"Ο ΔΡΑΚΟΣ", ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ!

5 Μαρτίου 1956: Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Ο Δράκος», με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Θεωρείται μία από τις κορυφαίες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

....Πόσες μα πόσες φορές δεν έχετε νιώσει "μικροί", ασήμαντοι, μικρές ισοπεδωμένες ψυχούλες που ταξιδεύετε μέσα σε ένα σκληρό και γκρίζο πέλαγος της ζωής, που νιώθετε πληγωμένοι, με την πίκρα της απόρριψης διαρκώς να σας συντροφεύει, με το σκοτάδι να ντύνει την ύπαρξή σας....; πόσες ;;

Πόσες φορές σας περιγέλασαν για την αδυναμία σας ; για το τίποτά σας ; για το ότι δεν σας περιβάλει "όνομα", δεν σας περιβάλει αίγλη, δεν σας περιβάλλει αναγνωρισιμότητα.

Πόσες φορές δεν αφεθήκατε στην ιστορική συγκυρία να σας πάει, να σας ταξιδέψει σε ατραπούς που ουδέποτε διανοηθήκατε ότι θα διαβείτε ;

Και ...τότε...το ασήμαντο ανθρωπάκι.....που είναι μόνο, έρημο, απορριμένο, αδύναμο, μέσα από τις συμπτώσεις της τραγικότητας της ζωής, μεταμορώνεται σε "ΔΡΑΚΟ"...

Αποκτά αναγνωρισιμότητα στον γκρίζο Υπόκοσμο που ζεί υπό τη σκέπη του, ρημαγμένες ψυχές, μεταλλαγμένες συνειδήσεις, όνειρα ξεπουλημένα, εύκολες απαντήσεις..

Αποκτά δύναμη, Φως σε ένα κόσμο στο σκοτάδι........

Και....τότε όμως ακολουθεί την ειμαρμένη.......το πεπρωμένο....την Κάθαρση εν είδη Αρχαίας Τραγωδίας, καθώς η αποκάλυψη της αλήθειας είναι τραγική....

Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΡΥΛΟΣ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

"Ο ΔΡΑΚΟΣ"

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΥ

ΣΕΝΑΡΙΟ: ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Δευτέρα 5 Μάρτη 1956

ΤΟ ΘΕΜΑ

'Ενας φτωχός τραπεζοϋπάλληλος, ο ΘΩΜΑΣ (ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ), μόνος, ασήμαντος, μέσα στην απλή, πεζή και στεγνή ζωή του, με την μικροκαθημερινότητά του, προσπαθώντας να βιώσει τα όποια όνειρα του αναλογούν στον μικρόκοσμό του, άξαφνα, μέσα από μια φωτογραφία, μοιάζει καταπληκτικά με τον περιβόητο "ΔΡΑΚΟ", μια μορφή του Υποκόσμου της εποχής.

Η Ζωή του αλλάζει δραματικά καθώς μια συμμορία εποχής, που ετοιμάζεται να κλέψει αρχαία για να τα πουλήσει σε έναν μεγαλοΑρχαιοκάπηλο Αμερικάνο για να ζήσει το κάθε μέλος της το δικό της όνειρο, την δική της δραπέτευση στον "παράδεισο", τον εγκαθιδρύει σαν "ΗΓΕΤΗ" και "ΑΡΧΗΓΟ".

Ο Θωμάς αποδέχεται ΜΟΙΡΑΙΑ και ΑΒΟΥΛΑ τον νέο του ρόλο, αφήνοντας τον εαυτό του να "λάμψει" έστω για μια μοναδική αλλά και συνάμα ΤΡΑΓΙΚΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ στην ταπεινή ζωή του. 

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ της ΤΑΙΝΙΑΣ

Επτά μόλις χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Το κράτος των Νικητών. Η Αστυνομική τρομοκρατία, οι εξανδραποδισμοί, το ερήμωμα της υπαίθρου, η ξενητειά. Το Ρουφιανιλίκι, μόνιμη επωδός από τότε στην Κοινωνική μας ζωή, η Φτώχια, η εξαθλίωση, ο Υπόκοσμος δύο "κόσμων", αυτός της Μπέσας και της παραβατικής ανθρωπιάς και αυτός των μεγαλοαπατεώνων του παρασκηνίου.

Το ξεπούλημα της χώρας, συμβολικό στη μικρή συμμορία (Ελλην. Κράτος), όπου ξεπουλάει στον Αμερικάνο μεγαλοαπατεώνα (τυχαίο ; ) τα πολυτιμότερα αγάλματά του.....

ΤΟ ΕΙΔΟΣ της ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑΣ στον "ΔΡΑΚΟ"

Ο Μεγάλος δάσκαλος ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ δημιουργεί μια ταινία, Ελληνικότατη, βασισμένη στον ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΞΠΡΕΣΣΙΟΝΙΣΜΟ, (Ταινία απαισιόδοξη, σκοτεινή, γεμάτη πίκρα και μελαγχολία), στον ΙΤΑΛΙΚΟ ΝΕΟΡΕΑΛΙΣΜΟ (η δύναμη της Κοινωνικής πάλης, η αγωνία για μια καλύτερη ζωή, το αύριο...), δοσμένα όμως με μια βαθειά ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ, που αναδύεται με τρόπο μαγικό στην ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ όλων των μελών της συμμορίας λίγο πριν το "μεγάλο κόλπο".

Όλα αυτά δοσμένα σε ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΦΙΛΜ με Αμερικάνικα στοιχεία παραδοσιακού FILM NOIR και με τι άλλο, με την συγκλονιστική ΜΟΥΣΙΚΗ του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ.

ΒΡΑΒΕΙΑ-ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

O "ΔΡΑΚΟΣ" θεωρείται η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΤΑΙΝΙΑ του Ελληνικού Κινηματογράφου από καταβολής του....

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 1956

Διακρίση που προκαλεί ρίγος για την ιστορία του Κινηματογράφου....

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

σε ένα σενάριο, που πραγματικά τσακίζει "κόκκαλα", σε ένα σενάριο, που σκιαγραφεί με τρόπο μοναδικό μια ολάκερη Κοινωνία εκείνης της εποχής, με μια λέξη ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

Ο μεγάλος Κινηματογραφικός δημιουργός, μνημείο της Ελληνικής τέχνης....αποτυπώνει ένα ανεπανάληπτο έργο τέχνης, με πενιχρά μέσα αλλά με θησαυρό έμπνευσης..

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ

Ο Μουσουργός του έρωτα, του λυρισμού, των συμβόλων, των παθών, δίνει στο "ΔΡΑΚΟ" κομμάτι του μεγαλείου του και της μουσικής του διάνοιας.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός στο απώγειο της Κινηματογραφικής του ιδιοφυιίας.

Μονάχα εκείνος θα μπορούσε να ενσαρκώσει με τρόπο ψυχεδελικό, με τρόπο εσωστρεφή, το ασήμαντο εκείνο ανθρωπάκι, τον Τραπεζικό Υπάλληλο τον Θωμά, να μετατρέπεται και να αποδέχεται στωικά, παράξενα, μοιραία το ρόλο του και την "μετατροπή" του σε ΔΡΑΚΟ.....

Στέκεται με τρόπο εκτυφλωτικό ανάμεσα στον υπόκοσμο, γεμάτος αποθέωση, καταξιωση, που ; όχι εκεί που ζητούσε και πάλευε μια ζωή αλλά στη "νύχτα", στην "παραβατικότητα", στο "παράνομο", στο "απεχθές".

Ποια μοίρα αλήθεια τον έφερε σε τέτοια μετάλλαξη ;;;

Ποια μοίρα τον οδηγεί στην ΚΟΡΥΦΩΣΗ του ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ του ΔΡΑΜΑΤΟΣ...

Απίστευτη ερμηνεία φίλες και φίλοι,

βγαλμένη μέσα από το Μύθο, από το Κινηματογραφικό απόλυτο.

Μάτια λυπημένα, ανέκφραστα, σιωπή, νεκρική νωχελικότητα, φωνή σαν κλάμα ψυχής και καρδιάς...

Τα μάτια του ΝΤΙΝΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, ειδικά τις στιγμές που βγάζει τα Δημοσιοϋπαλληλικά του γυαλιά, είναι μοναδικά για τη λύπη και το πρόσωπό του για τη μοναξιά του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

ο μεγάλος, σεμνός τούτος Ηθοποιός, διαχρονικός Υπηρέτης του Ελληνικού Κινηματογράφου, δίνει και εδώ την παρουσία του, μοιραίος, καταλυτικός, καθοριστικός, σαν ο μικρός επικεφαλής της συμμορίας.

Ερμηνεία αληθινή, γεμάτη πόνο, εσωτερική δύναμη, έκφραση και απόγνωση.

Η Τελευταία σκηνή τους με τον ΝΤΙΝΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ να παρακολουθεί τα τελευταία νεκρώσιμα βήματά του στο δρόμο είναι συγκλονιστική.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Γυναικεία παρουσία, διακριτική πλην όμως καθοριστική για το ύφος και το δέσιμο της ταινίας...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ

Δεν χρειάζεται να πούμε λέξη για τη συμμετοχή και την ερμηνεία του θρυλικού ΘΑΝΑΣΗ μας, στον "ΔΡΑΚΟ".

Ο μεγάλος ηθοποιός μας, έχει την απαράμιλλη δυνατότητα να υπογραμμίζει μοναδικά την παρουσία του σε ταινίες με ύφος που από πρώη ματιά είναι "κόντρα" στο ύφος του.

Ο Κούνδουρος καινοτομεί και σκηνοθετικά. Ρεαλιστικές σκηνές, κοντινά πλάνα και σιωπηρές σκηνές διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή. Η σκηνοθεσία χαρίζει στη ταινία γνήσια cult στιγμιότυπα και μια αίσθηση μελαγχολίας για μια κοινωνία δύσκολη και άγρια.

Η μουσική, σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό, χαρίζουν ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ κι ένα μοναδικό αίσθημα φόβου για μια αόρατη απειλή.

Ο Δράκος είναι, τελικά, ένα πολιτικό δράμα. Πολιτικό, όχι με την έννοια της πολιτικής, αλλά με αυτή του πολίτη, του ατόμου που ζει και βιώνει καθημερινά τα αποτελέσματα της πολιτικής και των πολιτικών. Μπορεί σε στιγμές να είναι αργό και να κουράζει το άμαθο μάτι, δείτε το όμως γιατί πρόκειται για την απαρχή του ποιοτικού ελληνικού κινηματογράφου και γιατί θα σας χαρίσει ένα φινάλε τραγικό με πολλή τροφή για σκέψη.

Το τραγικό και μεγάλο Φινάλε......

Ο Θανάσης, ο "ΔΡΑΚΟΣ" αποχωρεί από σκηνής και ζωής, σιωπηρά, σεμνά, διακριτικά και αθόρυβα όπως ήρθε, στο ξημέρωμα στο δρόμο, με τον Γιάννη Αργύρη να εκλιπαρεί για συχωρεση,.......

Ο "Δράκος" φεύγει, παραδίνεται στην άκρη του λιμανιού χωρίς να βγάλει άχνα, χωρίς να ενοχλήσει, όπως δεν ενόχλησε ποτέ.....! να φεύγει εκεί αγκαλιά με τους εργάτες, πάνω στην πλατφόρμα του φορτηγού, γαληνεμένος ; δικαιωμένος ;; όχι....! μονάχα με κατευώδιο μια Γυναικεία μορφή, την Μαργαρίτα Παπαγεωργίου να τον ξεπροβοδίζει στην έξοδό του από σκηνής και ζωής.....μοιραία, βουβά, με την ΣΙΩΠΗ να ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ όσο ποτέ...... 

Πηγή: http://cinefil.pblogs.gr