Της Μαρίας Θεοχάρη // *
Για όσων τα κορμιά τα γάζωσε το βλέμμα των ανθρώπων
και για όσων η καρδιά δεν έμαθε να φεύγει.
Για όσους έτρεχαν λειψοί αφού η ψυχή δεν κουβαλιέται.
Για όσους πρόλαβαν και έκρυψαν στην τσέπη τους λίγη πατρίδα
Για τους γονείς που κρέμασαν το ρούχο τους
μπροστά στον ξένο ήλιο , μην τύχει και τυφλώσει τα μωρά τους.
Για τις μάνες που ξάπλωσαν για να ’χουν λίγο δρόμο
να πατήσουν τα παιδιά τους.
και γι’ αυτές που έσκισαν τα στήθη τους βαθιά
να τα ταΐσουν με αγάπη.
Για όσους κολύμπησαν στα ματωμένα νερά της ματαιότητας
στο όνομα μιας επιστροφής
και για όσους δεν τα καταφέραν και ξεβράστηκαν
στην ακτή αγκαλιά με μιαν ελπίδα.
Για όσους άφησαν την ευκολία τους για το δύσκολο κάποιου άλλου
και για όσους πάλι σάπισε η ελευθερία τους μπροστά στην αλήθεια του κόσμου.
Για όλους αυτούς και για άλλους τόσους,
που δεν φτάνουν οι λέξεις να χωρέσω, παρακαλώ τον άνθρωπο
να μάθει ν’ αγαπά.
Ξέρεις, η αγάπη δεν είναι εξ αποστάσεως.
Ή αναδιπλώνεις τους ουρανούς να ’ρθουνε όλοι κοντά σου
ή ζει ο καθένας στο δικό του σύννεφο.
* Η Μαρία Θεοχάρη είναι 17 ετών, το ποίημα απέσπασε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό που διακήρυξε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Νομού Πιερίας με θέμα την προσφυγιά και την μετανάστευση.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.