ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ;

Της Ζωής Νικητάκη

΄Ολο και συχνότερα ακούω γονείς απογοητευμένους από την υπάρχουσα δομή του εκπαιδευτικού συστήματος στα σχολεία μας και δεν είναι λίγοι πια, που το αίτημα και η αναζήτησή τους στρέφεται προς εναλλακτικούς τρόπους εκπαίδευσης, που εκ των πραγμάτων οι ανάγκες της εποχής, του πνεύματος και της ψυχής θα οδηγήσουν στη δημιουργία και εδραίωσή τους ακόμα και στην χώρα μας.

Λείπει από τα σχολεία η χαρά που ανοίγει των παιδιών την καρδιά, μα λείπει και η φαντασία που στο όνειρο δίνει πνοή και φτερά και τη δύναμη ενεργοποιεί να ανθίσει τούτη η δημιουργική πνοή ακόμα και στη γη… Λείπει το παιχνίδι, λείπει και το παραμύθι, θεώρησαν κάποιοι πως η σοβαρότητα δεν μπορεί να συνδεθεί με τη χαρά και συρρικνώθηκε η έμπνευση, έκλεισε σιγά σιγά και η καρδιά, τα χρώματα του ουράνιου τόξου αντί να συντεθούν και ένα να γίνουν και να ξεδιπλωθούν με όλη τους τη χάρη, απομονώθηκαν, διασκορπίστηκαν και κάποια κρύφτηκαν… Μα τώρα, περισσότερο από ποτέ, επιτακτική μα και αναγκαία προβάλλει η ανάδυση και η καλλιέργεια της δύναμης της δημιουργικής φαντασίας, του οραματισμού και της ενεργοποίησης των ονείρων, των χαρισμάτων και των δώρων που κάθε μια ψυχή εμφέρει. Αναγκαία και η σύνθεση των δώρων των ψυχών για τον επανασχηματισμό του κόσμου μας. Και πώς το παραμύθι σε τούτη την παιδευτική και μεταμορφωτική διαδικασία μπορεί να συντελέσει;

Ήξεραν οι άνθρωποι απ΄την αυγή του χρόνου, πως το παραμύθι μπορεί το ουράνιο τόξο να κάνει μέσα στον άνθρωπο ν΄ανθίσει. Και ναι, το παιδί είναι ένα ουράνιο τόξο, το καθένα απ΄τα χρώματα τα εφτά, μα και όλα μαζί σε σύνθεση μαγική. Το παραμύθι μπορεί να υπενθυμίσει στο παιδί τη γνώση αυτή, μα και από τον ύπνο τους να ξυπνήσει τα χρώματα και να τους επιτρέψει να μιλήσουν, να τραγουδήσουν, ιστορίες να πουν και τη ψυχή όλο και πιο κοντά να οδηγήσουν στο μονοπάτι και την αποστολή της.

Το παραμύθι μπορεί όλα τα χρώματα να κάνει να ανθίσουν και συμφωνία μαγική να ποιήσουν. Μπορεί όλο το φάσμα των χρωμάτων μέσα στο παιδί να αναδιπλώσει, ολόκληρο το δυναμικό του να αφυπνίσει και να εκδηλώσει με τρόπο απλό, φυσικό και βαθιά μεταμορφωτικό.

Ας μην λησμονούμε πως το παιδί έρχεται από έναν κόσμο πνευματικό, το ανθρώπινο πνεύμα κατεβαίνει από τη σφαίρα την ουράνια για να ζήσει μέσα σ΄ένα σώμα από πηλό. Τα παραμύθια δίνουν αυτή την εμπειρία της πνευματικής πραγματικότητας. Μιλούν για το ταξίδι της ψυχής μέσα από δοκιμασίες, εμπόδια και δυσκολίες, με το πνεύμα να συνδεθεί και την ανώτερη αποστολή της να πραγματώσει. Ο ήρωας μπορεί να χρειαστεί να φτάσει στις εσχατιές του κόσμου, εκεί που ανθρώπου μάτι δεν έχει δει και ανθρώπου ποδάρι δεν έχει πατήσει. Μπορεί να χρειαστεί να φτάσει και ως της κόλασης τα τρίσβαθα, σε βασίλεια σκοτεινά στης γης τα έγκατα για να κουβαλήσει από τα σκοτάδια το φως. Μπορεί να χρειαστεί να λιώσει αμέτρητα ζευγάρια σιδερένια παπούτσια και να συναντήσει βοηθούς μαγικούς στα πιο απίστευτα μέρη και στις πιο αναπάντεχες στιγμές, ώσπου σε πέρας να φέρει ως άλλος Ηρακλής τους άθλους της ψυχής του, ώσπου να κατανοήσει, να αποδεχτεί βαθιά και να αγαπήσει αυτά που το κάθε Τώρα μέσα στης ρωγμής του την καρδιά κουβαλά.

Μέσα από το παραμύθι ενεργοποιείται η πίστη στο παιδί πως η δύναμη είναι εντός του, μα και οι μαγικοί βοηθοί εντός του στην πραγματικότητα είναι. Και τα χρώματα που βάφουν τις πραγματικότητες των παραμυθιών και της ζωής μέσα του κυοφορούνται και περιμένουν υπομονετικά να ξυπνήσουν, να ζωντανέψουν και να εκδηλωθούν. Περιμένουν τις ασπρόμαυρες και γκρίζες πραγματικότητες του κόσμου με χρώματα της ψυχής να βάψουν και να μεταμορφώσουν.

Έχει απ΄τα σχολεία χαθεί το μαγικό άγγιγμα της αγάπης, εκείνο που όλα τα κάνει μπορετά. Θυμάμαι τη μάνα μου να λέει «κάντο με αγάπη». «Δεν χρειάζεται κάτι άλλο, βάλε αγάπη, και αυτό φτάνει.» Μπορούμε μέσα από τα παραμύθια να διδαχθούμε τη δύναμη της αγάπης που ακόμα και τα απίστευτα, τα κάνει να συμβαίνουν. Στα παραμύθια όλα είναι δυνατά, τα πουλιά και τα δέντρα μιλάνε, οι άνθρωποι μπορούν να πετάνε, του Ήλιου η μάνα ζει σε ένα σπίτι στον ουρανό και γνωρίζει τη μάνα του Φεγγαριού και ο ήρωας μπορεί να πάει να τις συμβουλευτεί, μα και τον άνθρωπο που ζούσε αιώνια μπορεί να συναντήσει και με την ίδια τη λίμνη να συνομιλήσει και η κυρά θάλασσα να του απαντήσει σε ερωτήματα μυστικά και δώρα μαγικά να του δώσει για το ταξίδι.

Συχνά στις παραμυθοαφηγήσεις που υλοποιώ σε ποικίλους χώρους, έρχονται γονείς, μα και εκπαιδευτικοί και μου λένε: «Σ΄ευχαριστούμε που μας πήρες μακριά από τους υπολογιστές και τα κινητά και μας έκανες να ταξιδέψουμε…» Μέσα στην οικογένεια μα και στο σχολείο ακόμα, τις σχέσεις της καρδιάς τις έχει αντικαταστάσει η σύνδεση με την τεχνολογία και τα παραμυθοταξιδέματα άλλων εποχών έχουν αντικατασταθεί από τις πλοηγήσεις σε παράλληλους τόπους του διαδικτύου. Όμως η ψυχή έχει ανάγκη να επανασυνδεθεί με τον πυρήνα της, διψά για να πιεί από την Πηγή, εκεί, απ΄όπου αναδύονται όλα τα όνειρα, όλες οι ευχές και όλες οι προσευχές. Το παραμύθι μπορεί με την Πηγή να επανασυνδέσει τη ψυχή για να θυμηθεί τη σοφία που απ΄τα βάθη του χρόνου μέσα της κουβαλεί. Το παραμύθι μπορεί να βοηθήσει το παιδί να διδαχθεί απ΄τη σιωπή, να διαλογιστεί, να συμμεριστεί μέσα σε κύκλο μαγικό ανάγκες, φόβους, αναζητήσεις, όνειρα, ιδέες και δώρα πολύτιμα.

Να μπορέσει να αφουγκραστεί βαθιά την φωνή την εσώτερη που η θορυβοποιός εποχή έχει συνθλίψει.

Αντίδοτο μπορεί να είναι το παραμύθι στις ψυχοφθόρες επιδράσεις της σύγχρονης ζωής, στην κενότητα, την έλλειψη της αισθητικής τη βία, την κακοφωνία, τα υλιστικά ρεύματα και σκέψεις, την αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας.

Μέσα από το παραμύθι, μπορεί να ενσταλαχθεί η αισιόδοξη πίστη στο παιδί πως δεν είμαστε έρμαια της πραγματικότητά μας. Ο ζητιάνος μπορεί να γίνει βασιλιάς και ο βασιλιάς ζητιάνος, ο άνθρωπος που ένα δέντρο έχει μοναχά μπορεί να πάρει για γυναίκα του την κόρη του βασιλιά. Ένα κορίτσι με την πίστη της μπορεί τα αδέρφια της να μεταμορφώσει από κύκνους σε ανθρώπους ξανά.

Μέσα από τα παραμύθια, μπορούν τα παιδιά να διδαχθούν πως φέρουμε ευθύνη για τη δημιουργία της κάθε μας στιγμής, και μόνο με την ανάσα μας, μιας και εμείς είμαστε οι δημιουργοί και οι χαλαστές, εμείς που και τα προδιαγεγραμμένα μπορούμε να υπερβούμε και νέους σχηματισμούς και συνθέσεις να επαναδημιουργήσουμε. Όσο για τον μαγικό βοηθό των παραμυθιών, σαν τον φύλακα άγγελο, όλων των εσωτερικών παραδόσεων, πάντα εκεί είναι, ένας και ίσως και πιο πολλοί για τον καθένα μας και μας παραστέκει, μας μιλά, μας φυλά και αμέριστα την αγάπη του δίνει. Ο άνθρωπος ωστόσο, δυσκολεύεται τις πιο πολλές φορές να τον ακούσει, πυκνή και απατηλή η υλική πραγματικότητα και τη λεπτοφυή ουσία και σύνδεσή μας θολώνει τόσο, που την καθιστά αφανή έως και ανύπαρκτη… Όμως φτιαγμένοι από την ύλη των άστρων και από τη θεϊκή ουσία, μπορούμε να υπερβούμε ως ψυχές όλα όσα ως εμπόδιο στέκουν στο αληθινό του πνεύματος ταξίδι μας…

Αληθινά αναγκαία υπό το πρίσμα αυτό θαρρώ, πως είναι η ένταξη των παραμυθιών, μα και των μύθων μέσα στα σχολεία μας, και χρειάζονται δάσκαλοι με θέληση, γνώση, αγάπη και ευαισθησία για να μπορέσουν να εμπνεύσουν στα παιδιά αγάπη και σεβασμό για το σπουδαίο αυτό λογοτεχνικό είδος, για το σημαντικό αυτό μονοπάτι αυτογνωσίας. Το μονοπάτι που τους πόνους αλαφρώνει και τις πληγές γιατρεύει. Το μονοπάτι των παραμυθιών, το μονοπάτι της καρδιάς.

Πηγή: https://www.omorfizoi.gr