ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ. ΑΛΛΑ ΝΙΚΗΘΗΚΑΜΕ...

Της Μαρίας Κουσαντάκη

Ήθελα μόνο την αγκαλιά σου.

Ήθελα μόνο ένα σου άγγιγμα σε κάθε εμπόδιο.

Ήθελα το χαμόγελό σου να λιώνει πάνω στο πρόσωπό μου, σαν παγωτό στα χέρια ενός παιδιού.

Ήθελα το κορμί σου πάνω στο δικό μου, σαν κυματοθραύστης απέναντι σε κάθε δυσκολία.

Ήθελα εσένα, μαζί με όλα όσα με δυσκόλευαν. Γιατί μόνο έτσι θα είχα το αληθινό εμείς.

Ήθελα μία σου λέξη όταν οι άλλες δε θα είχαν νόημα.

Ήθελα να κολυμπάμε σαν παιδιά και να μη φοβόμαστε τα κύματα.

Ήθελα να σκεφτόμαστε το επόμενο καλοκαίρι, που θα είχε λίγο ήλιο και για εμάς.

Ήθελα το φιλί σου σε κάθε δάκρυ μου. Κι όταν τύχαινε τα δάκρυα να ακούνε στο όνομά σου, ήθελα να μου δείχνεις πως κάνω λάθος.

Ήθελα να ταξιδέψουμε, να δούμε νέους κόσμους, να χτίσουμε το δικό μας κόσμο.

Ήθελα να γελάμε μαζί, μακρυά από τον πόνο που υπάρχει στον έξω κόσμο.

Ήθελα να περπατάμε μαζί, πιασμένοι από το χέρι.

Ήθελα να βγάζουμε φωτογραφίες. Να απαθανατίζω κάθε σημείο του προσώπου σου, κάθε μικρή σχισμή, ειδικά εκείνες τις λακουβίτσες που τόσο λάτρευα πάνω σου.

Ήθελα να βγάλουμε φωτογραφίες μαζί. Εγώ και εσύ. Σε κάθε στιγμή μας. Κι ας ήταν λίγες, κι ας ήταν θολές κάποιες φορές.

Ήθελα να χορεύουμε στη βροχή, χωρίς να μας νοιάζει αν θα βραχούμε.

Ήθελα να κοιτάμε τα αστέρια και να κοροϊδεύουμε, γιατί εμείς έχουμε ήδη πραγματοποιήσει την ευχή μας. Γιατί εσύ είσαι το δικό μου αστέρι, κι εγώ το δικό σου.

Ήθελα να κοιτάμε τη θάλασσα, και να θυμόμαστε πως νικήσαμε τη δική μας φουρτούνα.

Ήθελα να σε αγαπήσω, ήθελα να με αγαπήσεις.

Ήθελα ο δικός μας έρωτας να είναι ξεχωριστός. Όπως και η όλη ιστορία μας.

Ήθελα να κοιτάμε το φεγγάρι μαζί. Κι όταν θα είμαστε μακρυά, αυτό να λάμπει για εμάς, γιατί όπου κι αν είμαστε, πάντα θα κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι…

Ήθελα να γελάμε μαζί, αλλά και να κλαίμε μαζί.

Ήθελα να χτίσουμε τα δικά μας θεμέλια. Κι ας έβρεχε έξω…

Ήθελα να βρούμε τους κοινούς μας τόπους, όπως είχες πει κάποτε.

Ήθελα να είμαι εγώ για σένα και εσύ για μένα. Κι ας φαινόταν σε όλους παράλογο, ακόμα και σε εμάς πολλές φορές.

Ήθελα να ζωγραφίσουμε τον ουρανό μας με τα δικά μας χρώματα.

Ήθελα να ενώσουμε τα αγαπημένα μας χρώματα, το μπλε της θάλασσας και του ουρανού με το κόκκινο του πάθους και του έρωτα, και να δημιουργήσουμε το δικό μας παράδεισο στη δική μας απόχρωση.

Ήθελα να χρωματίζεις πάνω μου καστανοπράσινες εικόνες και εγώ να φωτίζω τις δικές σου με τα χαμόγελά μου.

Τώρα…

Ο ήλιος δύει. Το φως του χάνεται. Η καστανοπράσινη απόχρωση σβήνει και αρχίζει να γίνεται ένα με το μαύρο της νύχτας… Μιας νύχτας, που δε θυμίζει σε τίποτα εκείνη τη νύχτα που σε πρωτοείδα, που πρωτομιλήσαμε, που γελάσαμε πρώτη φορά, αγκαλιαστήκαμε πρώτη φορά, κάναμε έρωτα πρώτη φορά…

Ήθελα να νικήσουμε… Αλλά… Νικηθήκαμε…

Ήθελα… Και ξέρεις γιατί; Γιατί παρά τους δράκους και τις φωτιές και τις φουρτούνες που είχε το παραμύθι μας, εγώ πίστεψα σε κάτι άλλο που ήταν εκεί. Στον πύργο που στα μάτια μας ήταν λευκός…

Και κυρίως, στον μικρό μου πρίγκιπα- εσένα…

Πηγή:http://www.anapnoes.gr