ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Μιζέρια. Κατ’ αρχάς, δεν ντρέπεται αυτός ο άνθρωπος να κυκλοφορεί με ένα βρώμικο σημειωματάριο; (Αλλά και πώς θα είναι τα νύχια του, αναρωτιέμαι...) Επειτα η προέλευση του σημειωματαρίου: από την Τιφλίδα της Γεωργίας! Γεγονός που υποδηλώνει ότι ο κάτοχος του σημειωματαρίου πήγε στην Τιφλίδα και του άρεσε. Τέλος, η επιγραφή «ΔΗ.ΣΥ.» με στυλό και τα διακοσμητικά σχήματα τριγύρω είναι το μόνο σωστό: το μόνο που θα μπορούσε να ταιριάζει με τα δύο προηγούμενα...

Με όσα έχουμε δει, τίποτε πια δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει· ούτε και αυτό: Στη χώρα όπου δεν γίνονται πλειστηριασμοί επειδή ο τραμπουκισμός που ασκείται δήθεν εν ονόματι του λαού υπερισχύει του νόμου, η τυπογραφική επιχείρηση που εμπλέκεται στην υπόθεση των πλαστών εισιτηρίων των μέσων συγκοινωνίας κέρδισε διαγωνισμό του υπουργείου Υποδομών για την εκτύπωση εντύπων.
Δεν είναι υπέροχο; Είναι από αυτά που ανήκουν στην ειδησεογραφική κατηγορία «μόνο στην Ελλάδα». Μόνον εδώ, υπό συνθήκες Υπαρκτού Ελληνισμού, πραγματώνονται στον δημόσιο βίο μορφές του παραλόγου, που εξευτελίζουν την έννοια της κοινής λογικής. Είναι, υποθέτω, κομμάτι της «ιδιοπροσωπίας» μας, που έλεγε ο Μακαριστός.

Στις εγκαταστάσεις της εταιρείας είχαν βρεθεί πέρυσι 60.000 πλαστά εισιτήρια. Οι κατά τον νόμο υπεύθυνοι συνελήφθησαν και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Τότε, ο ΟΑΣΑ, όπως και τα ΕΛΤΑ και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έσπευσαν να καταγγείλουν τις συμβάσεις με την εταιρεία. Πώς γίνεται τώρα η ίδια εταιρεία να συμμετέχει σε διαγωνισμό και να τον κερδίζει; Χωρίς τελεσίδικη απόφαση, λέει το υπουργείο, δεν μπορεί να αποκλεισθεί η συμμετοχή της σε διαγωνισμό.

Από την άλλη πλευρά, το μέγεθος του έργου είναι αστείο: μόλις 12.540 ευρώ. Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στην προκειμένη περίπτωση το παράλογο εντάσσεται σε αυτό που ένας υπουργός ονόμασε, χθες από το βήμα της Βουλής, «η ανθρωποκεντρική μας πολιτική». Δώδεκα χιλιάδες, για να καλύψουν οι κατηγορούμενοι τα δικαστικά έξοδα ενόψει της δίκης τους· δηλαδή, για να έχουν μια δίκαιη δίκη. Με μία λέξη, βούρδες. Άλλωστε, τη σχετική απόφαση υπέγραψε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Υποδομών, ονόματι Αθανάσιος Βούρδας.

Ξαφνικές επισκέψεις

Είναι, που λέει ο λόγος, σαν να τσακώνεσαι με τη γυναίκα σου ή σαν να κάνεις σεξ με τη γυναίκα σου και ξαφνικά να ανοίγει η πόρτα και να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο η παιδική χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έτσι νομίζω ότι πρέπει να νιώθουν στην αίθουσα της Ολομέλειας, όταν ξαφνικά ο προεδρεύων της Βουλής διακόπτει τον υπό εξέλιξη καβγά για να ανακοινώσει ότι οι μαθητές του τάδε σχολείου παρακολουθούν τις εργασίες (sic) από το δείνα θεωρείο κ.λπ., κ.λπ. Κανονικά, θέλω να πω, οι βουλευτές θα έπρεπε να ντρέπονται κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, αφού άλλωστε οι καβγάδες τους συχνά έχουν ένα χαρακτήρα οικογενειακό και ενίοτε σεξουαλικό.

Ωστόσο, ποτέ δεν έχω παρατηρήσει ντροπή, ούτε καν αμηχανία στους βουλευτές. Η συνήθης αντίδραση είναι βαρεμάρα και ανυπομονησία: Ο προεδρεύων διαβάζει τροχάδην το χαρτί που του έχουν δώσει, ακολουθεί ένας απροσδιόριστος θόρυβος που θυμίζει χειροκρότημα και δεν διαρκεί ποτέ άνω των τριών δευτερολέπτων και ο καβγάς συνεχίζεται κανονικά. Προφανώς, η πολιτική απαιτεί ένα ιδιαίτερο είδος αναισθησίας – όπως άλλωστε και η δημοσιογραφία απαιτεί το δικό της. Πάντως, επειδή η προσφώνηση στις περιπτώσεις αυτές έχει στερεοτυπικό χαρακτήρα, προτείνω μια μεταβολή της διατύπωσης, για χάρη της γλωσσικής ακρίβειας. Συγκεκριμένα, λέει ο προεδρεύων: «Αφού ξεναγήθηκαν (σ.σ. οι μαθητές) στους χώρους του κτιρίου και ενημερώθηκαν για την οργάνωση και τη λειτουργία της Βουλής, τώρα παρακολουθούν από το τάδε θεωρείο». Απλώς, το «παρακολουθούν» να αντικατασταθεί από το «θαυμάζουν»...

R.I.P.

Τον δημοσιογράφο Βασίλη Μπεσκένη, που πέθανε από καρδιακή ανακοπή στα 43 του και κηδεύεται σήμερα στις 11 π.μ. στην Ανω Γλυφάδα, δεν τον γνώριζα προσωπικά. Ομως τον εκτιμούσα πολύ για τη δουλειά του μέσα από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και, γι’ αυτό, τον παρακολουθούσα σταθερά. Τα στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίζει δεν τα βρίσκουμε συχνά στον χώρο της δημοσιογραφίας. Ηταν, πρώτα, ότι ο δημοσιογραφικός λόγος του Μπεσκένη ήταν προϊόν της δικής του σκέψης, όχι αναπαραγωγή των σκέψεων άλλων· ως δημοσιογράφος, δηλαδή, είχε προσωπικότητα. Επειτα ήταν ότι ο Μπεσκένης είχε συνείδηση αυτού που γνώριζε από εκείνο το οποίο δεν γνώριζε· ποτέ δεν τα μπέρδευε αυτά, μιλούσε μέσα στα όρια της γνώσης του και δεν έκρυβε την άγνοιά του. Αυτά τα δύο στοιχεία ήσαν τα πειστήρια της εντιμότητάς του και, βέβαια, έδεναν ωραία με το λιτό, ξηρό, απαισιόδοξο χιούμορ του.

Όλο έλεγα, κάθε φορά που τον άκουγα από το ραδιόφωνο, ότι αυτόν τον τύπο πρέπει να πάω να τον βρω και να τον γνωρίσω! Πανεύκολο, αφού ήμασταν στο ίδιο κτίριο. Όλο το ανέβαλλα. Άλλωστε, επειδή τον καταλάβαινα μέσα από τη δουλειά του, ένιωθα ότι τον ήξερα. Κυρίως, όμως, το ανέβαλλα, επειδή θεωρούσα δεδομένο ότι ο Βασίλης θα ήταν εκεί και αύριο και μεθαύριο και σε έξι μήνες... Αντί μελοδραματισμών –που τους απεχθανόταν ο εκλιπών και θα τους χλεύαζε– εγώ προτιμώ να πάρω ένα μάθημα από το ξαφνικό τέλος του Βασίλη. Ας μην αφήνουμε τον χρόνο να περνάει, αν έχουμε κάτι να πούμε στους άλλους. Ποτέ δεν ξέρεις πότε «το τέλος ο χρόνος απαιτεί», για να θυμηθώ τον Επιτάφιο του Σεικίλου, που πολύ θα άρεσε στον Βασίλη, είμαι βέβαιος.

Πηγή: kathimerini.gr