ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ;

Γιάννης Μυλόπουλος

Το ερώτημα τι φταίει που καιγόμαστε τα καλοκαίρια είναι το ίδιο με τα αντίστοιχα ερωτήματα γιατί πλημμυρίζουμε και πνιγόμαστε το φθινόπωρο, όπως και γιατί καταρρέουν τα πάντα στον πρώτο χιονιά και στην πρώτη παγωνιά.

Η απάντηση που δίνουν σήμερα φιλοκυβερνητικά κανάλια και κυβερνητικά στελέχη είναι ότι η Ελλάδα καίγεται τα καλοκαίρια εξ αιτίας της κλιματικής κρίσης.

Η κλιματική κρίση δηλαδή εμφανίζεται σαν θεομηνία και σαν νομοτέλεια που η αντιμετώπισή της υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα.

Γίνεται έτσι το βολικό άλλοθι και η βολική δικαιολογία για όλες τις φυσικές καταστροφές που οφείλονται στα λεγόμενα ακραία φυσικά φαινόμενα.

Στην κλιματική κρίση άλλωστε απέδωσε και ο πρωθυπουργός την περσινή μεγάλη οικολογική καταστροφή, κατά την οποία κάηκαν περίπου 1,5 εκατομμύρια στρέμματα δασικής έκτασης.

Με τη μεγάλη διαφορά όμως ότι εξ αιτίας των ίδιων ακριβώς καιρικών συνθηκών πέρσι, οι γειτονικές μας Μεσογειακές χώρες και συγκεκριμένα η Κύπρος, η Τουρκία, η Σερβία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία, ενώ είχαν κι αυτές μεγάλες δασικές πυρκαγιές, είχαν τελικά πολύ λιγότερες καταστροφές από εμάς.

Η παρατήρηση αυτή αναδεικνύει τη μεγάλη αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη χρησιμοποίηση της κλιματικής κρίσης σαν βολικής δικαιολογίας και σαν μόνιμου άλλοθι.

Το να αποδίδει δηλαδή κανείς στην κλιματική κρίση τις μεγάλες καταστροφές από τις δασικές πυρκαγιές, είναι το ίδιο με το να αποδίδει στο φθινόπωρο τις φονικές πλημμύρες που μας πνίγουν και στις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα τον χιονιά που καθήλωσε για μέρες την Αθήνα.

Μπορεί πράγματι το χιόνι να πέφτει και να παγώνει τη χώρα το Φεβρουάριο εξ αιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών που φέρνει ο χειμώνας.

Μπορεί πράγματι οι ισχυρές βροχοπτώσεις να χαρακτηρίζονται ως ακραία φαινόμενα το φθινόπωρο, εξ αιτίας της κλιματικής κρίσης.

Όπως μπορεί πράγματι και οι φωτιές να καίνε τα δάση και τα πύρινα μέτωπα να μεταδίδονται γρήγορα το καλοκαίρι λόγω των ακραίων φαινομένων του καύσωνα και των ισχυρών ανέμων, που φέρνει η κλιματική κρίση.

Τα ακραία φυσικά φαινόμενα όμως, από αρχαιοτάτων χρόνων, υπάρχουν όχι για να δαιμονοποιούνται, αλλά για να μας κινητοποιούν να παίρνουμε εγκαίρως μέτρα πρόβλεψης, πρόληψης και προστασίας από τις φυσικές καταστροφές που προκαλούν, προκειμένου να μετριάζονται ή και να αποφεύγονται εντελώς οι ολέθριες συνέπειές τους.

Όπως το ότι η βροχή οφείλεται στον καιρό δεν είναι δικαιολογία για να μη φοράμε αδιάβροχο και να μην κρατάμε ομπρέλα, έτσι και το ότι οι δασικές πυρκαγιές οφείλονται στην κλιματική κρίση δεν μπορεί να γίνεται κάθε χρόνο άλλοθι για να μην παίρνουμε μέτρα για την πρόληψη, για τον μετριασμό ή και για την αποφυγή των εκτεταμένων φυσικών καταστροφών που αυτές προκαλούν.

Η σύγκριση των επιπτώσεων που έχουν τα ίδια ακραία φυσικά φαινόμενα σε γειτονικά κράτη είναι αποκαλυπτική για τις δυνατότητες που έχει η έγκαιρη λήψη μέτρων και η ενίσχυση της άμυνας απέναντι στις φυσικές καταστροφές.

Δεν φταίει η κλιματική κρίση συνεπώς για την τεράστια οικολογική καταστροφή που γνωρίζει η χώρα μας κάθε καλοκαίρι εξ αιτίας των εκτεταμένων δασικών πυρκαγιών.

Φταίει το κράτος που δεν οργανώνεται και που δεν ενισχύει τις άμυνές του για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες μιας γνωστής πια, αναγνωρισμένης από όλους και προαναγγελθείσας κάθε χρόνο, κλιματικής συνθήκης.

Δεν φταίει η κλιματική κρίση που η κυβέρνηση διόρισε παπάδες και αστυνομικούς για τα πανεπιστήμια, αντί να ενισχύσει τη στελέχωση της δασοπυρόσβεσης. Φταίει το κράτος που για μια ακόμη φορά πιάστηκε ανέτοιμο.

Δεν φταίει η κλιματική κρίση που φέτος συνταξιοδοτήθηκαν 500 δασοπυροσβέστες και προσλήφθηκαν στη θέση τους μόλις 450. Με αποτέλεσμα δηλαδή να είμαστε φέτος σε χειρότερη κατάσταση σε σχέση με την περσινή χρονιά, όταν και πάλι διαπιστώναμε ότι είχαμε τραγικές ελλείψεις.

Ούτε φταίει η κλιματική κρίση γιατί η κυβέρνηση αντιμετώπισε τους εποχιακούς δασοπυροσβέστες, τους οποίους τώρα υμνεί σαν ήρωες, σαν «αναρχικούς» και σαν «εχθρούς του κράτους», στέλνοντας απέναντί τους αύρες και αστυνομικούς όταν διεκδικούσαν αυτό που τώρα όλοι αντιλαμβάνονται ότι έπρεπε το κράτος τότε να έχει κάνει.

Δεν φταίει η κλιματική κρίση που το πολυδιαφημισμένο «επιτελικό κράτος» δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της πρόληψης των δασικών πυρκαγιών και γι’ αυτό δεν επένδυσε, όσο έπρεπε, στον έγκαιρο καθαρισμό των δασών και στη διάνοιξη επαρκών αντιπυρικών ζωνών, προκειμένου να εμποδιστεί η μετάδοση και η εξάπλωση των πυρκαγιών.

Φταίει που το «επιτελικό κράτος» σκέφτεται και δρα σαν τις «Μωρές Παρθένους» της γνωστής παραβολής.

Φταίει δηλαδή που το κράτος δεν δρα προληπτικά, στο πρότυπο του μυθικού Προμηθέα, αλλά καθυστερημένα και εκ των υστέρων, ακολουθώντας το παράδειγμα του αδελφού του Επιμηθέα.

Δε φταίει η κλιματική αλλαγή που ο πρωθυπουργός, ενώ επαίρεται για την ενίσχυση της άμυνας της χώρας με δεκάδες πανάκριβα στρατιωτικά αεροπλάνα, δεν φρόντισε αντίστοιχα και για την ενίσχυση της άμυνας του κράτους απέναντι στις δασικές πυρκαγιές, εξοπλίζοντας τη δασοπυρόσβεση με επίγεια και εναέρια μέσα.

Φταίει που ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν πιστεύουν στη σημασία του κοινωνικού κράτους και στην αξία των κρατικών παρεμβάσεων.

Το ίδιο έργο με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα ζήσαμε με τη διαχείριση της πανδημίας, όπου η ιδεοληψία της μη ενίσχυσης του δημόσιου ΕΣΥ οδήγησε την Ελλάδα να είναι η χώρα που έχει θρηνήσει τα περισσότερα θύματα ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ευρώπη.

Το ίδιο τραγικό έργο ζούμε και τώρα, με την ιδεοληψία της αυτορρύθμισης της αγοράς να γίνεται η αιτία για τη μη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας που φέρνει η ενεργειακή κρίση. Με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει η πιο ακριβή ενεργειακά χώρα της Ευρώπης.

Η αναγνώριση της κλιματικής κρίσης δεν είναι πανάκεια. Και δεν απαλλάσσει κανέναν από την ευθύνη της ενίσχυσης της άμυνας της χώρας απέναντι στις φυσικές καταστροφές.

Τα ακραία φαινόμενα του καύσωνα, της ξηρασίας και των ισχυρών ανέμων, όπως και τα αντίστοιχα των μεγάλης έντασης βροχοπτώσεων, μπορεί να μην είναι εύκολο να αποφευχθούν, αν πρώτα δεν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που τα προκαλούν.

Οι φυσικές καταστροφές όμως που αυτά τα φυσικά φαινόμενα φέρνουν, είτε πρόκειται για δασικές πυρκαγιές το καλοκαίρι, είτε πρόκειται για πλημμύρες το φθινόπωρο και τον χειμώνα, μπορούν από το να προβλεφθούν και να μετριαστούν, μέχρι και να προληφθούν εγκαίρως, με τη λήψη και την εφαρμογή των κατάλληλων πολιτικών και των ενδεδειγμένων μέτρων.

Εδώ κρίνεται η επάρκεια και η ικανότητα των κυβερνήσεων και όχι στην επικοινωνιακή τους ικανότητα να αποδίδουν αλλού τις καταστροφές, η οποία ούτε τις φωτιές μπορεί να περιορίσει και να σβήσει, ούτε τις ανθρώπινες ζωές, τα οικοσυστήματα και τις περιουσίες μπορεί να προστατεύσει.

Πηγή: https://m.tvxs.gr