Αγαπημένε, στα 'χω άσχημα τα νέα. Με τα μαθηματικά, δε βγαίνω. Τις έκανα, για να σε μάθω, όλες μου τις εξισώσεις. Απέτυχα με όλους τους δυνατούς τους τρόπους. Παράλληλα, μεγάλωσα. Και κάπως γέλασα. Παραμεγάλωσα για να σε περιπλέκω τόσο. Θα ‘πρεπε να μου ήσουν ζήτημα απλό. Και δεν είσαι. Το συμπέρασμά μου, το ‘βγαλα.
Θα σταματήσω. Θα πάψω πια να σε περιπλέκω. Τα τετράδιά μου θα τα κλείσω. Θα πιάσω καινούργια. Σ’ αυτά δε θα γράψω τίποτα σχετικό με σένα. Και πίσω απ’ αυτό θα υπάρχει μία μόνο θεωρία.
Έρχεται η στιγμή που κι ο επιμένων ξενερώνει. Γιατί κουράστηκα πια κι εσύ μου τέλειωσες. Δε θα σε κυνηγήσω, ρε. Να τον βρεις το δρόμο σου και να ‘ρθεις. Το βρίσκεις κάπως επιθετικό; Πράγματι, είναι. Σε χάλασε; Με την πάρτη σου όσοι ξενέρωσαν, σε χάλασε; Που μαζί σου πια όσοι θες δε θ’ ασχολούνται; Για πες. Πώς θα τις γεμίζεις τώρα τις ώρες σου; Ξεβολεύτηκες. Εντάξει, δεν τρέχει και θέμα φοβερό. Θα τη βρεις πάλι την άκρη σου.
Μα δεν είναι έτσι απλό, θα μου πεις και «Μη μ’ αφήσεις, γιατί η αγάπη μας είναι ροζ κι έχει πορτοκαλί κορδέλες». Τόση είναι η ιδιαιτερότητα που εμπεριέχεις. Κράτα την αγάπη σου τη ροζ και τις κορδέλες να στολίζεσαι. Καν’ τες -ίσως- και λουρί, να ‘χεις να τραβάς και τους επόμενους.
Τα ‘φτιαξες λάθος στο μυαλό σου, αγαπημένε. Διότι όσο αγαπημένος κι αν είσαι, έρχεται η στιγμή που ο κόσμος παύει να περιστρέφεται γύρω σου. Δεν είσαι πια το κέντρο κανενός και πιθανόν να χάνεις και το ίδιο, το δικό σου.
Έρχεται η στιγμή που θα πάψουν να ζητούν την προσοχή σου. Δεν την έδωσες στην ώρα της κι ασφαλώς κι αντικαταστάθηκε. Εσύ κι η προσοχή σου. Αυτόματα, απορρίπτεται ό,τι είσαι και σε προσδιορίζει. Διότι τυχαίνει, όπως βλέπεις, οι άνθρωποι που προσδιορίζονται από σένα να ‘χουν πού και πού και τα δικά τους κέντρα. Στο υπενθυμίζω, επειδή τα ξέχασες.
Τα κέντρα συχνά επιστρέφουν και τους φτιάχνουν γραμμή καινούργια. Και τούτη η γραμμή, δεν περνά πια από πάνω σου. Τώρα είσαι άχρωμος. Αναποδιές, συμβαίνουν. Μα εσύ, φτιάχνεις τις δικές σου. Παρατηρήσεις για τα γούστα σου, δε θα σου κάνω.
Είναι που απογοητεύεις, ρε αγαπημένε. Κι είναι που πας και φτιάχνεις προσδοκίες. Γι’ αυτό μόνο, είναι κρίμα. Μα αυτά είναι ψιλοπράγματα και ξεπερνιούνται. Ό,τι, ας πούμε, δεν ξεπερνιέται είναι η ταλαιπωρία. Τον εγκεφαλικό τον πόλεμό σου, δεν το χρειαζόμουν. Αυτό, για παράδειγμα, δεν ξεπερνιέται.
Πιθανόν, να απογοτεύτηκες κι εσύ. Δεν περίμενες ποτέ πως κάποτε, κάπως από σένα θα έφευγα. Κρίμα. Παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά. Ωστόσο, συνέβη και θα ‘πρεπε γι’ αυτό να ένιωθες μια κάποια υπερηφάνια. Δεν ήταν δα και μικρό το δέσιμο.
Εγώ την έφτιαξα την καινούργια τη γραμμή μου. Κι είναι μαύρη, ώστε κι αν ποτέ περάσει από πάνω σου να μη φαίνεσαι. Έτσι το ‘χτισα το κέντρο μου. Προτείνω να μην το ξαναπλησιάσεις. Μου πήρε να το στήσω χρόνο μπόλικο. Να το χαρώ για λίγο.
Στο μεταξύ, φτιάξε κι εσύ δικό σου άλλο. Δε λέει να μένεις στην απέξω. Σειρά σου τώρα να περιστραφείς γύρω απ’ το δικό μου.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη – pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.