ΠΟΙΗΜΑ: "ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΠΟΥ ΑΧΝΙΖΕΙ"!

Tου Μάνου Τσεμπερλή //

Το χιόνι που αχνίζει

Εκεί σε πρωτόειδα

με το πρώτο χνώτο του χιονιού,

μου έγνεψες με λίγο αέρα

σε σχιστά κλαδιά, βουνά και λαγκάδια

ανάμεσα σε ηπείρους δυο

αντίκρυ τα πόδια να πατούν εδώ

με απλανές το βλέμμα απέναντι, να αγαπώ

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

μου έταξες σαν άγιος σε παιδί

πότισες με ιδρώτα ένα αιγόκλημα

γεύτηκα ευωδιά και νερό,

άνοιξα τα χέρια,

έλαμψε μια ρίζα στο κενό

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

μου μίλησες σοφά

σχισμές χαράχθηκαν στον ουρανό

λαβωματιές, το ατσάλι είναι υγρό

καθρεφτίζονται πάνω στο σπαθί

άνθρωποι, πόθοι και εποχή

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

μου ομολόγησες πως είσαι

δέντρο-νάνος σε δίσκο ρηχό

όπου ανατέλλει ο ήλιος

δύσκολο να υποστώ

μια ζωγραφιά στον ωκεανό

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

σκιές αγέρωχες από πίσω περπατούν

και εγώ σ’ αναζητώ

Πηγή: https://www.fractalart.gr