ΠΟΙΗΜΑ: "ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ"!

Γράφει η Κωνσταντίνα Σώζου-Κύρκου //

Χώμα και Βροχή

Η μάνα σου έχτισε το παράθυρο του δωματίου σου

Για να μην μπαίνει πια το φως μέσα

Και μαζί μ’ αυτό κι ο ίσκιος του.

Σκούπιζε, ξεσκόνιζε,

Πάσχιζε να διώξει τις σκιές

Που κρύβονταν πίσω απ’ τα έπιπλα

Σωροί αδιαπέραστοι από στάχτες καμμένων λιανόκλαδων.

Το σκοτάδι σέρνονταν σα φίδι,

Το δηλητηριώδες σάλιο του

Έκανε τη δουλειά της όλο και πιό δύσκολη.

Έδιωχνε τη σκόνη απ’ το πατζούρι

Για να κάνει δρόμο στο φεγγάρι.

Κράταγε το φως μέσα με το στανιό,

Ενώ αυτό ξεγλιστρούσε ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά της.

Ήλπιζε ότι θα το δεις κι εσύ μια μέρα και

Θα πετάξεις μακριά όλα αυτά που πότιζαν τις φλέβες σου

Με ψεύτικη χαρά.

Αλλά δεν πρόλαβε.

Κάθε φορά που βρέχει και νοτίζει

Ο τοίχος του παράθυρού σου,

Το πρόσωπό σου λες κι είναι σμιλεμένο εκεί,

Τα μάτια σου απορημένα

Στάζουν χώμα και βροχή.

Χέρια γροθιές σκουπίζουν τώρα

Τα ξεθωριασμένα της βλέφαρα.

Δεν ξέρει πότε είναι κλειστά και πότε ανοιχτά.

Χώμα και βροχή βροντάνε την πόρτα της.

Λυσσομανάνε.

Την ανοίγει,

Γέρνει και σκουπίζει τα μάτια σου.

Περιμένει τη στιγμή

Που θα κατέβει τα σκαλοπάτια

Να σ’ ανταμώσει, να σε σκεπάσει με το κουκούλι της,

να σε ξεπλύνει με τ’ αμνιακό υγρό της,

να σε ξαναγεννήσει.

Κι όταν πέσεις σα σπόρος ανάμεσα

Aπ’ τις ρωγμές στα πλακάκια,

Σαν αγιόκλημα θ’ ανέβεις ψηλά

Και κάτω από βλεφαρίδες φυλλωσιές

Θ’ αντικρίσεις επιτέλους τον ήλιο,

Το πραγματικό φως,

που κάνει τον τοίχο ν’ ανθίσει

Άνθη από χώμα, βροχή και ήλιο

Πηγή: https://www.fractalart.gr