ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και μια παλιά παροιμία λέει: "σβήσε τη φωτιά του γείτονά σου, να γλιτώσει το δικό σου σπίτι. "Μία δεύτερη λέει: "να λείψει το πιπέρι μου, να δω τη μαγεριά σου. "Και μια τρίτη: "βοηθάει ο αφέντης του αφεντός κι ο άρχοντας του αρχόντου."

Άνθρωποι βρίσκονται στη ζωή μας πολλοί. Έχουμε συναναστροφές από όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας. Μα οι φίλοι είναι μία κατηγορία ανθρώπων από τις πιο πολύτιμες.
Οι φίλοι μας υπάρχουν στη ζωή μας και είναι ευλογία. Η βοήθεια που παίρνουμε από τους φίλους μας, είναι κυρίως η αποδοχή. Αποδέχονται το είναι μας όπως είναι, χωρίς κριτικές και απαιτήσεις. Αποδέχονται τον χαρακτήρα μας, με όλες τις ιδιαιτερότητές του και δεν ζητούν αντάλλαγμα. Η βοήθεια που μας προσφέρουν όταν τη χρειαστούμε, είναι ανιδιοτελείς. Και το σημαντικότερο από όλα: επιλέγουμε εμείς τους φίλους μας.

Μερικές φορές, τυγχάνει οι φίλοι να γίνουν δυσάρεστοι. Γιατί λένε αλήθειες που δεν μας αρέσουν. Γιατί σαν τρίτοι είναι περισσότερο αντικειμενικοί απέναντι σε μια κατάσταση. Γιατί εμείς τους έχουμε επιτρέψει να καθορίζουν μέρος των επιλογών μας και κατ επέκταση να μας πατρονάρουν. Με αποτέλεσμα να μας παρασύρουν σε δρόμους ξένους προς την δική μας προσωπικότητα. Και τότε, τί; Τότε έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Η στιγμή που προβληματιζόμαστε μέσα μας αν ο φίλος μας βοηθά ή μας οδηγεί στο χειρότερο. Όταν θα φθάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο, το καμπανάκι χτυπά για να μας προειδοποιήσει ότι ο φίλος μας μάλλον άλλαξε τα συναισθήματά του απέναντί μας.

Και τότε μια ουσιαστική συζήτηση μπορεί να επαναφέρει τη φιλία στη παλιά της βάση. Αν όχι, οι επιλογές είναι πολλές.

Υπάρχει αγνή φιλία; Υπάρχει φιλία ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα; Είναι προσωποποιημένες οι απαντήσεις. Σαφώς αν ανατρέξουμε στο παρελθόν μας, κάποια στιγμή, μπορεί και να έχουμε προδοθεί από κάποιον φίλο. Και να πονέσαμε πολύ για αυτή την απομάκρυνση. Όμως όπως λέει και μια ακόμα λαϊκή ρήση:"Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου, γιατί τους εχθρούς μου τους ξέρω".

Στην προσπάθειά μας να ξεδιαλύνουμε πρόσωπα και καταστάσεις που μας ταλαιπωρούν, εμπιστευόμαστε τους φίλους μας σε σημείο προσκολλήσεως. Τόσο που πια να ΄καταλήγουμε άβουλα πιόνια στις προθέσεις τους. Η επιρροή που ασκούν πάνω μας, μπορεί να φθάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να χάνουμε τον εαυτό μας. Και να συνειδητοποιούμε κάποια στιγμή, ότι οι αποφάσεις μας ήταν αποτέλεσμα λάθος επιλογών. Και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Και τότε τρέχουμε να περισώσουμε ότι έχει απομείνει.

Άξιζε άραγε όλη αυτή η διαδρομή; Ναι, γιατί κάθε τι που γίνεται, γίνεται πάντα για κάποιον λόγο. Και ο λόγος είναι ότι ότι παθαίνουμε είναι για καλό, γιατί δεν υπάρχει κακό χωρίς καλό και γιατί έτσι βοηθιόμαστε στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

*Πολιτικός Επιστήμων