ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Maco Grello

Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο λευκό χαρτί, tabula rasa. Σύμφωνα με κάποιες θρησκείες κουβαλάμε εμπειρίες ή κάρμα από προηγούμενες ζωές, σύμφωνα με την χριστιανική κουβαλάμε το προπατορικό αμάρτημα. Όπως και να έχει είμαστε ένας πίνακας έτοιμος να δεχτούμε τα χρώματα της ζωής. Φωτεινά, έντονα, γκρίζα, σκούρα, μικρές τελείες, μακρόσυρτες γραμμές ή καμπύλες, πέφτουν πάνω μας και ζωγραφίζουν τον χαρακτήρα μας.

Πρώτοι ζωγράφοι οι γονείς μας. Όσα χρώματα και να πέσουν στον πίνακα μας, δεν θα σβήσουν ποτέ αυτά των γονιών. Ίσως κάποιοι να ζωγραφίσουν πάνω στις πρώτες μπογιές των γονιών μας, ίσως κάποια στιγμή εμείς να πάρουμε μια γόμα και να αρχίσουμε να σβήνουμε, τα πρώτα χρώματα όμως δύσκολα σβήνουν. Οι γονείς... Προσπαθούν να μας προφυλάξουν από κινδύνους και πολλές φορές μας μεταφέρουν τις φοβίες τους. Προσπαθούν να μας μάθουν πως να σχετιζόμαστε με τον υπόλοιπο κόσμο και μας περνάνε τις αξίες τους και τα ελαττώματα τους. Τα παιδιά έρχονται στην ζωή μας σαν φρέσκο αεράκι, δίνουν ζωή στη ζωή μας. Γεννιούνται ελεύθερα. Κι εμείς κάνουμε τα πάντα για να μην χάσουμε αυτή την πηγή αναζωογόνησης. Προσπαθούμε να κλείσουμε αυτό το αεράκι σε ένα κουτί για να μην το χάσουμε. Για να το προφυλάξουμε του βάζουμε όρια. Γονείς, φίλοι, γείτονες, όλοι μας. Τότε όμως χάνει την φρεσκάδα του, χάνει την δύναμη του, τις ιδιότητες του και παύει να είναι αυτό που είναι. Ας μην φυλακίζουμε την ζωντάνια τους, ας τα αφήσουμε ελεύθερα να μας οδηγήσουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει σχολή να σπουδάσει κάποιος γονιός, δεν γνωρίζουμε τι είναι καλό και τι κακό. Αργότερα αναγνωρίζουμε πως κάναμε λάθη αμέτρητα. Και όλοι γνωρίζουμε πως τα λάθη που είναι φτιαγμένα από αγάπη είναι αυτά που πονάνε περισσότερο.

Μετά τους γονείς αναλαμβάνουν το λευκό χαρτί ο στενός κύκλος της οικογένειας, η γιαγιά, ο παππούς, ο νονός, η νονά, η θεία, ο θείος, οι φίλοι του ζευγαριού. Ο καθένας τους βουτάει το πινέλο στη θήκη με τα χρώματα του και το ακουμπάει πάνω στο παιδί. Μην έχετε αυταπάτες, τα χρώματα του καθενός δεν είναι τυχαία ούτε μπορεί να τα επιλέξει ένα όμορφο πρωί που θα ξυπνήσει. Είναι εκεί, μέσα του, κάποιοι άλλοι ζωγράφισαν μέσα του σαν παιδί κι εκείνος επιλέγει μόνο που θα ακουμπήσει το πινέλο μέσα στον πίνακα του. Θα πιάσει χρώμα από το μαύρο, από το λευκό, από το κόκκινο; Από την κακία, την ζήλια, την συμπόνοια, την αγάπη; Αυτό το πινέλο λέγεται συμπεριφορά. Αν κάποιοι στην παιδική σου ηλικία φρόντισαν να σου μαυρίσουν τον πίνακα, έχεις πολύ δουλειά να κάνεις για να βρεις πάλι το λευκό, πολύ σβήσιμο για να βρεις τον αγνό εαυτό σου. Αν σου έδωσαν χρώματα φωτεινά, πάλι δύσκολα θα αρχίσεις να παραπατάς σε έναν σκοτεινό δρόμο.

Μετά από τους μεγαλύτερους ανθρώπους που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα και πως είναι οι καλύτεροι, έρχονται στην ζωή μας αυτοί που αντιλαμβάνονται την ζωγραφική σαν παιχνίδι. Είναι οι μικροί μας παιδικοί φίλοι! Παίζουμε μαζί τους, βουτάμε με τα δάχτυλα τα χρώματα μας και τα πασαλείβουμε πάνω τους κι αυτοί δεν φοβούνται να μας αδειάσουν όλο τον κουβά με την μπογιά πάνω στο κεφάλι μας. Γι αυτό οι σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά μπορεί να χαρακτηρίζονται από δίχως όρια αγάπη ή από βία όπως το μπούλινγκ. Το παιδί δίνει αυτό που έχει μέσα του, δεν έχει μάθει ακόμα να καταπιέζει σε μεγάλο βαθμό τα συναισθήματα του. Το παιδί δεν φοβάται να εκθέσει αυτό που πήρε από τους γονείς του γιατί πιστεύει πως ότι του δίνουν οι γονείς του είναι καλό.

Συνήθως την ίδια εποχή που γνωρίζουμε τους πρώτους μας φίλους έρχονται στην ζωή μας οι επαγγελματίες ζωγράφοι, οι ειδικοί. Πιστοποιημένοι από το κράτος, με ντεμοντέ χτένισμα συνήθως και περίσσια σοβαροφάνεια, είναι οι δάσκαλοι μας. Τα πρώτα εφτά χρόνια της ζωής μας λένε είναι τα πιο σημαντικά για τον χαρακτήρα μας αλλά θα περάσουν δεκαετίες ακόμα για να σταματήσουμε να διαμορφώνουμε το μέσα μας. Τι κάνει λοιπόν ο δάσκαλος; Εξετάζει ποιος είναι καλός στην παπαγαλία του προηγούμενου μαθήματος και μετά βάζει έναν μαθητή να διαβάσει δυνατά δυο σελίδες από το σχολικό βιβλίο, χτυπάει το κουδούνι, παίρνει το μεροκάματο και πάει σπίτι του; Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, τους έχω γνωρίσει προσωπικά στην σχολική μου εμπειρία. Υπάρχουν και αυτοί που πριν αρχίσουν το μάθημα αισθάνονται πως έχουν μια ύψιστη αποστολή, πως εκείνη την στιγμή για αυτό τον λόγο ήρθαν σε αυτό τον κόσμο. Κοιτάς στα μάτια έναν μαθητή, βλέπεις μέσα του. Κι όταν τελειώσει το μάθημα και κοιτάξεις ξανά μέσα του, θα δεις. Είναι πλέον πιο φωτεινά εκεί μέσα, η ψυχή του μετατοπίστηκε μια πιθαμή μακρυά από τα σκοτάδια, πλησίασε το φως. Όταν το δεις αυτό είσαι δάσκαλος.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά τα χρώματα που μας δόθηκαν από την αρχή της ζωής; Τι να δώσουμε; Τι να κρατήσουμε; Από που να αρχίσουμε; Πιστεύω πως πρέπει να αρχίσουμε τελειώνοντας. Να βάλουμε ένα τέλος στην μέχρι τώρα ζωή μας και να πούμε «ώπα,περίμενε». Βρες λίγο χρόνο να μην κάνεις τίποτα, να ξεκουραστείς. Κούραση δεν είναι μόνο η δουλειά, είναι και το να σκέφτεσαι συνεχώς τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Μεγάλη κούραση, αλήθεια! Περίμενε λοιπόν, στάσου μια στιγμή και άσε το θόρυβο να καταλαγιάσει. Τώρα παρατήρησε, ποιος είναι αυτός ο πίνακας μέσα σου, τι είναι αυτές οι ζωγραφιές μέσα σου που εκπέμπεις σε κάθε βήμα σου; Κράτα αυτές που γουστάρεις, εσύ, όχι οι άλλοι και μετά πάρε γόμα και σβήνε. Θα σβήσεις πολύ πράγμα! Πιστεύω, προκαταλήψεις, φοβίες, παράλογα αξιώματα, πρέπει... Μόλις τα σβήσεις συνειδητοποίησε ότι τώρα έχεις κάνει χώρο για μια νέα ζωή, που μόνο έτσι θα έρθει να σε βρει.

Με τους άλλους, με τους φίλους, τους γονείς, τα παιδιά, πως να τους βοηθήσω, τι να συμβουλέψω; Τίποτα απολύτως! Μείνε δίπλα τους, δώσε αυτό που έχεις μέσα σου και παρατήρησε τους. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις τα πάντα, όλες τις συμβουλές! Ειδικά με τα παιδιά σταμάτα να τα συμβουλεύεις, έχεις λιγότερα να τους προσφέρεις από ότι νομίζεις! Άστα να ανακαλύψουν τον κόσμο, τον εαυτό τους. Μην βάζεις τις φωνές με το παραμικρό επειδή θα λερώσει, θα σπάσει, θα φωνάξει. Το ότι βάλαμε εμείς τέτοιους κανόνες δεν σημαίνει ότι είναι και σωστοί, άπλα μας βολεύουν γιατί τα νευρά είναι σε κακή κατάσταση. Μην τους μιλάτε για τον θεό και γι αυτά που υποτίθεται ότι εμείς ξέρουμε, λες και ξέρουμε! Αφήστε τα να τον αναζητήσουν μόνα τους και αν σας ζητηθεί πείτε μια άποψη. Μην ντρέπεστε να πείτε «δεν ξέρω»! «Κανείς δεν ξέρει, τι θα έλεγες να βρεις εσύ μια απάντηση»; Θα ήταν πιο ειλικρινές. Λέω να αφήσουμε τα παιδιά να χρωματίσουν τον κόσμο του αύριο με τα χρώματα που τους δόθηκαν από τη γέννηση τους, είναι σίγουρα τα πιο αγνά, είναι ακριβώς αυτά που χρειάζεται ο κόσμος μας για να γίνει πιο όμορφος. Αυτά ξέρουν πως να το κάνουν, εμείς όχι πια. 

Πηγή: http://www.kulturosupa.gr