Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Υπάρχουν άνθρωποι-καταφύγια. Δεν ξέρεις ποτέ πότε θα τους συναντήσεις. Μπορεί να εμφανιστούν τυχαία, την πιο άσχημη μέρα σου, μέσα σε ένα βλέμμα ή σε μια κουβέντα που δεν περίμενες. Κι όμως, θα τους συναντήσεις. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι το δώρο της ζωής όταν έχεις πια κουραστεί από τις καταιγίδες.
Με αυτούς δεν χτίζεις ζωή ονειρική. Χτίζεις ζωή αληθινή. Μια ζωή που δεν έχει φίλτρα, δεν έχει ψέματα, δεν έχει ανάγκη να αποδείξεις τίποτα. Είναι εκεί, κι αρκεί. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια, ούτε εξηγήσεις. Σε βλέπουν, σε καταλαβαίνουν, σε δέχονται. Και αυτό είναι πιο ακριβό από οτιδήποτε άλλο.
Δεν έχει σημασία αν θα τους βρεις στα 20, στα 40 ή στα 50. Οι άνθρωποι-καταφύγια δεν έχουν ηλικία. Δεν μετριούνται με χρόνια, ούτε με εμπειρίες. Δεν τους ξεχωρίζεις επειδή «ταιριάζετε» ή επειδή μοιράζεστε κοινά χόμπι. Τους ξεχωρίζεις γιατί με την πρώτη ματιά σε κάνουν να νιώθεις ότι ανήκεις. Ότι βρήκες το έδαφος που πατάει επιτέλους η ψυχή σου.
Κι ό,τι κι αν φέρνει αντίσταση η ζωή, όσα εμπόδια κι αν στήσουν οι άνθρωποι, μέσα σου ξέρεις. Γιατί ένα καταφύγιο δεν χρειάζεται πινακίδα. Δεν χρειάζεται επιβεβαίωση. Το νιώθεις. Είναι εκείνο το μέρος που μπαίνεις μέσα και η ψυχή σου κατεβάζει ρολά.
Δυο τέτοιους ανθρώπους καμαρώνω αυτές τις μέρες. Δεν έχει σημασία το όνομά τους. Δεν χρειάζονται ταμπέλες ούτε παρουσιάσεις. Ο ένας είναι καταφύγιο του άλλου. Και ίσως αυτή να είναι η πιο αληθινή μορφή αγάπης.. όχι να σε σώζουν, αλλά να σε δέχονται.
Γιατί οι άνθρωποι-καταφύγια δεν έρχονται για να γκρεμίσουν τους τοίχους σου. Έρχονται για να σταθούν δίπλα τους. Δεν σου ζητούν να αλλάξεις, δεν προσπαθούν να σε φτιάξουν αλλιώς. Σου δίνουν χώρο να είσαι εσύ. Και μέσα σε αυτόν τον χώρο, βρίσκεις τελικά την ελευθερία σου.
Οι άνθρωποι-καταφύγια δεν σε σώζουν. Σε δέχονται. Κι αυτή η αποδοχή είναι η σωτηρία σου.
Πηγή: https://lovenmore.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.