίκων να επιβάλλουν κανόνες και να φρενάρουν την ασυδοσία στις διάφορες μορφές. Έτσι, θα θεμελιώσουν τα στοιχεία εκείνα που είναι απαραίτητα για την ομαλή εξέλιξη και ανέλιξη της νέας γενιάς.
Είναι γνωστό ότι ο τρόπος ζωής των ενηλίκων γίνεται αντικείμενο μίμησης από τα παιδιά. Όταν, λοιπόν, υιοθετούν τον άκρατο καταναλωτισμό ως πανάκεια και ταυτίζονται με υλικούς παραδείσους, σκοπεύοντας μόνο στην εξυπηρέτηση του ατομισμού, ακυρώνεται η ηθική ουσία του ανθρώπου, ο ανθρωπισμός, ο αλτρουισμός και το άτομο οδηγείται στην πνευματική αποτελμάτωση.
Επικρατεί, βέβαια, η αντίληψη ότι ευθύνεται η εποχή μας για την απαξίωση των ηθικοπνευματικών αρχών.
Η εποχή, όμως, δεν είναι μια εικόνα αφηρημένη και αόριστη, είναι η ζώσα πραγματικότητα, αποτελείται από έμψυχο υλικό, έχει ανθρώπους με θέσεις ευθύνης, οι οποίοι ενοχοποιούνται για λανθασμένες επιλογές από άγνοια ,από απαιδευσία ή αδιαφορία.
Είναι, λοιπόν, θράσος και υποκρισία να καταγγέλλουμε τους νέους, δηλαδή να καταδικάζουμε το αντίγραφο και να αθωώνουμε το πρωτότυπο.
Τα παραβατικά παιδιά “οι δράστες” δεν είναι οπωσδήποτε κακά παιδιά, είναι θύματα της απαιδευσίας ,της παραμέλησης από τους μεγάλους, της έλλειψης αγάπης, της ψυχικής κενότητας και των συνθηκών διαβίωσης σε κλίμα ενδοοικογενειακής βίας. Ίσως οι βιωματικές τους εμπειρίες τους διαμόρφωσαν μια στάση ζωής ή μια μορφή εξουσίας που γίνεται αισθητή μέσα από αντικοινωνικές συμπεριφορές. Ίσως η ψυχική τους κατάσταση επιζητεί ένα αίτιο, για να εξωτερικεύσει νοσηρές παρορμήσεις που συνήθως συνεπικουρούνται από το εκρηκτικό της εφηβικής ηλικίας.
Επιπλέον, όταν το σύμπτωμα, το γεγονός παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, η βίαιη αντιμετώπιση ως μέθοδος καταστολής ή επίλυσης του προβλήματος λειτουργεί αρνητικά καθιερώνοντας τη βία ως μέσον αντιμετώπισης της παραβατικότητας.
Εν κατακλείδι, η ορθή διαπαιδαγώγηση πρέπει να έχει προληπτικό χαρακτήρα, γιατί οι τραυματικές εμπειρίες απομειώνουν την ψυχική ουσία και προκαλούν τετελεσμένα γεγονότα πολλές φορές μη αναστρέψιμα.
Επειδή, λοιπόν, παρατηρείται αύξηση των κρουσμάτων της παραβατικής συμπεριφοράς σε σχολικούς και εξωσχολικούς χώρους, επιβάλλεται μέσα από πνεύμα αγάπης, ηρεμίας και ηθικού προσανατολισμού να αναπτύξουμε οι γονείς και οι παιδαγωγοί έναν εποικοδομητικό διάλογο με την επόμενη γενιά, τα παιδιά μας ,ώστε να προβληματιστούν και να δώσουν ώθηση στη σκέψη τους, να δουν με κριτική διάθεση τα διάφορα περιστατικά βίας και να τα στρέψουμε στη μελέτη του καλού βιβλίου και όχι στην πολύωρη προσκόλληση στο διαδίκτυο όπου η σκέψη, η φαντασία και η ψυχική υγεία “ναρκοθετούνται”.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.