ΓΥΜΝΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ!

Γιώργος Καμπής

Περίεργες μέρες οι γιορτές. Και δη τα Χριστούγεννα. Σαν κάτι να ακουμπάει τον κόσμο και να τον αλλάζει.

Να τον μετατρέπει σε αυτό που ο καθένας θα ήθελε να είναι σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Συμπονετικός, αλληλέγγυος, αλτρουιστής, υπομονετικός. Καλός. Ίσως επειδή θέλει οι τελευταίες ανάσες του στο έτος που φεύγει να μην είναι βαριές και να μην βρωμάνε απόγνωση. Να είναι ελαφριές σαν πούπουλο, σαν ένα ωραίο όνειρο που σου αφήνει αυτή τη γλυκιά νοσταλγία μόλις ξυπνήσεις.

Αλλάζει ο κόσμος στις γιορτές. Πριν από αυτές έβγαινα έξω και σκόνταφτα στο δρόμο σε ελπίδες παρατημένες, χιλιάδες ελπίδες που κείτονταν χάμω και όσο κι αν ήθελα να τις αποφύγω πάντα θα πατούσα κάποια. Τώρα σχεδόν όλοι βγήκαν έξω και μάζεψε ο καθένας τη δικιά του ελπίδα. Την πήγε σπίτι, την έντυσε, την έπλυνε, την καθάρισε και την τάισε με ό,τι μπόρεσε. Να μεγαλώσει, να καρδαμώσει. Την έβαλε στο γιορτινό τραπέζι, μαζί του, αχώριστοι, σιαμαίοι. Σε λίγες μέρες όμως κι όταν οι γιορτές τελειώσουν θα την παραμελήσει πάλι. Θα την αφήσει νηστική, βρώμικη θα τη ξεκολλήσει από πάνω του και θα την πετάξει πάλι σε καμιά γωνιά του δρόμου. Να σπαρταράει. Πάλι.

Όπως και να’χει μαζί με τους ανθρώπους αλλάζει και το τοπίο. Φώτα, φωτάκια, δέντρα στολισμένα, παιδικές χαρούμενες φωνές που έχουν τη δύναμη και διαλύουν και το τελευταίο φρούριο της απελπισίας. Παιδιά. Ίσως εκεί να είναι το κλειδί. Δεν ξέρω γιατί αλλά όλοι μας σχεδόν ξεχνάμε πως υπήρξαμε παιδιά. Λες και γεννηθήκαμε 25άρηδες. Και βγήκαμε στο στίβο να φτιάξουμε τις ζωές μας, πατώντας ο ένας στη ζωή του άλλου. Σε ένα αγώνα δρόμου όπου χρησιμοποιούμε τις πιο ύπουλες μεθόδους για να βγούμε πρώτοι. Ίσως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν όλοι γινόμασταν οι άνθρωποι που θα θέλαμε να γίνουμε όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά πού χρόνος για τέτοια. Πρέπει να βάλω τρικλοποδιά στον διπλανό μου για να του φάω τη θέση. Ή εγώ ή αυτός. Και μέχρι να βρω τη δύναμη να θυσιαστώ θα βάζω τρικλοποδιές να σωθώ. Δεν όρισα εγώ το παιχνίδι. Με πέταξαν μέσα και μου είπαν ό,τι καταφέρεις. Κι εγώ απλώς συνεχίζω να προσπαθώ και προσπαθώ να συνεχίζω.

Αλλά αυτές τις μέρες έχουμε αφήσει τις τρικλοποδιές. Ένα διάλειμμα μπας κι αναθεωρήσουμε. Μπας και δούμε τα πράγματα αλλιώς και πούμε «ρε μήπως να γινόμασταν ξανά παιδιά όπου όλοι παίζαμε μαζί,ενωμένοι, αγκαλιασμένοι και προπάντως μονοιασμένοι;» Μακάρι. Μακάρι αυτή η παύση να μας γλυκάνει και να γίνει όχι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Αυτή είναι η ευχή μου για το νέο χρόνο που έρχεται. Να μην είναι οι άνθρωποι γυμνά στολίδια. Να ντυθούν ο ένας με την αγάπη του άλλου. Να μην ξανακρυώσουν. Κι ίσως να μην χρειάζεται να πετάμε τις ελπίδες μας στους δρόμους. Να γεμίσουν μόνο από χειραψίες ζεστές, από αγκαλιές πραγματικές κι από υπομονή. Γιατί κι η υπομονή έχει τα όνειρά της. Και γι’αυτά, για μας, αξίζει να προσπαθήσουμε. Χρόνια μας πολλά.

Πηγή: https://geokabis.wordpress.com