ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ!

Γράφει η Δήμητρα Τσεπεντζή*

2015! Καινούρια χρονιά! Την υποδεχθήκαμε,όπως κάνουμε κάθε φορά την Πρωτοχρονιά, με κάλαντα, δώρα, χορούς, πυροτεχνήματα, πλούσια γεύματα ή όπως μας ορίζει η σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα, μέσα στην παγωνιά, χωρίς φαγητό, χωρίς δώρα, με πόνο, με προβλήματα, πιο φτωχοί από ποτέ... αλλά όλοι τη φορτώσαμε με χιλιάδες ευχές και προσδοκίες. Και τι δεν ευχηθήκαμε είτε από καρδιάς είτε από συνήθεια, αφού έτσι επιτάσσει η κοινωνική μας υπόσταση.

Έτσι, αφού κάναμε το χρέος μας, κλειστήκαμε πάλι στο κέλυφος του εγώ μας και περιμένουμε. Περιμένουμε ένα μαγικό ραβδί να εμφανιστεί, μέσα από τις σελίδες των παραμυθιών των παιδικών μας χρόνων, και να αλλάξει ό,τι δεν μας αρέσει, ό,τι μας πονάει, ό,τι μας πληγώνει. Και ο εαυτός μας, τι κάνει ο εαυτός μας; Συναινεί σε αυτή την απραξία και επαναπαύεται στη μιζέρια, στη γκρίνια, στο φόρτωμα της ευθύνης στους άλλους-λες κι εμείς ζούσαμε κάπου αλλού και ξαφνικά βρεθήκαμε εδώ!

Ένας κύκλος κλείνει, ένας καινούριος αρχίζει! Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία, λοιπόν, να κάνουμε μια καινούρια αρχή. Όχι, δεν μπορούμε να διαγράψουμε το παρελθόν μας, δεν μπορούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι από αυτό που ήμασταν μέχρι σήμερα. Μπορούμε, όμως, κι αυτό το χρωστάμε στη ζωή, να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Η ζωή είναι ένα ανηφορικό μονοπάτι που δεν είναι στρωμένο μόνο με παχιά χαλιά, καταπράσινη χλόη και λουλούδια αλλά και με χαλίκια, με λάσπες, γεμάτο λακκούβες. Ο καθένας μας βαδίζει αυτό το ανηφόρι κουβαλώντας μόνο μιαν αποσκευή, την ψυχή του. 

Η υλική μας υπόσταση, πολλές φορές, σκοντάφτει, πέφτει, τραυματίζεται, ματώνει σε αυτή την πορεία. Άλλοι άνθρωποι βαδίζουν δίπλα μας, μπροστά μας, πίσω μας κι ο καθένας κουβαλάει το δικό του δισάκι...Υπάρχουν στιγμές που δεν βλέπουμε κανέναν από τους συνοδοιπόρους μας κι έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε μόνοι, άλλοτε οι κυρίαρχοι κι άλλοτε οι λησμονημένοι της ζωής. Άλλες πάλι στιγμές η λαοθάλασσα, που μας ακολουθεί ή ακολουθούμε, μάς πνίγει, μάς ενοχλεί και ψάχνουμε τρόπο να ξεφύγουμε, να απομονωθούμε. Κι αν το κατορθώσουμε και κερδίσουμε την πολυπόθητη μοναξιά μας, πάλι κάτι μας ενοχλεί... αυτή η αφόρητη συντροφιά του εαυτού μας, του πιο απαιτητικού, γκρινιάρη και ζηλιάρη συντρόφου μας.

Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση μας, ανικανοποίητη και άπληστη. "Δώστε σ' έναν άνθρωπο όλα όσα επιθυμεί και την ίδια στιγμή θα σκεφτεί ότι όλα αυτά δεν είναι πια όλα", έλεγε ο Κάντ. 

Η χαρά και η ικανοποίηση όμως δεν έχουν να κάνουν με εκείνα που έχουμε, αλλά με εκείνα που χαιρόμαστε, με κάθε μικρή, ελάχιστη, ασήμαντη, αλλά μοναδική στιγμή που ζούμε. Δεν το αναγνωρίζουμε όμως κι από αυτό ξεκινά το πρόβλημά μας. 

Εδώ γεννάται το ερώτημα: "Επιβιώνουμε ή ζούμε;" Πλούσια η ελληνική γλώσσα, μας δίνει δυο λέξεις που φαίνεται να προσεγγίζονται νοηματικά και πολλάκις, στο λόγο μας, αντικαθιστά η μια την άλλη. Κι όμως η μεταξύ τους απόσταση είναι τεράστια, απέχουν χιλιάδες έτη φωτός.. Η πρώτη μιλάει για ασφάλεια, για καθημερινές υλικές ανάγκες... η δεύτερη για το μυστήριο που λέγεται Ζωή, για το ρίσκο, για την επιλογή στον τρόπο που δρούμε κι αντιδρούμε, που είναι και το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας, που τη χρωματίζει, τη διαμορφώνει και την κάνει μοναδική υπόσταση του καθενός.

"Κατά μήκος αυτού του δρόμου που λέγεται ζωή είναι τόσα πράγματα που χάνουμε από φόβο να τα ζήσουμε...." έλεγε ο A. Cuomo.

Κι αν δίναμε προτεραιότητα στη ζωή; Μια και όπως λένε, κανείς δε μετάνοιωσε για κάτι που έκανε, αλλά για πολλά που δεν έκανε; Μήπως τότε βρίσκαμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρεθήκαμε εδώ;

Ας σταθούμε λιγάκι στο σήμερα της ψυχής μας, πίσω από τα χρωματιστά λαμπιόνια, τα πολύχρωμα στολίδια και την καθ' όλα απαραίτητη εορταστική ατμόσφαιρα κι ας ψάξουμε τι πραγματικά θέλουμε. Μήπως γεμάτοι σε βαθμό υπερπληρότητας από πράγματα, δραστηριότητες, δουλειές, υποχρεώσεις, σκέψεις, προγράμματα, στόχους, υποθέσεις, απογοητεύσεις, λησμονήσαμε την ψυχή μας; Γίναμε ιδιαίτερα αναλώσιμοι και χάσαμε τον πραγματικό μας πλούτο; Είμαστε πλήρεις μέχρι σκασμού από υλική τροφή – φαγητά, δώρα, αντικείμενα, παιχνίδια. Κι όταν στερηθούμε, για λίγο ή για πολύ, τα υλικά, πονάμε; Ενώ η ψυχή μας εκλιπαρεί για πνευματική τροφή, πνευματικές αξίες, πνευματική ζωή… 

Τίποτα δεν μπορεί ν'αλλάξει γύρο μας, αν δεν αλλάξει πρώτα μέσα μας. Το έξω απλά ακολουθεί και υπηρετεί το εσωτερικό φως ή το σκοτάδι μας… Ας κοιτάξουμε μέσα μας κι ας αναλάβουμε την ευθύνη της ψυχής μας, ο καθένας.

Ας βγάλουμε τις μάσκες μας! Δεν μας κρύβουν από την πραγματικότητα του εαυτού μας, απλά μάς δίνουν την ψευδαίσθηση της επαρκούς επιβίωσης.Οι ψυχές δεν έχουν ένδυμα...

Ας καταλάβουμε πως όσα κι αν έχεις και τον πλούτο και την ομορφιά και το ταλέντο και τη δόξα, όλα αυτά δεν αρκούν αν δεν έχεις κάνει τον εαυτό σου φίλο κι αν δεν έχεις στηριχτεί στις πραγματικές αξίες, που είναι μέσα σου, παρακαταθήκη της δημιουργίας σου.

Ας προσπαθήσουμε-ποτέ δεν είναι αργά- να μάθουμε να μη δίνουμε σε αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας τόσο βάρος και απόλυτη σημασία, γιατί τίποτα δεν μένει όρθιο για πολύ καιρό, ούτε το καλό ούτε το κακό.

"Ίσως όλοι οι δράκοι της ύπαρξής μας να είναι πριγκίπισσες, που δεν προσμένουν παρά την ώρα που θα μας δουν όμορφους και τολμηρούς. Ίσως καθετί τρομακτικό να είναι, στο απώτατο βάθος του, έρημο και αβοήθητο και να περιμένει από μας βοήθεια" (Rainer M. Rilke)... και εμείς οφείλουμε να την προσφέρουμε.

Ας μάθουμε να είμαστε ανεξάρτητοι, να στηριζόμαστε στα πόδια μας χωρίς επίπλαστα δεκανίκια, να μη χτίζουμε πύργους στην άμμο γιατί δεν θα κρατήσουν, να αγαπάμε τον εαυτό μας, γιατί μαζί μ' αυτόν θα αγαπάμε κι όλους τους άλλους, να απολαμβάνουμε την παρέα των πραγματικών φίλων, όταν μπορούμε και μας την προσφέρουν, να μην χρησιμοποιούμε τους άλλους για τις δικές μας ανάγκες ούτε να τους προβάλλουμε τα δικά μας λάθη, να αποδεχόμαστε τις αλλαγές σαν κανόνα της ζωής, να δεχόμαστε με στωικότητα τις ακυρώσεις των ονείρων μας, να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στα μάτια και να του μιλάμε στα ίσια, να μη μας νοιάζει μόνο η γνώμη των άλλων και η βιτρίνα,να λέμε "ευχαριστώ" όπως και να έχουν τα πράγματα, να μη φοβόμαστε τις καταιγίδες, το θάνατο, αλλά ούτε και τη ζωή…

"Οδοιπόρε,

οι πατημασιές σου είναι ο δρόμος

και τίποτα περισσότερο.

Οδοιπόρε,

δεν υπάρχει δρόμος.

Ο δρόμος φτιάχνεται από το περπάτημα.

Βαδίζοντας κανείς δημιουργεί το δρόμο

και ρίχνοντας μια ματιά πίσω

βλέπει το μονοπάτι

στο οποίο δε θα βαδίσει ποτέ ξανά.

Οδοιπόρε,

δεν υπάρχει δρόμος.

Μόνο απόνερα πάνω στη θάλασσα." 

Antonio Machado

Και να ευχηθούμε μέσα από τα βάθη της ψυχής μας "Καλή χρονιά με υγεία και ψυχική γαλήνη!" για όλους.

*Διευθύντρια 2ου 4/Θ Δημοτικού Σχολείου Ζευγολατιού