ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΙΛΑ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΥ, ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ, ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ!

Τω αυτώ μηνί Λ’, μνήμη των Αγίων Αποστόλων Σίλα, και Σιλουανού, Επαινετού, Κρήσκεντος, και Ανδρονίκου.

Εις τον Σίλαν και Σιλουανόν.

Τους κήρυκάς σου Σιλουανόν και Σίλαν,

Σώτερ θανόντας, πώς ακηρύκτους λίπω;

Εις τον Επαινετόν.

Σε αγαπητόν Παύλος ιστορεί μέγας,

Καλών απαρχήν της Αχαΐας όλης.

Εις τον Κρήσκεντα και Ανδρόνικον.

Κρήσκης και Ανδρόνικος οι μύσται Λόγου,

Βλέπουσι νυν πρόσωπον του Θεού Λόγου.

Τέσσαρες εξέθανον μύσται Θεοίο εν τριακοστή.

Ούτοι ήτον από τους Εβδομήκοντα Αποστόλους, και ο μεν Σίλας εκοπίαζε μαζί με τον Απόστολον Παύλον, τον κοπιάσαντα εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου, περισσότερον από τους άλλους Αποστόλους. Όθεν είναι γεγραμμένον εις τας Πράξεις· «Παύλος δε επιλεξάμενος Σίλαν, εξήλθε» (Πραξ. ιε’, 40), ύστερον δε από πολύν καιρόν, έγινεν Επίσκοπος της Κορίνθου. Όθεν εβεβαίονε τας προς Κορινθίους αποσταλείσας δύω Επιστολάς του Παύλου, και τους εν Κορίνθω κατοικούντας, μετέβαλεν εις το καλλίτερον. Και ύστερα αφ’ ου εκοπίασε πολλά, και εστήριξεν όλους εις την πίστιν του Χριστού, απήλθε προς Κύριον. Ο δε Άγιος Σιλουανός έγινεν Επίσκοπος Θεσσαλονίκης, και υπέμεινε πολλούς και αλλεπαλλήλους κινδύνους δια την του Χριστού πίστιν. Επειδή οι Θεσσαλονικείς ήτον επιτήδειοι εις τας συστροφάς και σοφίσματα των λόγων. Καλώς λοιπόν και αυτός αγωνισάμενος, απήλθε προς τον ποθούμενον Κύριον. Ο δε Άγιος Απόστολος Επαινετός, ήτον και αυτός από τους Εβδομήκοντα, και έγινεν Επίσκοπος εις την Καρθαγένην, ήτοι εις το νυν λεγόμενον Τούνεζι. Πολλούς δε πειρασμούς και θλίψεις παθών από τους εκεί κατοικούντας Έλληνας, πολλούς μετέβαλεν από την ειδωλολατρείαν εις την θεογνωσίαν, και ούτως απήλθε προς Κύριον (1). Αλλά και ο Άγιος Απόστολος Κρήσκης, ένας ήτον από τους Εβδομήκοντα, τον οποίον αναφέρει ο Παύλος εις την προς Τιμόθεον Επιστολήν λέγων· «Κρήσκης επορεύθη εις Γαλατίαν» (Β’ Τιμοθ. δ’, 10). Ούτος λοιπόν γενόμενος Επίσκοπος της Χαλκηδόνος, έδειξεν εις πολλούς πεπλανημένους την στράταν της θεογνωσίας. Και κατακρίνας εν τη σαρκί αυτού την κατάκριτον αμαρτίαν, και πολλούς ακατακρίτους ποιήσας δια της πίστεως και αρετής, προς Κύριον εξεδήμησεν (2).

(1) Περί τούτου γράφει ο Παύλος εν τη προς Ρωμαίους Επιστολή· «Ασπάσασθε Επαινετόν τον αγαπητόν μου, όστις εστίν απαρχή της Αχαΐας εν Χριστώ» (Ρωμ. ις’, 5). Περί δε του Ανδρονίκου, όρα εις την δεκάτην εβδόμην του Μαΐου, όπου μετά Ιουνίας εορτάζεται, και το Συναξάριον αυτού γράφεται. Περί δε της ευρέσεως του λειψάνου του Ανδρονίκου, όρα εις τας εικοσιδύω Φευρουαρίου.

(2) Ο Κρήσκης ούτος φαίνεται να ήναι ο ίδιος εκείνος, οπού εχειροτόνησεν ο Πέτρος και ο Παύλος, ως εν τω Συναξαρίω του Παγκρατίου Ταυρομενίου οράται κατά την ενάτην του παρόντος Ιουλίου. Περί των Εβδομήκοντα Αποστόλων, όρα εις την τετάρτην του Ιαννουαρίου.

*

Τη αυτή ημέρα της Αγίας Μάρτυρος Ιουλίττης της εκ Καισαρείας.

Ως αχλυώδες και το πυρ της καμίνου,

Προς την καλήν λάμπουσαν ην Ιουλίτταν.

Αύτη εκατάγετο από την Καισάρειαν της Καππαδοκίας, την οποίαν και ο μέγας Βασίλειος ετίμησε με εγκώμιον. Αύτη λοιπόν είχε κρίσιν με ένα άνθρωπον άρπαγον και πλεονέκτην, ο οποίος έκοψε μεν το περισσότερον μέρος από τα υποστατικά της, οικειοποιήθη δε αδίκως τα χωράφια και χωρία και ζώα και δούλους, και όλην την της ζωής της κυβέρνησιν. Καταφρονήσας γαρ το δίκαιον ο φιλάδικος, ακούμβιζε και εστερεόνετο επάνω εις συκοφαντίας, εις ψευδολογίας, εις ψευδομαρτυρίας, και εις το να δίδη δώρα τοις κριταίς. Επειδή δε η Αγία άρχισε να φανερόνη την τυραννίαν και τον πλεονεκτικόν τρόπον, οπού εμεταχειρίζετο εναντίον της ο άνθρωπος εκείνος, τούτου χάριν παρευθύς ο αδικητής εδιάβαλεν αυτήν εις τον άρχοντα της Καισαρείας λέγων ότι είναι Χριστιανή, και ότι δεν λατρεύει τους θεούς του βασιλέως, και ότι ως τοιαύτη, δεν πρέπει να μετέχη από τα κοινά εις τους άλλους Έλληνας υποστατικά. Η δε Αγία δεν ηθέλησεν ούτε να ιδή ολότελα εις τα παρόντα του κόσμου πράγματα, αλλά καταφρονήσασα όλα της τα υπάρχοντα, ας χαθή, είπε, και ας αφανισθή η ζωή αύτη και η του κόσμου δόξα και ο πλούτος. Διατί εγώ δεν θέλω αρνηθώ δι’ αυτά τον δημιουργόν μου Θεόν και ποιητήν των απάντων. Παρευθύς λοιπόν ο άδικος κριτής, έρριψε την Αγίαν μέσα εις ένα αναμμένον καμίνι. Το δε καμίνι ενηγκαλίσθη το σώμα της Αγίας, ωσάν ένας θάλαμος φωτεινός, και την μεν ψυχήν της, ανέπεμψε εις τας ουρανίας Μονάς, το δε σώμα της, διαφύλαξεν άφλεκτον και ακέραιον, δια να έχουν αυτό παρηγορίαν και ιατρείον οι συγγενείς της, και όλοι οι πιστοί Χριστιανοί.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

Πηγή: https://www.koinoniaorthodoxias.org