Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

Maco Grello

Διαρκώς βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες, από το ίντερνετ, από την τηλεόραση, από το ραδιόφωνο, από την καθημερινή επικοινωνία με συνανθρώπους μας. Αρεσκόμαστε στο να μαθαίνουμε ειδήσεις χρήσιμες αλλά και πολύ συχνά άχρηστες. Η εποχή της πληροφορίας επιβάλει η ενημέρωση μας να γίνεται γρήγορα και αβίαστα. Δεν υπάρχει χρόνος για εμβάθυνση σε τίποτα, όλα επιφανειακά.
Ακόμα και τα έργα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, έγιναν δίστιχα, τροφή μασημένη. Εκεί που χρειαζόσουν μερόνυχτα για να διαβάσεις μόνο για μια ιδέα κάποιου στοχαστή και αν την κατανοούσες και αυτή, τώρα με δέκα λέξεις τα ξέρεις όλα. Και ταυτόχρονα δεν ξέρεις τίποτα. Να μία σκέψη: Αν εννοήσουμε το κρασί ως απόσταγμα σταφυλιού κανείς δεν μπορεί να το κατανοήσει καλύτερα από αυτόν που έχει ποτίσει το κλήμα, το έχει κλαδέψει και το έχει φροντίσει με κόπο, ώσπου έφτασε μετά από καιρό η μέρα να τρυγήσει και αποφάσισε πως τα σταφύλια θα τα πατήσει, θα γίνουν μούστος και έπειτα πάλι από πολύ κόπο, χρόνο και λίγο μαγεία εκείνα θα γίνουνε κρασί. Αυτός που δεν έχει περάσει από το αμπέλι, χίλιες φορές να μεθύσει, από κρασί δεν θα μάθει.

Βρισκόμαστε σε παρέες και συζητάμε, βιάζεται ο καθένας να μιλήσει και επικαλύπτει τη φωνή του άλλου. Φαίνεται πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μιλήσουμε, να εκφραστούμε, να μεταδώσουμε αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, αυτά που ξέρουμε. Όμως πόσο αλήθεια γνωρίζουμε το αντικείμενο για το οποίο μιλάμε κάθε φορά; Γιατί αν ο στόχος μας είναι να μεταδώσουμε τις γνώσεις μας, αυτές θα πρέπει να είναι βέβαιες, διαφορετικά αντί να κάνουμε τον συνομιλητή μας καλύτερο, θα τον αφήσουμε σε χειρότερη κατάσταση από ότι τον βρήκαμε. Αυτός είναι και ο κανόνας τις περισσότερες φορές, αφού για κάποιο μυστήριο λόγο οι άνθρωποι (ειδικά αυτοί που μιλάνε πολύ) ανοίγουν το στόμα τους για να προσπαθήσουν να αναδείξουν το εγώ τους και όχι για να προσφέρουν. Στις μέρες μας όταν αναπαράγεται μια πληροφορία, σπάνια μπαίνουμε στην διαδικασία της διασταύρωσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ολόκληρες πεποιθήσεις, δοξασίες, προφητείες, έρευνες μαϊμού να έχουν εγκατασταθεί στα μυαλά μας χωρίς να έχουν καμία βάση. Ειδικά όταν η συζήτηση στην παλιοπαρέα φτάνει στο επίπεδο της φιλοσοφίας, του νοήματος της ζωής, της αναζήτησης της αλήθειας και της ύπαρξης ή ανυπαρξίας του Θεού, το θέαμα είναι παιδικό. Συνήθως με πιάνει και μένα και μιλάω για τις εξωπραγματικές ρομαντικές θεωρίες μου, αλλά καμιά φορά συνετίζομαι και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο να ακούσω. Μια τέτοια στιγμή σιωπής παρατήρησα κάτι απλό και ταυτόχρονα σημαντικό, μόνο όταν είσαι σιωπηλός μπορείς να δεχτείς την γνώση, είτε αυτή προέρχεται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα (συνομιλητή, βιβλίο), είτε ακόμη και απευθείας από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Η σιωπή είναι χρυσός έλεγαν οι παλιοί. Στην εποχή μας αν δούμε κάποιον που δεν μιλάει πολύ, τον περνάμε για ηλίθιο, αντιμετωπίζουμε την εσωστρέφεια ως πρόβλημα (βέβαια δεν χρειάζεται κάποιος να μιλά πολύ για να είναι εξωστρεφής). Κάπως έτσι, φτάνω σε ένα συμπόσιο όπου ρώτησαν τον Σόλων, αν σιωπά επειδή δεν έχει τίποτα να πει ή επειδή είναι βλάκας κι εκείνος απάντησε: Κανένας βλάκας δεν μπορεί να μείνει σιωπηλός σε ένα συμπόσιο. Ακόμα και αν πρόκειται για κάποιον οικείο μας, που ξέρουμε ότι δεν έχει κάποιο πρόβλημα στην συμπεριφορά του, τον παρακινούμε: "Μίλα! Γιατί δε μιλάς; Τι έχεις και δεν μιλάς"; Δεν φταίει ο συνομιλητής, φταίει αυτός που δεν αντέχει τη σιωπή. Ο άνθρωπος που κάνει τα πάντα για να την αποφύγει. Πηγαίνει για τρέξιμο και βάζει μουσική στα αυτιά του, τρώει και ανοίγει την τηλεόραση για να χαζεύει, κάποιοι την ανοίγουν ακόμη και για να κοιμηθούν(!), τα πάντα για να μείνει το μυαλό απασχολημένο. Για ποιον λόγο; Επειδή, πόσο θλιβερό ακούγεται αυτό, ο άνθρωπος αυτός δεν αντέχει τις ίδιες του τις σκέψεις.

Πηγαίνουμε στην φύση, εκδρομές, μονοήμερα, διήμερα, όσο και όποτε μπορεί ο καθένας. Είναι μια αιώνια ανάγκη του ανθρώπου να βρίσκεται κοντά στην φύση και να ξεφεύγει από το έκτρωμα των πόλεων που δημιούργησε. Η φύση σπάνια είναι σιωπηλή, παρόλα αυτά υπάρχει πάντα αρμονία στους ήχους που θα ακούσεις. Το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων, ο ήχος του νερού που κυλάει, εκλαμβάνεται από τα αυτιά των ανθρώπων ως ησυχία. Δεν είναι μόνο οι χαμηλής έντασης ήχοι που μας ηρεμούν (ήσσον+ήχος) και μας φέρνουν κοντά στο κέντρο του εαυτού μας, είναι η σιωπή της άχρηστης πληροφορίας. Στην φύση, εκτός αν είσαι πρεζάκιας του διαδικτύου και ανοίξεις τα δεδομένα του κινητού τηλεφώνου σου για να μπεις στα μέιλ σου και στο facebook, ο θόρυβος της ασήμαντης πληροφορίας σταματά. Έχεις μπροστά σου, ότι είναι μπροστά σου. Βλέπεις, ακούς, μυρίζεις το τώρα και το εδώ. Δεν διαβάζεις εκτιμήσεις για το ύστερα, δεν ακούς ήχους - μουσικές από το παρελθόν, δεν βλέπεις εικόνες από κάπου αλλού. Γειώνεσαι, γίνεσαι άνθρωπος ξανά, γεμίζεις ζωή και αποφασίζεις πως θέλεις να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου.

Διάλογος από το βιβλίο «Των Θεών Η Επανάσταση» ανάμεσα στον Ηρακλή και τον Ατλαντή:

Και πώς διαλέγεις τρόπο ζωής, γιατρέ;

—Μην ακούγοντας κανέναν άλλον. Ό,τι διδάχτηκες, απ’ όπου επηρεάστηκες, ό,τι δεν είναι δικό σου, σβήσ’ το, να μείνει μόνο σιωπή.

—Και μόλις μείνει μόνο η σιωπή;

—Τότε θα σημαίνει πως είσαι σε καλό δρόμο, μπορείς να ακούσεις τον εαυτό σου. Κι ο εαυτός σου, να ξέρεις, έχει διαλέξει ήδη τρόπο ζωής. Απλώς, μέσα σε τόσο θόρυβο, τόσες απόψεις, τόσους φόβους και τόσα πιστεύω, πού να ακούσεις τη φωνή σου;

Πώς να ακούσεις τη φωνή σου μέσα σε τόση φασαρία; Πώς να βρεις αυτόν τον Θεό ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα στις εκκλησιές και κάτω από τα πετραχήλια; Πού να βρεις ένα μέρος σιωπηλό και άγιο να ακούσεις τον Θεό;

Πηγή: http://www.kulturosupa.gr