ΣΤΗ ΖΩΗ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΜΑΣ!

Γράφει η Αστέρω

Κάποιοι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας σαν στάσεις σε διαδρομή. Άλλοι, χωρίς φανφάρες, γίνονται προορισμός. Δεν τους συνδέει το αίμα, ούτε οι ταμπέλες. Τους ενώνει η πρόθεση· εκείνη η σπάνια διάθεση να μείνουν, να ακούσουν, να σταθούν. Είναι οι ψυχές που δε φοβούνται τη σιωπή μας, που δε χρειάζονται εξηγήσεις για να μας καταλάβουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που “υπάρχουν” όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το θέλουν.

Η ζωή, όσο προχωρά, μάς ξεμαθαίνει από την αυταπάτη του “για πάντα”. Μάς διδάσκει ότι καμία συγγένεια δεν εγγυάται την παρουσία και καμία απόσταση δεν αποκλείει την οικειότητα. Οι δεσμοί χτίζονται με πράξεις, όχι με τίτλους. Μπορεί να σε πονέσει περισσότερο ένας “δικός σου” παρά ένας περαστικός. Κι όμως μέσα από αυτή τη διάψευση γεννιέται η αλήθεια πως οικογένεια δεν είναι όποιος σε γέννησε είναι όποιος σε αναγνωρίζει.

Οι “ξένοι” που έγιναν δικοί μας, συνήθως ήρθαν τη στιγμή που δεν περιμέναμε κανέναν. Μάς βρήκαν όταν είχαμε κουραστεί να εξηγούμε, όταν είχαμε πάψει να πιστεύουμε στη συντροφικότητα. Κι όμως, με μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα απλό “είμαι εδώ” έστησαν μια γέφυρα πάνω από όλα τα άδεια χρόνια. Δεν ήρθαν για να μάς σώσουν· ήρθαν για να μάς θυμίσουν πως δε χαθήκαμε.

Και μετά, υπάρχουν εκείνοι που κάποτε ήταν το σπίτι μας. Που μεγαλώσαμε μαζί τους, αλλά ξαφνικά δε μας χωράνε πια. Άνθρωποι οικείοι που έγιναν απόμακροι, γεμάτοι εγωισμό, υπολογισμό, σιωπές, παρεξηγήσεις. Δεν είναι προδοσία, είναι φθορά. Κάποια στιγμή για να μείνεις πιστός στον εαυτό σου, πρέπει να απομακρυνθείς απ’ ό,τι σου έγινε ξένο. Ακόμα κι αν έχει το ίδιο επίθετο.

Όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε την παρουσία από τη συνήθεια. Να αναγνωρίζουμε ποιος μένει γιατί το νιώθει και ποιος μένει γιατί “έτσι πρέπει”. Και τότε καταλαβαίνεις πως η αληθινή αγάπη δεν ζητά κατοχή, αλλά συνοδοιπορία.

Η ζωή μικραίνει όταν τη γεμίζεις με ανθρώπους που είναι “εκεί” μόνο στα χαρτιά. Μεγαλώνει, όμως, όταν δίπλα σου υπάρχουν εκείνοι που επιλέγουν να είναι. Με συνέπεια, με στοργή, με ψυχή.

Γιατί τελικά, το πιο σπάνιο “μαζί” δεν είναι το αιώνιο, είναι το αληθινό.

Γιατί στη ζωή υπάρχουμε μόνο με όσους θέλουν να υπάρχουν για μάς.

Οι υπόλοιποι ας είναι καλά κι ας βρουν τους δικούς τους “ξένους”.

Πηγή: https://lovenmore.gr