Χαμογελαστός και γεμάτος αυτοπεποίθηση, ο 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ετοιμάζεται να θέσει σε ισχύ μια βροχή διαταγμάτων που θα επηρεάσουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Στην «χρυσή» εποχή που προανήγγειλε ο Ντόναλντ Τραμπ, το κέρδος φαίνεται να «ποδοπατεί» τη βιωσιμότητα -το κόστος, όμως, πληρώνεται από όλους.
Τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβηκε στο βήμα για την ορκωμοσία του, δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη σταμάτησαν, σαν ένα αόρατο χέρι να πάτησε το κοσμικό κουμπί της παύσης. Από τις τηλεοράσεις και τις οθόνες των κινητών και των tablet, τα μάτια στέκονταν «καρφωμένα» στον δεύτερο Πρόεδρο στην ιστορία του θεσμού, μετά τον Γκρόβερ Κλίβελαντ, ο οποίος θα υπηρετήσει δύο μη διαδοχικές θητείες στις ΗΠΑ (μια ομολογουμένως σπάνια περίπτωση στην ιστορία των προεδρικών εκλογών). Σε αυτόν τον παράξενο χορό δύναμης και ματαιοδοξίας, η στιγμή της ορκωμοσίας δεν ήταν ασφαλώς ένα πολιτικό γεγονός και μόνο -ήταν κάτι περισσότερο. Ενας συμβολισμός, η αποθέωση μιας εποχής όπου η πραγματικότητα μοιάζει με ριάλιτι και το κοινωνικό δίκτυο «Χ» εμφανίζεται ως το νέο Κογκρέσο.
Ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, σαρωτικός και αγέρωχος, μίλησε για αποτυχημένο «έθνος» και υποσχέθηκε μια «χρυσή εποχή» για την Αμερική, την ώρα που τα πλήθη των οπαδών του, ένα αλλόκοτο mix ανθρώπων με καπέλα MAGA και βλέμματα μεσσιανικού θαυμασμού, τον επευφημούσαν σε κάθε πρότασή του από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Οι υπόλοιποι, αμήχανοι και σιωπηλοί, παρακολουθούσαν τη σύντομη αναλαμπή ενός νέου κόσμου που ανατέλλει και μοιάζει ικανός θυσιάσει τα πάντα στον βωμό της οικονομικής ανάπτυξης. Πάρτε κουτάλι και βουτήξτε λοιπόν -η σούπα της νέας Αμερικής μόλις άρχισε να σιγοβράζει!
Εκεί, βέβαια, που οι περισσότεροι παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι την υπερβολή της στιγμής, ένας άλλος πρωταγωνιστής έκλεψε τις εντυπώσεις μόλις με το ύψωμα του χεριού του, κατά της διάρκεια συγκέντρωσης στην Ουάσιγκτον. Ο εκστασιασμένος, Έλον Μασκ, ο οποίος εδώ και καιρό εξελίσσεται σε κάτι μεταξύ Νίκολα Τέσλα και σατανικού villain της Marvel, άφηνε τους πάντες εμβρόντητους με την κίνησή του. Χαιρέτισε φασιστικά μπροστά σε όλον τον πλανήτη, το είδαμε όντως ή μήπως ήταν μια προσπάθεια να επικοινωνήσει με το διαγαλαξιακό κοινό του, το οποίο σκοπεύει να κατακτήσει με τον επόμενο πύραυλό του;
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, από το 2008, κατά μέσο όρο 21,5 εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους λόγω φυσικών καταστροφών που προκαλούνται από τις καιρικές συνθήκες, όπως πλημμύρες, καταιγίδες, πυρκαγιές και ακραίες θερμοκρασίες.
Στην Ουάσιγκτον, η σκηνή θύμιζε ένα πελώριο κινούμενο θέατρο όπου όλα στροβιλίζονταν γύρω από την ιδέα της εξέχουσας δύναμης, με την ίδια την πολιτική να μοιάζει πιο ακατανόητη από ποτέ. Την ίδια στιγμή, το κλίμα του πλανήτη, αδιάφορο για τα μεγαλόσχημα πολιτικά συνθήματα και τις φανταχτερές υποσχέσεις, συνεχίζει να δείχνει ήδη τα σημάδια της δυσαρέσκειάς του: καύσωνες, mega-πυρκαγιές, πλημμύρες, λιωμένοι πάγοι. Ο θεός του χρήματος μπορεί να «συγχωρεί» τα λάθη, να προσφέρει δεύτερες ευκαιρίες, να χαρίζει δάνεια. Το κλίμα, όμως, αυτή η αμείλικτη και άτεγκτη θεότητα, δεν «συγχωρεί». Δεν αρκείται σε αναβολές, δεν ακούει εξηγήσεις και τώρα, περισσότερο από ποτέ, απαιτεί το, για δεκαετίες, τίμημα της αδιαφορίας μας.
«Drill, baby, drill!», τόνισε με αυτοπεποίθηση ο πρόεδρος Τραμπ, μια φράση που μόνο τυχαία δεν ήταν. Μέσα σε αυτές τις τρεις λέξεις συμπυκνώνεται η ουσία της πολιτικής του -η φράση αποτελεί «δάνειο» από την προεκλογική καμπάνια της Σάρα Πέιλιν, το 2008, όταν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος πρόεδρος, Τζον Μακέιν, την επέλεξε για υποψήφια αντιπρόεδρό του. Στα χείλη του Τραμπ έγινε το ιδανικό σύνθημα τόσο για τον ίδιο, όσο και για όσους πιστεύουν πως η αμερικανική οικονομία πρέπει να συνεχίσει να εξαρτάται από την αυξημένη παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, ανεξάρτητα από τις περιβαλλοντικές συνέπειες ή την ανάγκη για εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Η άρνηση να κοιτάξουμε πέρα από τον ορίζοντα του παρόντος, αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι πάει πολύ λάθος στον κόσμο, καθώς απομένει να σφραγιστεί και τυπικά η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού.
Ο Αμαζόνιος καλύπτει πάνω από 5,5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και φιλοξενεί περίπου 10% της παγκόσμιας βιοποικιλότητας. Έχει ήδη επηρεαστεί περισσότερο από 17% της συνολικής του έκτασης.
Οι κλιματικοί πρόσφυγες, όμως, δεν είναι το εύρημα κάποιας πολυδάπανης χολιγουντιανής παραγωγής –οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων, υπολογίζονται σε περίπου 220 εκατομμύρια τα τελευταία 10 χρόνια. Περίπου το 75% των εκτοπισμένων προέρχεται από χώρες, οι οποίες είναι εξαιρετικά εκτεθειμένες σε κλιματικούς κινδύνους, όπως το Σουδάν, η Σομαλία, η Κένυα, η Αιθιοπία, οι Φιλιππίνες, η Βιρμανία, το Αφγανιστάν, νησιά του Ειρηνικού, όπως τα Φίτζι, οι νήσοι Μάρσαλ, η περιοχή του Σαχέλ, εκεί όπου οι ακραίες κλιματικές συνθήκες (ξηρασία και πλημμύρες) δεν αστειεύονται και οι λιγοστές καλλιεργήσιμες εκτάσεις αναγκάζουν τους ανθρώπους να αναζητήσουν όχι ευκαιρίες για να αναπτυχθούν, αλλά για να επιβιώσουν. Ο αριθμός των χωρών που κινδυνεύουν από την κλιματική κρίση αναμένεται να αυξηθεί στις 65 μέχρι το 2040, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
Επιπλέον, η αποδάσωση του Αμαζονίου προχωρά με ανησυχητικούς ρυθμούς, ενώ η κρίση νερού πλήττει πάνω από τρία δισεκατομμύρια «αόρατους» ανθρώπους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την έλλειψη πρόσβασης σε ασφαλείς υδάτινους πόρους. Σύμφωνα με μελέτη του πανεπιστημίου του Ντελαγουέρ, το 2022 οι απώλειες εξαιτίας της κλιματικής κρίσης ανήλθαν στο 6,3% του παγκόσμιου ΑΕΠ, δηλαδή περίπου στα 5,25 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το κλείσιμο του ματιού του προέδρου Τραμπ, στους μεγάλους ρυπαντές του πλανήτη, μετά τη ορκωμοσία του την Τρίτη (20/1), δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Οι μεγάλες οικονομίες του πλανήτη θα συνεχίσουν να πιέζουν τα φτωχότερα κράτη, λογαριάζοντας αποκλειστικά και μόνο τους δείκτες των χρηματιστηρίων και όχι εκείνους της θερμοκρασίας κι ας προβλέπεται το 2025 να είναι μία από τις τρεις θερμότερες χρονιές στην ιστορία, ξεπερνώντας ξανά τα κρίσιμα όρια που με κάθε τρόπο επισημαίνουν οι επιστήμονες.
Για την κοινωνία του «Drill, baby, drill!» όλες αυτές οι προειδοποιήσεις, δεν είναι παρά φωνή βοώντος εν τη ερήμω της Νεβάδα -η επιθυμία για πλούτο και άνεση έχουν αντικαταστήσει τις αξίες του κλιματικού κινήματος. Κι όσο βαθαίνουν οι γεωτρήσεις, τόσο περισσότερο η φράση «Drill, baby, drill!», θα αποκτά το χαρακτήρα ενός συλλογικού αδιεξόδου για τις νεότερες γενιές που βλέπουν το μέλλον τους να υποθηκεύεται εν αναμονή ενός νέου «πυρετού» του μαύρου χρυσού.
Πηγή: https://www.tovima.gr/2025/01/22/opinions/o-theos-tou-xrimatos-sygxorei-tou-klimatos-oxi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.