ΠΟΙΗΜΑ: "ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ"!

Γράφει ο Μάνος Μαυρομουστακάκης //

Το σπίτι μου

Μετά την οχλαγωγία η σιωπή,

που δεν την αποζήτησα ούτε την αρνήθηκα.

Μετά την αγωνία της καταξίωσης η σιωπηρή αξία.

Ήρθε μόνη της. Δεν μου έφερε κανένα νέο.

Ως να μην άκουγε γύρα της,

ως να έκλεινε τα αυτιά της στα μεγαρόσχημα των άλλων.

Ήρθε και κάθισε πλάι μου. Σπίτι ταπεινό.

Με κοίταζε με τα παράθυρα και τις πόρτες του.

Ορθάνοιχτα όλα. Να μη χωρούν. Εξόν εμένα.

Σιωπηλά με κοίταζε. Γίναμε ένα.

Ήμουν το σπίτι μου. Εγώ, το σπίτι μου!

Τα παράθυρα και οι πόρτες του που κάποτε καλούσαν κόσμο

για τον έπαινο και την καλή κουβέντα.

Τώρα τον κοιτώ με την απόμακρη συμπάθεια που κατέκτησα.

Χωρίς την αγωνία να του πω, να του γυρέψω αντάλλαγμα.

Τώρα την ανάγκη του λιγόστεψα,

την αφήνω σιωπηλή σε απόσταση.

Μένω να κοιτώ. Τον κόσμο που άφηνα.

Απ’ τα παράθυρα που χρόνια μερεμέτιζα.

Μεγαλώνω…

Πηγή: https://www.fractalart.gr