Σε τούτη τη ζωή, την τόσο μικρή μα και τόσο μεγάλη συνάμα, θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους.
Άλλους καλούς, άλλους κακούς.
Θα γνωρίσεις ταπεινούς και μεγαλόστομους.
Θα γνωρίσεις εκείνους που θα σε φθονήσουν, θα σε υποτιμήσουν, θα σε συκοφαντήσουν.
Όχι επειδή απαραίτητα τους έκανες κάτι κακό.
Θα γνωρίσεις κι αυτούς που θα ανοίξουν την καρδιά τους να σε βάλουν δίχως όρους μέσα.
Μόνο και μόνο γιατί εκτίμησαν αυτό που είσαι.
Είδαν μέσα σου κάτι παραπάνω από αυτό που σου δείχνει ο καθρέφτης. Είδαν πράγματα για τα οποία μέχρι κι εσύ ο ίδιος αμφέβαλλες.
Βλέπεις, είναι η συναναστροφή με τους «άλλους», εκείνους που ορέγονται καρέκλες, σχέσεις και ζωές, που σε κάνει πολλές φορές να αμφιβάλλεις.
Γιατί το κουκούλι που φτιάχνουν με τα ψέματα τους, έχει τόση μαεστρία, που σε κάνει μες την κίβδηλη τελειότητά του να φοβάσαι τα ψέματα για αλήθεια.
Θα έρθουν στιγμές, άνθρωπε, που θα καταπατηθείς.
Θα έρθουν στιγμές που θα κοιτάς με δυσπιστία κάθε άνθρωπο που σε πλησιάζει, από το φόβο μιας ακόμη πισώπλατης μαχαιριάς.
Θα έρθουν πολλές φορές ντυμένοι φίλοι οι εχθροί σου.
Και θα πληγωθείς.
Και θα αμφιβάλλεις για σένα. Θα αμφιβάλλεις για τη ζωή.
Μη με ρωτάς πως ξεχωρίζει κανείς τους ανθρώπους.
Μη με ρωτάς πως βρίσκει ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι σκάρτοι.
Δεν είναι μανάβικο η ζωή, να διαλέγεις τα φρούτα.
Κι είναι φορές που τα φαινόμενα απατούν.
Έτσι, ένα ωραίο, ζουμερό οπωρικό μπορεί να κρύβει μέσα του βρώμα και σαπίλα.
Και μυρίζει άσχημα η σαπίλα των ανθρώπων.
Σου σφίγγει την καρδιά, σου κόβει την ανάσα.
Και δακρύζεις. Και κλαις.
Άλλοτε από θυμό κι άλλοτε από απογοήτευση.
Γιατί εσύ τον κόσμο αυτό τον θέλησες αλλιώς. Και τη ζωή σου τη ζήτησες γεμάτη ανθρώπους όπως πρέπει.
Μήτε με πτυχία και περγαμηνές. Μήτε με ομορφιά και προίκες.
Θέλησες ανθρώπους σωστούς, ειλικρινείς και ταπεινούς.
Κι ευγνώμονες. Όπως παλεύεις να είσαι εσύ.
Θυμώνεις, το ξέρω. Είναι φορές που σε πνίγει η αδικία.
Σε πνίγει που δεν έχεις το βήμα να απαντήσεις στις συκοφαντίες, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, να λύσεις ενδεχόμενες παρεξηγήσεις.
Μη φαρμακώνεσαι. Δεν αξίζει.
Καλύτερα από όλους πρέπει να ξέρεις εσύ τι αξίζεις.
Να στέκεις στον καθρέφτη και να κάνεις την αυτοκριτική σου.
Κι αν είσαι λάθος να μαστιγώνεσαι.
Αν δεν είσαι, να διαγράφεις. Δε θέλεις σκάρτους ανθρώπους κοντά σου.
Τους θες μακριά και με όποιον τρόπο κι αν έφυγαν καλώς καμωμένο.
Όλα για καλό, πάντα για καλό.
Εσύ απλά φρόντισε να είσαι σωστός. Όπως σου υπαγορεύει το μέσα σου.
Και φρόντισε τον εαυτό σου.
Αν δεν μπορείς να τον προστατεύσεις από τους κακούς, που ούτως ή άλλως θα βγουν στο δρόμο σου, μάθε τουλάχιστον να τον γιατρεύεις από την επίδρασή τους.
Γιάτρεψε τον από διχόνοιες, υποκρισίες και ψέματα. Γιάτρεψε τον από πληγές και δάκρυα.
Και σιγά σιγά, μάθε τον να αναγνωρίζει.
Και να φυλάγεται.
Αλλά όσες ασχήμιες κι αν βρεθούν στο δρόμο, όσο κι αν κλονιστεί η πίστη σου στον άνθρωπο, φύλαξέ μέσα σου την ελπίδα πως το αύριο, θα έχει μόνο καλοσύνη κι ανθρωπιά.
Γιατί αν χάσεις την ελπίδα, είσαι απλά κι εσύ χαμένος…
Να το θυμάσαι…
Πηγή: https://adonios.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.